Ψυχή

Στέκεσαι και κοιτάς τ' απέραντο
γαλάζιο τ' ουρανού και τα ψηλά
βουνά π' αναδύονται πάνω απ'
της παρυφές των δέντρων

Συλλογιέσαι μοναχός πως γίνεται,
η τόση απεραντοσύνη να μην χωράει
την ψυχή σου που τρέμει, ανασταίνεται,
φουσκώνει και θεριέυει.

Τι πράμα τούτη η ψυχή να ξεπερνά
τη φύση, κάνει τις έγνοιες σου
βουνά, σταγόνες τα ουράνια,
συνάμα ο παράδεισος κι η κόλαση σου.

Ψευδαίσθηση

Νόμιζες γάτε πως μπορείς,
παντού να ταξιδέψεις;

Κι ότι μονάχα εσύ ξέρεις,
όλους να τους ευφραίνεις;

Νόμιζες...

Και πως θα ζεις για πάντα;
Πως καμιά νεράιδα σε είχε
ευλογήσει να 'χεις καλά
μες τη ζωή κι άλλες ευχές;

Νόμιζες...

Κάποτε θα τελέψουνε
και οι εφτά ζωές σου,
Κι όλες οι ελπίδες σου,
μαζί σε μια καλάθα θα
τσακιστούν στα βράχια.

Δεν είσαι άλλο τίποτα,
παρά ένα μυρμηγκάκι,
όλα ίδια κι απαράλλαχτα,
μια κουκκίδα σ' ένα χαντάκι.

Πολιτικό

Τις νύχτες στις πλατείες ζητωκραύγαζες
κουφάρια που στεκόνταν στον εξώστη,
αυτοί για σε ήτανε ήρωες, σωτήρες, παντογνώστες

Κι ας ήξερες πως κάποτε θα έγλειφες,
πατούσες βρωμερές του κάθενος τους
Το άντεχες γιατί τους χρειαζόσουνα,
να σβήσουνε το πρόστιμο του γιου σου,
μια θέση στο δημόσιο της κόρης σου,
για σένα να μιλήσουν στην ταφή σου.

Τώρα καλέ μου άνθρωπε, τι έγινε;
Τί βρίζεις και βρωμίζεις τις πλατείες;
Στις ίδιες πλατείες ψευτογιόρταζες
π' ανέβηκε το κόμμα το δικό σου

Πια λοιπόν μην τρέφεις ψεύτικες ελπίδες,
ήρθε η σειρά σου πια για το ξεπάστρεμα
πάνε οι θέσεις και τα πριμ της εξουσίας,
μα μην ανησυχείς, μπορεί για την κηδεία σου,
κάποιος απ' αυτούς να πει δυο λέξεις:

"Τον κόσμο θα τον κάναμε καλύτερο,
αν δεν υπήρχαν τύποι σαν κι εσένα.
Την ψήφο να πουλούν και την συνείδηση,
για πρόσκαιρα και άθλια βραβεία,
Αντίο λοιπόν καλό μου κομματόσκυλο
και όπως έστρωσες, ξάπλωσε και κοιμήσου."

Το Δάκρυ

Απόμεινε το δάκρυ,
μες του ματιού σου τη γωνιά

Να περιμένει ένα φύσημα
του ανέμου, να το κυλήσει απαλά

Την θλίψη σου κανείς, πώς να μετρήσει;
Κανείς δεν σε γνωρίζει αρκετά°

Το μαύρο που φοράς δεν είναι γούστο,
Είναι το αίμα, το πηχτό απ' την καρδιά

Δυο λόγια θα σου πω: μόνο κουράγιο
Κουράγιο να αντέξεις την ζωή,
οι σκέψεις σου κουράζουν το μυαλό,
Διώξ' τες μακριά και ξόρκισε τες,
ελεύθερη να γίνεις, σαν παιδί.

Οδυσσέας

Κι αν σε σε λέγαν Οδυσσέα,
Τη ζωή σου μισοξόδεψες
σ' ατέλειωτα ταξίδια
που εσύ ποτέ δεν ζήτησες,
μα οι Θεοί στα χάρισαν.

Τους φίλους όλους έχασες,
κάποιους μέσα στα κύματα,
του πέλαγου μα και των οχτρών°
Άλλοι από βλακεία τους πέσαν
και γκρεμιστήκαν κι αλλοι, για σε
φρικτά τιμωρηθήκαν.

Κι αν τελειώνει κάποτε ετούτο
το ταξίδι, σκέψου το, λες να άξιζε;
τις τόσες σου θυσίες, που σου
γκριζέψαν τα μαλλιά, πο 'χασες
του παιδιού σου πια την νιότη.

Απόμεινες με μια γρια,
που κέρδισες βραβείο,
μόνος μες το νησί σου.

Είκοσι χρόνια βάσανα, το μόνο που θα
πάρεις, είν' ένα μνήμα να ταφείς
κει πίσω απ' το παλάτι.

Των αμνών

Φοβού την οργή των αμνών
Των υπό σου κατατρεγμένων
και εγκλεισμένων
Των σφαγιασθέντων υπέρ τέρψης λύκων, προβιάς ενδεδυμένων.

Πειραματικό Ι

Αστέρια του υπερπέραν,
σου βγάζουνε το ματι
Μιας μέρας τρύπιας τα ερείπια
Σβήνονται απ' τον Μπάτη.

