Έχει τρόπο απαίσιο η ζωή,
να σου κρατάει ταμένα.
Σε ώρα ανύποπτη, θολή,
στα ρίχνει μαζεμένα.
Κει που νομίζεις γλύτωσες,
βλέπεις πια την κορδέλα,
μ 'ένα μπαστούνι σε τραβά,
και σε ξαπλώνει χάμω.
Άντε μετά να σηκωθείς,
κι ας είσαι ζαλισμένος,
ποιά αμαρτία μου παλιά,
ήρθε πια και με βρήκε.
Όσο δρόμο και να 'κανες,
να φτάσεις στο φινάλε,
με τα φτερά σου πια μισά,
δεν θα 'ναι πλέον ίδιο.
Πουλημένοι επαναστάτες,
με σπασμένα ιδανικά,
ψάχνουνε παιδάκια πόστερ,
για να νιώσουν την χαρά.
Μια χαρά πως όσα είχαν,
στη ζωή ονειρευτεί,
δεν πουλήσαν,
για ένα σπίτι, ένα γραφείο
και παντόφλες θαλασσί.
Για το σύστημα μιλάνε,
που τους πνίγει τη ψυχή,
τους αγώνες τους με αίμα
πνίγει απά στη κάθε αναλαμπή.
Καημένε ανθρωπάκο,
πότε πια θα μάθεις,
πως το σύστημα είσαι συ,
μα και γω κι ο κάθε άλλος.
Αν δε σέβεσαι τους άλλους,
μοναχά με επιβολή,
πως θα αλλάξεις πια ζωή;
Αλλο σύστημα θα γίνεις
και αφέντης θα 'σαι συ.
Αντιεξουσιαστής τι λέει;
Τι σημαίνει τώρα πια;
Πως δεν γουστάρεις
κανενός τα χνώτα που
δεν είναι σαν εσύ.
Σαν αυτοί που τους μισείς.
Μέσα στου ονείρου το βυθό,
Κρύβεται πάντα η αλήθεια.
Κι είναι δική σου,
απλή κι αληθινή
σαν το παιδάκι
που ψάχνει στα σκουπίδια,
για ένα παιχνίδι, τόσα δα μικρό,
ίσα για να ξορκίσει,
της φτώχιας την ασκήμια.
Μες την ασκήμια ζούμε όλοι,
μα πάντα θε να ψάχνουμε
για των ονείρων την φυγή,
αυτό που αληθινά σ' ορίζει.
Για αυτά ερίχτης πας τη Γη,
μπας και μονάχος σου,
κάποια, υλοποιήσεις.
Ενα βράδυ το 'χες δει,
μες του ονείρου σου,
τη δίνη, σαν προφητική γραφή.
Στον κατακλυσμό του κόσμου,
όλα τα παλιά κι αγαπημένα,
να 'χουν πια πνιγεί.
Τεράστια ποτάμια εκυκλώσανε τη γη,
Νέα βουνά έχουν χαράξει,
Λίμνες φτιάξαν απ' της πόλης την σφαγή.
Κι εσύ κυλάς με το ποτάμι,
τρέχεις με μεγάλη φόρα
10 λεύγες το λεπτό.
Σε βουτά το μανιασμένο κύμα,
Χτυπάς τον πάτο και γυρνάς.
Σ' όλη αυτή τη φασαρία,
βλέπεις γύρω συρφετό,
μπάζα, ξύλα μα και ζώα,
σαν κι εσένα μανιασμένα,
ψάχνουν κάπου να πιαστούν.
Σταματάς πια να παλεύεις,
είναι ανώφελο πολύ,
ας το κύμα να σε πάρει,
ώσπου αυτό να κουραστεί.
Το τοπίο απολαμβάνεις,
το αλλιώτικο πολύ,
Κι αν η μοίρα σου το θέλει,
κάπου θα προσγειωθείς.
Ολα κάποτε τελειώνουν,
κι οι πλημμύρες κι οι ζωές,
ποιό για σένα θα ρθει πρώτο,
δεν θα μάθουμε ποτέ.
Ανίκητος φαινόσουνα,
στα μάτια του μικρού,
περίεργος τύπος ήσουνα,
κοντός μα ρωμαλέος.
