Σκεφτείτε τα παιδιά !!!
Μ’ αυτό το εκβιαστικό σύνθημα καλείται η κοινωνία να επικροτήσει τις νέες προτάσεις του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού. Ποιός άλλωστε μπορεί να το αντικρούσει; Αν είσαι εναντίον των προτάσεων, αυτομάτως γίνεσαι εναντίων και των παιδιών. Ένας εμπαθής κοιλιόδουλος που σκέφτεται μόνο το δικό του συμφέρον. Ας είναι, ας αναλάβω το ρόλο του εμπαθή.
Διάβασα τις προτάσεις και απόρησα. Τις ξαναδιάβασα και πάλι απόρησα. Κάτι έλειπε… Το όραμα. Βρήκα ποσοστά, τόσα στην Ευρώπη, τόσα εμείς άρα βάλε, τόσα εμείς, τόσα οι άλλοι, βγάλε. Βρήκα οικονομικούς περιορισμούς λόγω κρίσης, Βρήκα απογευματινές γλώσσες στα ΚΙΕ (μα δεν υπήρχαν ήδη;) αλλά το όραμα δεν το βρήκα.
Κατ’ εμέ, τον εμπαθή, η παιδεία υπάρχει για δύο κύριους λόγους:
Ο πρώτος είναι να σε κάνει πολίτη. Έτοιμο και ικανό πολίτη, να μπορείς να επικοινωνείς λεκτικώς και γραπτώς με ξεκάθαρο λόγο. Να έχεις γνώσεις για τον κόσμο γύρω σου, από τον μικρόκοσμο μέχρι τον μακρόκοσμο. Να μπορείς να λειτουργείς εντός μιας κοινωνίας και το σημαντικότερο να μπορείς να δημιουργείς ο ίδιος νέα γνώση, νέες ιδέες.
Ο δεύτερος λόγος είναι η ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας και της οικονομίας γενικότερα. Είναι το ίδιο ερώτημα που θέτουν και οι Γερμανοί και οι Φινλανδοί και άλλοι, πρωτού αρχίσουν την «αναδόμηση» της παιδείας τους. Τι χρειάζεται η χώρα;
Τεχνίτες; Μάλιστα, δώστε κίνητρα στους μαθητές να επιλέγουν τα αντικείμενα και μακροπρόθεσμα, δώστε κίνητρα στις εταιρείες για πρόσληψη.
Γιατρούς; Προεργασία στην Μέση Εκπαίδευση και δημιουργία ιατρικών σχολών και πανεπιστημιακών νοσοκομείων για πρακτική και πείρα.
Προγραμματιστές: και πάλι προεργασία και μετά κίνητρα σε εταιρείες, δημιουργία υποδομής (ευρυζωνικά δίκτυα, τεχνολογικά πάρκα, δεξαμενές επενδυτών).
Αν γίνονταν εξ’ αρχής αυτά, δεν θα είχαμε 47 χιλιάδες στους καταλόγους διοριστέων, να υποαπασχολούνται σε άλλους τομείς της οικονομίας μέχρις ότου ανοίξουν θέσεις στην παιδεία. Ναι μεν, ο καθένας μπορεί να σπουδάσει ότι θέλει, αλλά το κράτος δεν θα έπρεπε να είναι υπόχρεο να τον αποκαταστήσει αν αυτός έκανε «λάθος» επιλογή.
Λύσεις που ήδη εφαρμόζονται αλλού, σε χώρες με όραμα, όχι για το παρελθόν όπως ασχολείται το προτεινόμενο σύστημα, αλλά για το μέλλον. Είναι πράγματι αξιοπερίεργο στην πρόταση το ότι νοιαζόμαστε πιο πολύ να μάθουμε τα παιδιά για την κατοχή της χώρας και το πόσες κατεχόμενες εκκλησίες έχουμε, παρά για το πώς θα λύσουμε το ζυγό μέσω της ανάπτυξης και της προόδου της χώρας. Το ένα είναι ήδη βίωμα, απ’ όπου κι αν γυρίσεις σε τούτο το μικρό νησί το βλέπεις. Το δεύτερο είναι που θέλει κόπο.
Αυτά όσον αφορά το ίδιο το σύστημα, το άλλο μεγάλο θέμα που με ενοχλεί είναι το ηθικό.
Αυτό της βίας του χρόνου. Σε λιγότερο από ένα χρόνο ετοιμάστηκε η πρόταση και πρέπει να εφαρμοστεί και άμεσα, «προσοχή, μη χάσουμε κι άλλα παιδιά». Ακριβώς αυτό το εκβιαστικό με ενοχλεί. Λες και οι μαθητές μας της τελευταίας 15ετίας απέτυχαν παταγωδώς, που εκτός από το PISA δεν ξέρω να απέτυχαν αλλού.
