Του φόβου

Θυμάσαι;

Που όταν ήσουνα παιδί,
φοβόσουν το σκοτάδι.
Κοιμόσουν πάντα με του
ηλεκτρικού φωτός,
το λαμπερό το χάδι.

Θυμάσαι;
Που έτρεμες τα τέρατα,
που κρύβονταν στο σκότος,

Κάτω απ'το κρεβάτι σου,

να σε παραμονεύουν.

Θυμάσαι;

Πως το σκέφτηκες;

Το φόβο να νικήσεις,

κοιτώντας τον στα μάτια.

Κάθε νυχτίς πριν κοιμηθείς,

στο πάτωμα να πέφτεις,

την καληνύχτα σου να λες,

κατά άγνωστων τεράτων.

Ξόρκισες μόνος το κακό,

ας είναι, με καλόπιασμα,

με μια σου καληνύχτα.

Κάποτε, αργότερα,

σηκώθηκες κι έσβησες τη λυχνία,

φτάνει πια σκέφτηκες,

Τέλος, δεν θα φοβάμαι.

Πόσο απλά, πόσο αγνά,

ενίκησες το φόβο,

κι ας ήτανε για πράματα,

ασήμαντα, αστεία.

Ο φόβος είναι φόβος.