Λες κι είχες βγει απο παλιά ιστορία, Ρωμαίος Λεγεωνάριος ή μαχητής στην Τροία.
Πόσα υπόφερες δεν έμαθε ακόμα,
δεν μίλαγες για κείνα,
μόνο τα έγραψες λιτά για να τ' απαριθμήσεις.
Ανίκητος κι αγνός,
κακία δεν εκράτησες,
ποτέ σου, σε κανένα.
Κι ας σου 'χαν κάνει τόσα,
φίλοι, αδέρφια, συγγενείς,
Εγγλέζοι μα και Τούρκοι.
Κι αν νίκησες τον χάροντα,
αυτός σε περιμένει,
έχει προσλάβει σύμμαχο,
το ίδιο το κορμί σου,
μέρα τη μέρα να σου κλέβει,
κομμάτια της ψυχής σου.
Μοιάζεις, μα δεν είσαι πια,
ανίκητος πατέρα,
όπως κι εγώ δεν είμαι πια,
εκείνος ο μικρούλης.
Θαριέμαι τώρα κι εγώ,
ανίκητος πως είμαι,
μα θα 'ρθει η ώρα κι η στιγμή
και της δικιάς μου ήττας.
Θολό φεγγάρι μου, χλωμό,
Απατηλές νεφέλες σε σκεπάσαν.
Πως θες να βλέπω τώρα πια;
Ποιό δρόμο να διαλέξω;
Μοιάζουν ίδια, όλα, μεσ' την καταχνιά,
Μεσ' το αχανές σκοτάδι.
Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται,
ακόμα και στο φως σου,
μα σκέψου πως τρομαχτικά,
γίνονται στο φευγιό σου.
Ας είναι, μόνο μ' άφησες,
μόνος θα συνεχίσω,
Του φόβου δεν θα ακροαστώ,
Τ' απατηλού συμβούλου.
Το δρόμο, ελπίζω πως θα βρω,
μοναχικός διαβάτης,
Οταν ξανά θα σε ιδώ,
σαν φύγουν οι νεφέλες,
δεν θα 'ναι απο ανάγκη.
Θα 'ναι γιατί σε καρτερώ,
σα φίλος, να περάσεις,
με ένα σου βλέμμα πρόσχαρο,
να μου χαμογελάσεις.
Κοιτάς απο μακριά,
όλα όσα έχεις κατακτήσει,
μα μοιάζουν όλα άσκοπα, θολά.
Κούφιος ο θρόνος σου, λειψός,
γιομάτος απ' των σκουληκιών τις τρύπες.
Ψάχνεσαι ακόμα, ψάχνεσαι, κι όλο σε χάνεις.
Ποιός να 'σαι πιά; Το ξέρεις; Το θυμάσαι;
Προσπάθησες με λόγια να ορίσεις την πληγή σου, κανείς δεν βρέθηκε για να σε καταλάβει.
Μόνος παλεύεις με τα κύματα,
ψυχή τρικυμισμένη,
Μα ψάχνεις πάντα την στεριά
κι ας ειν' κι αυτή χαμένη.
Με τα μάτια των άλλων με κοιτάς
κι αναρωτιέσαι, τι θα πει ο ένας και ο άλλος,
μαζί κι ο κόσμος όλος.
Ολο με κρίνεις με ξένα σταθμά,
που μου πέφτουνε κάπως βαριά.
Τι κι αν έχω μεγαλώσει κι έχω κάνει παιδιά;
Σαμπώς έχω πάψει κι εγώ να 'μαι παιδί;
Σκέψου πως ήσουν μικρούλα κι εσύ,
πριν το βάρος του κόσμου, σου
θολώσει τα μάτια, για να βλέπεις πια μόνο,
το τι είναι σωστό κι όπως πρέπει.
Αναλώνεσαι αέναα στις αναζητήσεις εφήμερων ερώτων.
Ψάχνεις λύσεις για να βρεις, περιμένοντας
ένα χαμόγελο απ' το σύμπαν.
Πως σε βασανίζει τούτος ο κυκλικός ο λογισμός σου
Μα απολαμβάνεις, τούτη τη στίψη του μυαλού που τόσο σε γεμίζει.