Αυτό της μυστικοπάθειας. Στην διεκπεραίωση πρότασης αντί του διαλόγου, όπως θα περίμενε ο κάθε επιστήμονας και της συμμετοχής των ηγετών των συνδικαλιστικών οργανώσεων με τον τρόπο που αυτό έγινε. Μομφή ειδικά για τον πρόεδρο της ΟΕΛΜΕΚ, ο οποίος φαίνεται να κόπτεται περισσότερο για την πρόσκαιρη ευημερία του κλάδου του παρά για το κοινό καλό: “Quis custodiet ipsos custodes?”1
Σαν εμπαθής που είμαι, δεν θα παραστώ στις συνελεύσεις των κλάδων. Γιατί άλλωστε; Μας καλούν εκ των υστέρων να δικαιολογήσουμε τα πλεονεκτήματα του κλάδου μας; Σαν έκθεση μαθητών δημοτικού: «Ποιόν στην οικογένεια σου αγαπάς περισσότερο και γιατί;»
Η μόνη πρόταση που έχω να κάνω αφορά όλους μας, όλους τους κλάδους και όλους τους εκπαιδευτικούς. Είναι η μόνη λύση όσον αφορά την τρέχουσα κατάσταση. Η διγλωσσία του προέδρου της ΟΕΛΜΕΚ και η ίδια του η συμπεριφορά του στυλ “L'état, c'est moi”2 προς το ΚΔΣ και τους συνδέσμους καθηγητών πρέπει να σταματήσει άμεσα. Χρειάζεται ακριβώς ένα “Coup d'état”3, ένα τελεσίγραφο μιας εβδομάδας για παραίτηση της ηγεσίας της ΟΕΛΜΕΚ και προκήρυξη εκλογών. Διαφορετικά οι σύνδεσμοι καθηγητών να καλέσουν τα μέλη τους σε άμεση αποχώρηση από την ΟΕΛΜΕΚ και παύση πληρωμής της συνδρομής σαν πρώτο μέτρο. Σαν δεύτερο η δημιουργία νέας συντεχνίας με τέτοιο καταστατικό που να αποτρέπει τέτοιες είδους ανισοβαρή αντιπροσώπευση των μελών της. Η συζήτηση για το νέο σύστημα δεν πρέπει επ’ ουδενί λόγω να γίνει απ’ αυτό το συμβούλιο, απ’ αυτή τη συντεχνία ως έχει.
*Think of the children
1: «Ποιος θα φυλάξει τους φύλακες;» Γιουβενάλης, 6η σάτιρα.
2: «Το κράτος, είμαι εγώ» Λουδοβίκος ΙΔ’
3: Πραξικόπημα εκ της βάσης για αντικατάσταση των ηγετών.
Μαύρος ήτανε ετούτος ο χειμώνας,
ένας βαρύς κι ατέλειωτος βραχνάς.
Βαρέθηκα το κρύο,
την έλλειψη φωτός,
Πως στο καλό να νιώσεις
με χέρια παγωμένα.
Βαρέθηκα το φύσηγμα τ' ανέμου,
Να μου τρυπάει τ' αυτιά.
Και της βροχής το χάδι,
στις λάσπες να με πνίγει.
Ας φύγει κι αυτός,
όπως και τόσοι άλλοι,
κι ας μείνει μόνη παγωνιά,
αυτή, μες τις καρδιές μας.
Εγκαλούμαι γενικώς και αορίστως, εγκαλούμαι ειδικώς γιατί δεν ήρθα στην πορεία, γιατί δεν σήκωσα λάβαρο, να φωνάξω ενάντια στην κρίση. Να γίνω μια γροθιά με τις εργατικές, προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου. Να δώσω μήνυμα στους ξένους κυβερνήτες και στους εδώ ηγετίσκους.
Και σαν να υπάρχει ακόμα ζώσα δημοκρατία εδώ, δίνω στον εαυτό μου το κουράγιο και την ευκαιρία να απολογηθώ.
Απολογούμαι, που δεν συμπορεύτηκα πίσω από τον κάθε αντιπολιτευόμενο κομματάρχη, μέγα θηρευτή απελπισμένων ψηφοφόρων. Που κρύβεται πίσω από ιδιότητες και έδρες, δεν έχει φάει ποτέ, αλλά όλως περιέργως συμμετέχει έμμεσα ή άμεσα σε όλες τις επιτροπές που φάγανε, βρίσκεται πίσω από κάθε δήμαρχο και κοινοτάρχη κοινής αποδοχής που έφαγε, σε κάθε διοικητικό συμβούλιο που μιζώθηκε. Που εκπροσωπεί στα δικαστήρια τον κάθε απατεώνα, αλλά η δεξιά του δεν γνωρίζει τι ποιεί η αριστερά του. Απολογούμαι, ειλικρινά. Έπρεπε να του έδινα το πλεονέκτημα της αμφιβολίας, δεν ήξερε ή δεν καταλάβαινε.
