Του θανάτου

Περιδιαβαίνοντας κανείς σ' ένα νεκροταφείο, 

πολλά μπορεί να δει να απλώνονται μπροστά του.

Μνήματα μεγάλα και μικρά, λιτά και στολισμένα. 

Άλλα να είναι καθαρά και άλλα χορταριασμένα.
Κάποιων που έφυγαν μικροί μια θλίψη αποπνέουν.
Κι αυτών που έφυγαν μεστοί, λιτά απαριθμούν,

όλα τα χρόνια πού έζησαν στης γης τα μονοπάτια.

Ξέρεις το πότε άρχισαν και πότε τελειώσαν, 

έτουτο τον περίπατο που έλαχε να κάνουν.
Δεν ξέρεις όμως τι έκαναν για τόσο όσο ζούσαν. 

Εξων από τις εξαιρέσεις, όπου ήταν επώνυμοι ή πλούσιοι

κι ακόμα βλέπεις τα έργα και τη φήμη.
Και σ' αυτών ακόμα των ηρώων, που για να ξεχωρίζουν,

σημαίες τους έχουν αγκαλιά για να τους μακαρίζουν.

Τι να 'ναι πιο σημαντικό; το πόσο έχεις ζήσει ή μάλλον

 το τι έκανες και πόσο είχες ανθίσει;
Αν σαν αμυγδαλιά αψήφησες το κρύο και εμοσχοβόλησες

την γη κι έστειλες τους ανθούς σου μέχρι τα πέρατα της γης, 

καβάλα πας του ανέμου, το άτι το ατίθασο που ορίζει όλη την πλάση.

Το μνήμα είναι για εμέ προσπάθεια ματαία, 

τον χρόνο να κερδίσουμε και να εκδικηθούμε. 

Τι σημασία έχει το μάρμαρο που ζει σχεδόν για πάντα, 

μπροστά στο καίριο της ζωής το πνεύμα το καθάριο;

Αν θες να σε θυμούνται, καν' το με έργα ολημερίς και δείξε μόνο αγάπη.
Εν ποιηματάκι, αγνώστου, έχω στον τοίχο που λέει

οτι η ζωή ειν' όλη ένα ταξίδι και σημασία δεν έχει ο προορισμός, 

αλλ' οι καρδιές που άγγιξες στον δρόμο.

Γι' αυτό κι εγώ όταν πια θα την κάνω, 

για τα περβόλια του ουρανού ή μάλλον 

για της κολάσεως τα απύθμενα λαγούμια, 

θα 'θελα να με κάψουν και στης 

θαλάσσης τ' αφριστό το κύμα να με ρίξουν. 

Έτσι πια θα πάω σ' όλο τον κόσμο, 

όπως από παιδί ονειρευόμουν και έχω απωθημένο.

Κι αν κάποιος, όποιος μ' αγάπησε θέλει να με τιμήσει, 

μες την καρδιά του ας με κρατά, κι αυτός ώσπου να σβήσει.

Τι;

Κι είναι αφόρητο πολύ,
Να ξέρεις το Τι κι όχι το Πως,

Να ξέρεις πως κάπου ο ήλιος ανατέλλει κι όμως εδώ είν ' ακόμα σιωπή.

Κι αν τύχει και ταξιδεύεις προς τη δύση, μπορεί και τον ήλιο να μην ξαναδείς.

Σαν ναυαγός σε μια σχεδία, όσο κι αν ξέρεις πως κάπου υπάρχει στεριά, 

Eσύ μπορεί ποτέ σου να μην την βρεις.

Να 'σαι στου δρυμού την μέση κι όπου κοιτάς να 'ναι το ίδιο, 

Mήτε τέλος, μήτε αρχή.

Πως να ορίσεις σκόρπιες τις σκέψεις σε σειρά;
Πως να δαμάσεις της τύχης τα χούγια τα τρελά;

Πως να δεις πέρα απ' την ομίχλη, που σου τρελαίνει τα μυαλά;

Πως να ξεφύγεις απ' τον φόβο, που σε σωριάζει καταγής;

Κάποτε ξέρω, κάποτε όχι,
Πάντοτε ψάχνω, σπάνια βρίσκω,
Να έχει μέθοδο η τρέλα, τούτη η σπείρα η ζωή;

Ερωτικό I

Στα μονοπάτια της καρδιάς μ' οδήγησες καλή μου,
Μου άνοιξες τα μάτια μου, μου δείξες την ψυχή μου.