Κι όταν τον έρωτα θα βρεις;
Που θα 'ναι πια δικός σου,
νέο ταξίδι αρχινάς, για κάτι
εξίσου μάταιο κι αληθινά χαμένο.
Δεν είναι για τον έρωτα,
που τόσο ταξιδεύεις,
μα για την υπόσχεση που έδωσες μικρός,
εσύ στον εαυτό σου:
"Πότε σου μην αφήσεις το όνειρο να φύγει, να μείνει απωθημένο, θα έρθει η ώρα κι η στιγμή που θα το μετανιώσεις.
Κάλιο να μείνεις πια φτωχός με την ψυχή γεμάτη"
Να μετράς την μέρα,
να την ζυγιάζεις,
να λες εσύ δεν μου κάνεις,
φύγε να 'ρθει η επόμενη
κι η μεθεπόμενη
και πάει.
Ποιά μέρα θα 'ναι αυτή,
που θα σου φέρει αυτό
που επιθυμείς;
Ποιά ώρα θα 'σαι πια
ευτυχισμένος;
Για πόσο;
Σχιζοφρένεια να είναι;
Να ξοδεύεις την ζωή σου
περιμένοντας μια άλλη.
Να βιάζεσαι να φύγεις
απ' το τώρα, να βρεθείς
πια στο μετά.
Κάποτε θα 'ρθει κείνη μέρα,
αλλά δεν θα 'ναι για καλό,
μαύρο δάκρυ θε να χύσεις
που δεν έζησες καθόλου,
περιμένοντας κάτι άλλο,
που δεν έφτασε ποτές.
Μια ζωή να σε βλέπω παράλληλα,
εσύ στη σκηνή κι εγώ στην πλατεία,
Παρηγοριά στον άρρωστο,
ν' ακούει την φωνή σου.
Παράλληλοι βίοι η αγάπη μας,
εγώ να ζω μ' εσένα κι εσύ,
χωρίς καν να με ξέρεις,
γεμίζεις την ψυχή μου.
Άδικη μοίρα όρισες ποτέ
να μην αγκαλιαστούμε,
παράλληλα να ζούμε,
σ' ένα ζευγάρωμα μισό.
Κάποτε όμως το ποθώ,
μαζί να γίνουμε ένα,
να ταξιδέψουμε κρυφά,
μες την καρδία του κόσμου.
Ίσως τούτη ελπίδα μου,
φρούδα κι αυτή να είναι,
μα έχω πίστη και σκοπό,
ίσως... Μεγάλη λέξη.
"Para El Fin Del Mundo O El Ano Nuevo" απο την Lhasa De Sela.
Απόδοση στα Ελληνικά
Θα είσαι εδώ αύριο,
για το τέλος του κόσμου,
ή για το νέο χρόνο
Αύριο θα σε σκοτώσω,
αύριο θα σε δώσω,
είμαι μπροστά,
δεν φοβάμαι,
που η αγάπη έφυγε μακριά
Και μετά...
και μετά εφτά χρόνια εξορίας,
που σου είπα τόσα ψέματα,
τόσα πολλά
Θα είσαι εδώ αύριο,
για το τέλος του κόσμου,
ή για το νέο χρόνο
Ο σκελετός μου χορεύει
θα φορέσει και πάλι,
το κουστούμι της σάρκας,
την περούκα της φωτιάς,
ξεκινά να σε βρει,
στου δρόμου τα μισά
Και μετά...
και μετά εφτά χρόνια εξορίας,
που σου είπα τόσα ψέματα,
τόσα πολλά
Θα είσαι εδώ αύριο,
για το τέλος του κόσμου,
ή για το νέο χρόνο
το λιμάνι γεμίζει
με πλοία πολεμικά,
και βροχούλα
στάχτης να πέφτει
Ξεκινώ να σε βρω
με το κουστούμι μου,
το κουστούμι της γης
Και μετά...
και μετά εφτά χρόνια εξορίας,
που σου είπα τόσα ψέματα,
τόσα πολλά
"Con Todas Palavras" απο την Lhasa De Sela.
Απόδοση στα Ελληνικά
Με κάθε λέξη,
με κάθε χαμόγελο,
με κάθε βλέμμα,
με κάθε χάδι.
