Σκόρπιο

Ο παράδεισος του ενός,
είναι η κόλαση του άλλου,
όσο είμαστε ίδιοι,
άλλο τόσο διαφέρουμε.

Κι αν συνεχώς το δρόμο χάνω,
αόρατη ψευδαίσθηση με σπρώχνει,
πως γενικά, μάλλον καλά βαδίζω.

Μονάχα οι τρελοί, τολμούν και σταματούν,
απορούν και αρνούνται πιά να τριγυρίζουν.

Των δέντρων

Ποτάμι το δάκρυ,
χείμαρρος το αίμα,
χύθηκαν στις ρίζες
αμέτρητων των δέντρων.

Πράσινα τα δέντρα του Άουσβιτς,
Πράσινοι κι οι κέδροι του Λιβάνου,
Πράσινα περιβόλια της Συρίας,
Πράσινοι κι οι αμπελώνες του Σομμ.

Το αίμα δεν έβαψε τα δέντρα,
Το δάκρυ δεν τα λύγισε,
Ο πόνος δεν ξερίζωσε κανένα,
Έμειναν εκεί, θυμούνται;

Αν θα μπορούσε ένα δέντρο να μιλήσει;
Αν έβαφε τα φύλλα του με αίμα;
Αν θρόιζε τις κραυγές του πόνου;
Αν έπεφτε στο χώμα λυπημένο;

Θα το σκεφτόμασταν ξανά;
Προτού ξανασφαχτούμε;
Προτού σιγάσουμε, του αδερφού μας, την κραυγή;
Προτού βιάσουμε, στις ρίζες τους, την ίδια μας την μάνα;

Αποκάλυψη

Η απλούστερη, τελειότερη σοφία,
είναι η τραγική, ίσως, συνειδητοποίηση,
ότι για όσο πιο πολλά μαθαίνεις,
τόσα περισσότερα αγνοείς.

Εξ' ού κι αποποιούμαι τους τίτλους,
επαγγελματίας δεν θα' μαι ποτέ,
θα μείνω πάντα έφηβος εραστής,
με δίψα για καινούριες εμπειρίες,
απ' τις πολύτροπες, γλυκές μου,
αγαπημένες.