Θα 'μουν, δεν θα 'μουν τίποτα χωρίς εσένα πλάι.
Να διώχνεις την μαυρίλα μου, με μιαν γλυκιά αγκάλη.
Να διώχνεις την σκοτούρα μου, μ' ένα μονάχα χάδι.

Εσύ με ξαναγέννησες, πιότερο κι απο μάνα,
Βρήκες την πόρτα της καρδιάς κι έσπασες την αμπάρα.

Θα 'μουν, δεν θα 'μουν τίποτα χωρίς έσενα πλάι.
Να διώχνεις την μαυρίλα μου, με μιαν γλυκιά αγκάλη.
Να διώχνεις την σκοτούρα μου, μ' ένα μονάχα χάδι.

Μ' εσένα είμαι λεύτερος, έχω καρδιά λιοντάρι,
Και για τα δυό τα μάτια σου θα πήγαινα ως τον Άδη.

Τάφρος

Μία τάφρος από χώμα, 500 χρόνων νέα, απλωμένη, καθαρή.
Κι ένα τείχος απο πέτρα που με κόπο είχε κτιστεί,
Να προλάβει το κακό, να φυλάξει αυτή την πόλη από επίθεση σκληρή.

Φωτισμένα είναι τώρα, με κοιτάνε σιωπηλά μεσ' της νύχτας

την ομίχλη κάποιας φθινοπωρινής βραδιάς.

Κάποια σπιτάκια σ' ένα δρόμο μες της πόλης την καρδιά

να στολίζουνε το τείχος σαν κορόνα βασιλιά.

Φωτισμένα, με την φάτσα τους στολίδι, απο πίσω κρύβουν μπάζα και ερείπια φριχτά.

Πως γκρεμίστηκαν και σβήσαν τα παλιά μου ιδανικά, που σαν έφηβο αλάνι, λίγα μέτρα πιο μακριά,
προσπαθούσα να περάσω απ' τα σύρματα φρουρών, νομιζόμενος πως θα βρω πίσω τους την λευτεριά.

Πίνοντας τώρα το κρασί μου και ρουφώντας τον καπνό,
πως περάσανε τα χρόνια, πως αλλάξαν οι καιροί συλλογιέμαι κι απορώ.

Κούφια λόγια έχουν ακούσει, τα ερείπια κι εγώ, κι όταν θα 'χω πια πεθάνει,
γίνω ένα με τη γη, πάλι αυτά θα τα ακούνε στην αιώνια τους ζωή.

Μέτοικος

Γεννήθηκα σε ξένη γη, σε σπίτι δανεικό.
Μια παράγκα κάτω από κάτι ευκαλύπτους.
Οι γείτονες χίλιες φυλές, όλοι ξεριζωμένοι.
Στο χώμα εκείνο το σκληρό που πρωτοαγάπησα την φύση,
σπίτια ακριβά έχουν κτιστεί και τίποτα τώρα δεν θυμίζει
το μποστανάκι του παππού, που έστησε με κόπο
για να θυμίζει σ' όλους μας την γη που 'χε αφήσει.

Μεγάλωσα σε ξένη γη, σε χώμα δανεικό.
Ένα σπιτάκι ισόγειο ο πατέρας μου είχε κτίσει,
ταπεινό με ότι μπορούσε η καρδιά της μάνας να γεμίσει.

Με χέρια, κόπο, δάκρυα μεγάλωσα σε ξένη γη κι ήμουνα πάντα ξένος.

Ποτέ μου δεν αγάπησα χωριό ή πόλη ή χώρα.
Μεγάλωσα σε ξένη γη κι ήμουνα πάντα ξένος.