Πλησιάζω το νερό και
πίνω το φιλί σου,
το φώς του προσώπου σου,
το φως της μορφής σου.
Να σ' αγαπώ είναι ικεσία,
το τραγούδι ενός μουγγού,
το βλέμμα ενός τυφλού,
ένα μυστικό γυμνό.
Παραδίνομαι στην αγκάλη σου
με φόβο κι ηρεμία,
με προσευχή στο στόμα
και παρακάλιο στη ψυχή.
Με κάθε λέξη,
με κάθε χαμόγελο,
με κάθε βλέμμα,
με κάθε χάδι.
Πλησιάζω τη φωτιά,
που όλα τα καίει,
το φώς του προσώπου σου,
το φως της μορφής σου.
Να σ’' αγαπώ είναι ικεσία
το τραγούδι ενός μουγγού,
το βλέμμα ενός τυφλού,
ένα μυστικό γυμνό.
Παραδίνομαι στην αγκάλη σου,
με φόβο κι ηρεμία,
με προσευχή στο στόμα
και παρακάλιο στη ψυχή.
Μη στεναχωριεσαι που δακρυζεις,
Μην ντρέπεσαι γι 'αυτό.
Είναι το φυσικότερο στον κόσμο,
Να θρηνείς για κάτι αληθινό.
Σταμάτησε ο χρόνος,
Η εικόνα είναι πλέον χιόνι,
τα ραδιόφωνα ηχούν στατικό.
Σταμάτησαν τα πάντα,
εξόν απ' τα ρολόγια.
Τ' ακούς να ηχούν, τικ τοκ
οι δείκτες κινούνται αργά,
κλικ κλοκ κλικ κλοκ.
Η ζωή σου σε παύση,
περιμένεις να 'ρθει,
κάτι που δεν υπάρχει.
Να ζεις ή να μην;
να ελπίζεις;
Να αντέξεις;
Για πόσο;
Πρίγκηπα μικρέ των παιδικών μου χρόνων,
σε διάβασα πολλές φορές
μα να 'ταν κι άλλες τόσες,
πάντα νομίζω πως, πρώτη φορά σε βλέπω.
Μου έμαθες τί πάει να πει φιλία,
πρωτού γνωρίσω φίλους
έμαθα ακόμα εικόνες μ' ανθρώπους
να συνδέω, πως να θυμάμαι πρόσωπα
απ ' ένα μόνο στάχυ.
Κι ότι η αγάπη θέλει χρόνο, υπομονή και δάκρυ,
δάκρυ του φευγιού, δάκρυ του ερχομού,
δάκρυ γλυκό, πικρό ή άγνωστο γιατί να τρέχει από τα μάτια.
Δάκρυ γιατί είμαι παιδί, και τότε
και για πάντα.
Μια μέρα που ξημέρωσε και τέλειωσε,
χωρίς να καταφέρεις, όλα αυτά που ήθελες.
Νόμιζες πως μπορούσες, νόμιζες...
Έφυγε η μέρα, πριν λίγο σ' αποχαιρετούσε.
Πέρασε η μέρα χάθηκε κι απόμεινες μονάχος,
μες τον καθρέφτη να κοιτάς, τι διάολο πήγε λάθος;
Όσο εσύ κι αν το 'θελες, απέτυχες τελείως,
απομεινάρι της μέρας πια, μονάχα ο εαυτός σου.
Κι είναι η ζωή σαν το ποτάμι:
Μεσ' από του βράχου τη σχισμάδα,
σταγόνα με σταγόνα, γίνεσαι ρυάκι
δροσερό, κυλάς στ' αυλάκι το γνωστό.
Κι όσο κυλάς, τόσο φουντώνεις,
ότι κι αν βρεις στο διάβα, το κρατάς,
Κάθε στροφή και νέοι φίλοι,
βατράχια, ψάρια και πουλιά.
Κι όλο τ' αφήνεις πίσω σου και φεύγεις,
πάντα θα υπάρχει η επόμενη στροφή,
θες για καλό, θες για κακό, τον χρόνο
και το νερό τίποτα δεν τα σταματά.