Όνειρα

Όνειρα χρωματιστά
και ταξιδιάρικα

Όνειρα που σε κρατάνε
ξύπνιο το βράδυ

Που δίνουν νόημα στη ζωή
και σ' οδηγούν ακόμα

Κάποτε συλλογίζεσαι,
μην είναι όλα ψέμα,
άχρηστες σκέψεις,
ακριβές, ανούσιες ακόμα

Μα αν δεν ήτανε κι αυτά,
πως θα 'ταν η ζωή σου;
Σαν γαϊδούρι να γυρνάς
απ' το σπίτι στη δουλειά σου.

Κράτα το πνεύμα ανήσυχο
και το μυαλό σου ξύπνιο,
μην πάψεις να ονειρεύεσαι,
μην πάψεις να ερωτεύεσαι,
με ότι σε γεμίζει.

Μπύρα

Πάνω στο μπουκάλι μιας μπύρας,
Γραμμένο ένα ποιήμα:
Είμαι αυτή που ήθελες ψες,
Εμένα με ήπιες,
με άδειασες πια,
Και τώρα γυρεύεις,
άλλες ξανθιές.

Απόσταση

Μιά βδομάδα απ' τον
Αύγουστο που πέρασε,
αυτός πάει,
δεν θα ξαναρθεί ποτές

Έντεκα βλαμμέννοι
μήνες ως τον επόμενο,
άτιμη ρουτίνα κι εποχές.

Αγάπη

Στο τέλος της μέρας,
οποιασδήποτε μέρας,
μόνο η αγάπη μένει.

Θάλασσα

Στον Νίκο Κ.

Στης πρύμνης τη μεριά,
μες την πολυκοσμία,
κοιτώ με μια θολή ματιά
τις αχανείς εκτάσεις
των γαλανών νερών

Η θάλασσα είναι ήρεμη
ετούτη η ερωμένη,
που αγαπήσαν ποιητές και
την ερωτευτήκαν

Μονάχα τα απόνερα μου
δείχνουν την πορεία,
που πάω και πόθεν έρχομαι,
ανάμεσα απ' τις θολές
γραμμές των οριζόντων.

Μονάχα η φαντασία μου
μπορεί να μ' οδηγήσει,
σ ' εικόνες των παλιών καιρών
στα πλοία με κατάρτια,
να πλέουν μες τα πέλαγα,
μέσα στην τραμουντάνα

Με μόνη ρότα τον καιρό,
τον ήλιο και τ' αστέρια,
αποβραδίς να λες μια
προσευχή σ' όποιον θεό
πιστεύεις: "την κέρδισα και πάλι"

Κι εγώ στο τώρα πάλι,
πόσο μακάρια νοιώθω,
μονάχα που την βλέπω,
μιας νύχτας ερωμένος.

Ταξιδεύοντας

Ένας μήνας ταξιδιών. Ένας μήνας ατέλειωτων εναλλαγών.
10 αεροδρόμια, 10 πόλεις σταθμοί, 6 πόλεις διαμονής και ένας μεγάλος κατάλογος απο πόλεις drive through.
Από το απέραντο πράσινο και την ατέλειωτη μέρα της βόρειας Ευρώπης στις ερήμους του Μεξικού, στα καρπερά  οροπέδια της Σιέρα Μάδρε και τέλος στην ασφυκτική θολή ζέστη του Ντουμπάι.

Ένας μήνας εμπειρίες. Τόσες πολλές που μοιάζουν σαν να τις έζησα πριν χρόνια. Θέλουν ακόμα πολύ χρόνο να αφομοιωθούν και να γίνουν βιώματα.

Όμορφες στιγμές με "ωραίους" ανθρώπους. Στιγμές που σου θυμίζουν την ομορφιά της ζωής όταν την αφήσεις να βγει απ' τα καλούπια της ρουτίνας.

Είμαι ευγνώμων που γεμίσαμε την ζωή των παιδιών μας με τέτοιες απίστευτες εμπειρίες.  Είναι όμως μικρά ακόμα για να καταλάβουν την μοναδικότητα των όσων έχουν ζήσει.

Χιλιομετρικά έχουμε ξεπεράσει την περιφέρεια της Γης κατά πολύ. Ο γύρος του κόσμου σε 36 μέρες. Αεροπορικώς, ακτοπλοϊκώς, οδικός, με λεωφορεία, τραμ, τρένα, ταξί, 4χ4, ιππεύοντας, αιωρούμενοι σε φαράγγια και περπατώντας. Μοιάζει απίστευτο ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι.

Δεν ξέρω πως θα είναι οι επόμενες μας διακοπές μα ξέρω πως αυτές που είχαμε φέτος ήταν αρκετές για μια ζωή.

Ποίηση - Modus Operandi

Ποίηση για τον καθένα
σημαίνει άλλο πράγμα,
γιατί κρίνει και αυτός
μ' όσα εκείνος ξέρει

Ποίηση είναι για εμέ
μια τέχνη μαγική,
να λες πολλά με λίγα

Να στύβεις της καρδιάς σου
τον ανθό κι αντί ρανίδων,
λεξούλες να 'χει μέσα

Να λες μια ιστορία,
να 'χει και τέλος και αρχή,
αλήθεια ή πλασμένη

Να γράφεις όταν έχεις κάτι
για να πεις και θες να ζει για πάντα

Κάποιοι το λεν, οι ποιητές
ποτέ τους δεν πεθαίνουν,
δεν είναι ο σκοπός μου

Αυτό που αληθινά θα ζει
και τώρα και για πάντα
ειν' η ομορφιά που μ' ώθησε
το ποιήμα μου να γράψω.