Απολογούμαι που δεν συμπορεύτηκα πίσω από τον ηγέτη συνδικαλιστή, αυτόν που πάει στα συλλαλητήρια μόνο όταν ανήκει στον χώρο της αντιπολίτευσης ή έστω του μειοψηφικού συγκυβερνώντος κόμματος. Αυτόν που αποφασίζει πίσω από κλειστές πόρτες το μέλλον μου. Αυτόν που πρώτος με ανήγαγε σε αριθμό, που χτίζει παλάτια με τις εισφορές μου, αλλά τρέμει στο κόστος μιας απεργίας και ακόμα κι όταν κάνει απεργία είναι επειδή «θίχτηκε» προσωπικά η αξιοπρέπεια του ή ο δικός του μισθός. Απολογούμαι και σ΄ αυτόν, του στέρησα το καύχημα των αριθμών του.
Απολογούμαι που δεν συμπορεύτηκα με τους συνδέσμους καταναλωτών, επειδή δεν αρκεί ένας εδώ πέρα, χρειαζόμαστε πολλούς. Που πολεμούν για μένα, για το ψωμί, το γάλα, τα καύσιμα, που μποϊκοτάρουν καταστήματα και εταιρείες για το δίκιο, για το τίμιο. Απολογούμαι που δεν μπορώ να περιμένω, δεν αντέχω άλλο να διερευνήσουν το θέμα, να διαμαρτυρηθούν έντονα σ΄ έναν ακόμα υπουργό.
Απολογούμαι στους φοιτητές, στους μαθητές, με τα χρωματιστά τους πανό και λάβαρα. Απολογούμαι που δεν ήρθα να στηρίξω τη νέα γενιά, να την μάθω να διεκδικεί και να κερδίζει. Απολογούμαι, που δεν τάχτηκα κάτω από ένα και μόνο χρώμα. Πού ήταν τα κόκκινα πανό το καλοκαίρι του ΄11 ή τον Δεκέμβρη του ΄12; Μάλλον εκεί που ήταν τα μπλε τον Μάρτη του ΄13 και χτες. Απολογούμαι που οι κοινωνικές μου ανησυχίες δεν έχουν χρώμα και δεν έχουν ταυτότητα μέλους. Απολογούμαι που η παιδεία μου με έκανε ανθρωπιστή και όχι (υπο)ταγμένο οπαδό.
Απολογούμαι σε κάθε απλό πολίτη που ήρθε. Ήλπιζα μαζί σου ότι αυτή η κρίση ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσουμε όλοι για την ανοχή μας. Που ήλπιζα ότι θα πέσουνε οι μάσκες και οι προδότες θα πλήρωναν επιτέλους. Θα γράφαμε μαζί ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με σεβασμό στον πολίτη και τον άνθρωπο. Απολογούμαι που έχασα την πίστη μου νωρίς, που δεν πιστεύω πια. Η πίστη μου καρφώθηκε σ΄ ένα σταυρό μαζί με του εργάτη που δουλεύει 12 ώρες την ημέρα για 600 ευρώ μαύρα. Με του οδηγού μεταφορών που έχασε τον 13ο μισθό λόγω κρίσης σε μια εταιρεία με τζίρο 40 εκατομμύρια. Με του σερβιτόρου που απάντησε στην μόνιμη αγγελία του εστιάτορα, δούλεψε κι αυτός δοκιμαστικά και αμισθί για 2-3 μέρες και αντικαταστάθηκε από κάποιο φρέσκο κορόιδο. Μαζί με μια ολόκληρη γενιά που δεν θα δει σύνταξη ποτέ αλλά οι παλαιότεροι «συνταγματικά» δικαιούνται και δύο και τρεις και έξη. Μαζί με του κρατούμενου στις φυλακές που θα εκτίσει ολόκληρη ποινή μα κάποιοι άλλοι θα πάρουν χάρη ή θα την κάνουν μες την κλινική.
Τέλος απολογούμαι στη δημοκρατία που εξέλειψε ερήμην μου και στην δικαιοσύνη που αρνείται να κλείσει και τα δύο της μάτια. Εν τη απουσία τους, τέτοιες πορείες μου θυμίζουν μόνο καρναβάλια κι ίσως εκείνα να ΄ναι πιο ειλικρινή.