Και αν τύχει κι είσαι άγριο ποτάμι
και σε φουσκώσει ο καιρός, νέα πορεία
θα χαράξεις, σε μέρη απάτητα πλατιά,
π' ακόμα κι αν εσύ πια ξεθυμάνεις,
τα χνάρια σου θα μείνουνε στη γη.
Ακόμα όμως και το πιο μακρύ ποτάμι,
όσο πλατύ και να γινεί, θα φτάσει κάποτε
στο τέρμα, θα σβήσει στο απέραντο γαλάζιο,
ένα με όλα, σταγόνα με σταγόνα, θα χαθεί.
Στέκεσαι και κοιτάς τ' απέραντο
γαλάζιο τ' ουρανού και τα ψηλά
βουνά π' αναδύονται πάνω απ'
της παρυφές των δέντρων
Συλλογιέσαι μοναχός πως γίνεται,
η τόση απεραντοσύνη να μην χωράει
την ψυχή σου που τρέμει, ανασταίνεται,
φουσκώνει και θεριέυει.
Τι πράμα τούτη η ψυχή να ξεπερνά
τη φύση, κάνει τις έγνοιες σου
βουνά, σταγόνες τα ουράνια,
συνάμα ο παράδεισος κι η κόλαση σου.
Τώρα σε κατάλαβα φτωχέ και μόνε καουμπόι.
Τώρα που σαν κι εσέ καβάλλησα ένα άτι
κι αγνάντεψα την ομορφιά της γης απ' άκρη ως άκρη.
Μονάχα εσύ κι ο ουρανός, τα δέντρα και η πλάση.
Η ησυχία του θεού στην μέση όλου του κόσμου.
Και τ' άλογο τι πλάσμα να ναι τούτο. Πελώριο και υπάκουο και με τα μάτια του θωλά, λες και για σένα κλαίνε.
Εγνώρισα που λες, τον Ινδιάνο τον Αντρές,
σε μια πολίχνη μέσα, στου Μεξικού τα αψηλά φαράγγια.
Είχε τα πόδια του γυμνά εξ' ων απ τα σαντάλια που με δερμάτινα λουριά τύλιγαν τα λιγνά του καλάμια.
Ανήκει λεν σε μια φυλή που τρέχουνε πολύ. Για ώρες ανεβαίνουνε φαράγγια και λαγκάδια,
για να κρυφτούν απ' του λευκού τη γλώσσα και τα χούγια.
Μονάχα την πραμάτεια τους πουλάνε μες τους δρόμους κι αποβραδίς, τρυπώνουνε στις χαμηλές σπηλιές τους.
Ητανε γέρικος, ψηλός και περπατούσε ολόρθος μέσα στης πόλης, της μικρής, την κεντρική λεωφόρο.
Κοιτούσε τα εμπορεύματα και περιεργαζόταν μέσα στα καταστήματα, όλη τους την πραμάτεια.
Του ζήτησα κλεφτά, κλεφτά μια του φωτογραφία,
να έχω στα γεράματα, σαμπώς και θα του μοιάσω.
20 πέσος ζήτησε γι' αυτή μου την αυθάδεια,
γιατί οι ινδιάνοι λένε πως την ψυχή σου κλέβουνε,
αυτά τα μαραφέτια.
Τα πέσος είναι μαγικά και σου την επιστρέφουν...
Της περιπέτειας οι ώρες,
πως σου γεμίζουν το μυαλό.
Ξεχνάς τα πάντα, την ρουτίνα,
που σε κρατάνε δέσμιο.
Κι αν σου κουράζει το κορμί,
κι αν ώρα, ώρα νιώθεις οτι
θα σωριαστείς στη γη,
όλα μα όλα σου περνάνε γιατί
γεμίζει η ψυχή.
Μακριά απο έγνοιες και κακίες,
ανθρώπους που φάνηκαν μικροί,
μόνο με μια καλή παρέα, πως
γίνεται αλλιώτικη η ζωή.
Ζήσε την ώρα, τη στιγμή,
κάποτε θα σβήσει το κορμί,
Κι από όλα τα άλλα που 'χεις
κάνει, μήτε λεφτά, μήτε καρριέρα,
δεν θα 'ναι εκεί για σένανε.
