Τρύπα

Μέρα τη μέρα,
λεπτό με λεπτό,
ανοίγω μια τρύπα,
μια τρύπα να κρυφτώ.

Δεν την παλεύω,
την αφήνω,
όλο και πιο βαθειά,
όλο και πιο κρύα,
όλο και πιο μαύρα,
....με καλεί...

Σκάβω, σκάβω,
νύχτα και μέρα,
μέρα και νύχτα,
ξεχνάω τον ήλιο,
ξεχνάω τ' αστέρια,
αφου ψηλά πια δεν κοιτώ.

Σαν ένα μνήμα ζωντανού,
που όπως αυτά των πεθαμένων,
δεν τους αξίζουνε ποσώς.

Φοβάμαι την ζωή μου ν' αντικρύσω,
Να γκρεμίσω ότι δεν είναι αλήθινο,
Να ξεπεράσω κάθε τι προσωρινό.
Και μένω κοιτώντας ένα λάκο,
Είναι κι αυτός ένας σκοπός.

Κραυγή

Ανοίγω το στόμα να φωνάξω,
Άχνα δεν βγαίνει...
Σηκώνω τα χέρια να παλέψω,
Πέφτουν βαριά...

Η αγωνία η δικιά μου,
Μοναχική, δεν είναι κανενός.

Αυτά που με χαλάνε,
Με τρομάζουν,
Με σωριάζουνε στη Γη,
Άλλους δεν βαραίνουνε,
Μονάχα εμέ.

Πώς να νικήσεις το βουνό;
Πώς να αδειάσεις το νερό;
Θέλουν δουλειά,
Θέλουν αγώνα,
Θέλουν ομάδα και χωριό.

Κι εσύ είσαι μόνος,
μόνος σ’ αυτό το λογισμό...

Στάχυα

Μοιάζουν οι άνθρωποι με στάχυα,
Κάποια τα πήρε ο βοριάς,
Κάποια τα φάγαν τα πουλιά,
Κι όσα απέμειναν τα έκοψαν στο θέρος.

Κι απομείναμε εδώ, στου κάμπου τη γωνιά
Κάτι ξερά και μαδημένα χόρτα,
Να βλέπουμε το άδειο τους,
Κρίμα, κι ήτανε τόσο ωραία.

Μόνοι ανάμεσα στο χώμα και στη λήθη,
Μόνοι ανάμεσα στο χρόνο και την τύχη.
Μόνοι μάρτυρες εμείς του κύκλου της ζωής.