Θα έχεις πάντα να θυμάσαι,
με της καρδιάς το μνημικό
και μες αυτές των φίλων σου,
της περιπέτειας το ζόρι, κείνο
το γλυκό και τους δεσμούς που θέριεψε.
Απλά μες την απεραντότητα τους,
πολύπλοκα μες την μικρότητα τους,
Δυό όψεις του κόσμου,
δυό κόσμοι μαζί κι ας λεν
το ένα τους παλιό και τον άλλο νέο.
Τι να μου αρέσει πιο πολύ;
Θαρρώ κι εγώ, για τα μικρά
είμαι πλασμένος κι ας
με παιδεύει η τόση τους
πολυπλοκότητα τους.
Χαράμι χρόνου απο τη μιά
και χώρου από την άλλη.
Τέσσερις τοίχοι κι ένα πιάνο,
μέσα στην πόλη του Σοπέν.
Ενα παράθυρο κλειστό,
μια λάμπα αναμμένη.
Μέσα του Ιούλη κι έξω να βρέχει
κι είναι πρωί μιας κυριακής.
Μια βαρετή σε πιάνει σκέψη,
πως να αντέξεις τέτοια ζωή;
Κι ήρθε πάλι κείνη η ώρα,
ώρα τ' αποχωρισμού,
μες του θέρους την καρδιά.
Θ' αφήσεις πίσω μέρη κι ανθρώπους
Που ίσως ποτέ σου να μην ξαναδείς.
Γλυκόπικρη η γεύση στης καρδιάς τα κύτταρα,
Όπως πάντα σου, κρατάς τα λίγα και αφήνεις τα πολλά.
Συγχωρείς αχαριστία, ζήλια και κάποια βλέμματα στραβά.
Πιστός μονάχα αξίζει να 'σαι στου εαυτού σου τη φορά.
Κάποιοι λίγοι σε διαβάσαν σαν βιβλίο ανοιχτό,
μα οι πιότεροι νομίζαν πως είσαι ψώνάρα εξωτικιά.
Σ' όλους αυτούς απολογείσαι γιατί 'σουν πάντα αληθινός κι όπως φαίνεται για δαύτους είναι σπάνιο τούτο τον καιρό.
Κι όσο γι' αυτούς που ασχολούνταν με νόμους και κανονισμούς,
μα στο τέλος τους πατούσαν όπως σύμφερε σ' αυτούς,
κάποια μέρα θα πιαστούνε σαν ποντίκι απ' την ουρά.
Πες το κάρμα, πες το μοίρα, όλοι κάποτε πληρώνουν,
όλα είναι δανεικά.
Σ' όσους φίλους έχεις κάνει, θα 'θελες κι αυτοί να ξέρουν πως τους γούσταρες κι εσύ,
κομματάκι απ' τον καθένα έχεις βάλει στην ψυχή .
Τώρα νέα μονοπάτια σου ανοίγει η ζωή,
ποιός να ξέρει παρακάτω τι θα γίνει, πως θα βγει,
μα η πείρα σου 'χει μάθει πως η μεγαλύτερη εικόνα είν' αυτή που θες να δεις.
Έχε πίστη και ελπίδα, κι όλα έχουν το σκοπό.
Και για σένα και για μένα, καθετί στο κόσμο αυτό.
Σιχαμερό, χαμέρπικο σκουλήκι,
Του εγωισμού το πρόσωπο,
Το είχες για στολίδι.
Τυλίγεσαι στο θύμα σου, και λίγο-λίγο σφίγγεις,
Μέχρι πνοή στο σώμα του καθόλου να μην μείνει.
Αγάπη το βαφτίζεις το βάσανο που δίνεις,
Μα εσύ μονάχα εσένα αγαπάς κι όλους τους άλλους σβήνεις.
Κρύβεσαι μεσ' σε δάκρυα και βγάζεις μιαν οδύνη,
Μα είσαι μόνο ηθοποιός και του χειρίστου είδους.
Χειραγωγείς το θύμα σου, με λόγια και τερτίπια,
Κι όταν αυτό σε βαρεθεί, τότε ξεσπάς με βία.
Το ψεύτικο το πρόσωπο που έδειχνες στον κόσμο,
Μονάχος τώρα γκρέμισες και φάνηκε το μίσος.
Δεν άντεξες, άντρα των αντρών, πια το ρεζιλεμό σου
Σαν Χάρος βγήκες παγανιά κι έσπειρες το θυμό σου.
Στην κόλαση δεν πίστευα, μα κάνω εξαιρέσεις
Κι εύχομαι μια ζεστή γωνιά ο Βελζεβούλ να στήσει,
Να φλέγεται το σώμα σου, ποτέ του να μη σβήσει.
Αιώνια να σκέφτεσαι πως όλοι πια έχουν μάθει,
Πόσο πανούργος ήσουνα κι αχάριστο ρεμάλι.
Σ' έβλεπα στην αυλή του σχολείου,
Να γυρίζεις την πλάτη,
Σ' όποιον δεν ήταν του κύκλου,
Σ' όσους δεν ήταν από τζάκι.
Και τώρα ξανά, 30 χρόνια μετά,
Εισ' ο ίδιος, ακόμα, με το μίσος αγκαλιά.
Μόνο μ' ομοίους σου βόσκεις,
Κυκλοφοράς σε in μαγαζιά,
Κι όλους τους άλλους τους κρίνεις,
Στου καναπέ την γωνιά.
Όσοι δεν είναι του κύκλου,
σαν υπάνθρωποι μοιάζουν,
Σαν ντεκόρ σκηνικού,
μοναχά να κοιτούν.
Είναι κρίμα μεγάλε,
Κρίμα οι τόσες σπουδές,
Κρίμα τα ταξίδια που πήγες,
Σε χώρες εξωτικές.
Έχεις μείνει, όπως τότε,
με τα μάτια κλειστά.
Όλα όσα εχεις κάνει,
Τα μετράς στο CV,
Μα από μέσα είσαι άδειος,
Σαν σπασμένη TV.
Άδειο ανθρωπάκι, κρατάς χρυσά τα κλειδιά,
Σε κοιτώ π ' ανεβαίνεις δυο-δυο τα σκαλιά.
Στον επόμενο τόνο σε βλέπω να κυβερνάς,
Δυστυχία του τόπου, μα η ζωή προχωρά.
Εγώ πάντα θα ξέρω, πως έχεις τρύπια μυαλά,
Κι όσο καλά κι αν το κρύβεις,
Θα 'σαι πάντα ανθρωπάκι, με κούφια καρδιά.
Do you know what it's like,
To be clear of emotions?
Of the numbness of pain that almost always eludes you?
You can feel what you want to or what others expect you.
There's no time in your pattern, there's only perspective.
You can choose your own angles, a director of feelings,
You can be the main hero or just a face in the background.
You get angry with people for not seeing things your way,
But you're only forgetting they have only the one way.
What possessed you I don't know, to become what you are now,
For living and giving is for you but a choice.
It's a choice to wake up, to have friends and to love them.
It's a choice to love people, to appreciate their kindness.
It's a blessing to know all bad feelings are ether,
here a moment, in another they vanish.
It's a choice to keep all the good things and forget all the others.
It's amazing to know that in any point, in any day,
you are ready to die, no regrets, no delusions,
All that it is, is all there is to.
It is almost like magic when whatever that troubles you,
Can go away with a simple enough uttering: "Ah, fuck it"
And things can then go all the way back to normal.
It's your choice, it's your world,
You can bring it to your measure,
There's no fear, no regrets in your mirrors.
Rise and shine you ingenious idiot,
Go ahead and create,
Mold the world to your image,
Let him not do it to yours though.
Να μπορούσες πριν φύγεις,
Να βρεθείς σ' ένα ξέφωτο μέσα,
Να ξαπλώσεις στην χλόη,
Ν 'ανοίξεις τα χέρια,
Να κοιτάξεις τον ήλιο και να πεις:
"Έλα, έλα φίλε να πάμε, για το αιώνιο ταξίδι"
Να γινόσουν ξανά απ' των άστρων τα μέρη, τα εξ' ων συνετέθεις,
Ύλη απ' την ύλη, φως απ' το φως τους.
Κι έτσι απλά να τελειώνεις, κάτι άλλο ν' αρχίσει.