Αντρώθηκα κι έφυγα, σε ξένη γη και πάλι,
μα τίποτα δεν με κρατάει δεμένο.
Όσα μου δώσαν προσπαθώ να τα επιστρέψω πίσω,
στα δικά μου τα παιδιά πως να τα εξηγήσω;

Δεν είν' η γη ο κόσμος μου, δεν έχει αλυσίδες.
Δεμένος πάνω, δεν είμαι και αν έχω κάτι μάθει,
πως η καρδιά μου φτιάχτηκε μ ' ανθρώπους να γεμίζει.
Τα άλλα είναι περιττά, μονό όταν και εφ' όσον.

Όσο για πλούτη και λεφτά, καθόλου δεν μ' ορίζουν.
Είναι το μέσο, όχι ο σκοπός και τίποτα δεν τ' αγιάζει.

Έμαθα από μικρό παιδί τ' ωραίο να θαυμάζω,
άμα δεν έχεις τίποτα, όλα σου φαίνονται όμορφα ακόμα κι αν είναι ξένα.

Με χέρια, κόπο, δάκρυα μεγάλωσα σε ξένη γη κι ήμουνα πάντα ξένος.

Ποτέ μου δεν αγάπησα χωριό ή πόλη ή χώρα.
Μεγάλωσα σε ξένη γη κι ήμουνα πάντα ξένος.

Ρανίδες

Πόσες ρανίδες άραγε να κρύβονται σ’ ένα μπουκάλι αίμα;
Ποιός θα τις πιει να μπολιαστεί απ' το δικό μου σώμα;

Να είναι μαύρος ή λευκός; Δικός ή κάποιος ξένος;
Φαύλος συλλογισμός αυτός, γιατί ότι έχεις παραπάνω,
δώστο σε κάποιον που πονά, σε κάποιον που υποφέρει.

Μπορεί να πει και φχαριστώ, μπορεί και όμως όχι.
Μπορεί να ξέρει πως εσύ του χάρισες το δώρο, μπορεί και όμως όχι.

Δεν έχει σημασία, θα νιώθεις μέσα σου καλά, χωρίς άλλη αιτία.
Κι όταν εσύ με τη σειρά θα γίνεις ο ζητιάνος,
θα θελες να 'τανε πολλοί οι δότες σαν και σένα.

Τα φτερά

Με του μυαλού μου τα φτερά, είδα την Γη απο ψηλά. 

Την είδα μια, τη είδα δυό, την είδα άλλες δέκα.

Πήγα ψηλά και χαμηλά και πέρα και πιο πέρα, 

μέχρι του κόσμου τα όρια και ίσως παραπέρα. 

Είδα τ' ανθρώπου τα φριχτά τα έργα μα και τα πιο ωραία. 

Είδα τις λίμνες, τα βουνά και τα ντουμάνια πέρα.

Κοίταξα μες τις ψυχές που κρύβουν όλοι μέσα και βρήκα φθόνο,

την οργή, τον πόνο και το δάκρυ μα 'γω αγάπησα βαθιά την πλάση απ' άκρη σ' άκρη. 

Ας είναι και ο άνθρωπος τελίτσα σ' όλα τούτα. 

Της απονιάς τα χάδια του σταλίτσα σ' όλα τούτα. 

Όσο πολύ κι αν προσπαθεί τελίτσα θε να μείνει. 

Σε τέτοιο κόσμο άπειρο μια τρίχα του μη μείνει.

Κοράκι

Κοράκι του Πόε, στα μαύρα εχεις ντυθεί. 

Αμα απλώσει η νύχτα το θολό πανί που έχει για μανδύα, 

τοτε μονάχα περπατείς και τοτε ξεθαριάζεις. 

Το μαυρο σου το χρωμα που το χεις για θρησκεία, 

είν' αυτό που σε βαρεί και σε κρατεί δεσμία.

Πνίγεσαι

Πνίγεσαι, πνίγεσαι σ' ένα πηγάδι, σ 'ένα βαρέλι, σ' ένα ποτήρι. 

... Δεν έχει σημασία 

Σκέψου όμως, ποσό μικρό είναι το πηγάδι μπροστά στη γη ολάκερη; 

Ποσό μικρό είναι το βαρέλι μπροστά στα αστέρια τ' ουρανού; 

Πόσο μικρό είναι το ποτήρι μπροστά στην καρδιά τ' ανθρώπου; 

Που τα χωράει όλα αυτά κι ακόμα παραπάνω.

Παζλ

Κι είναι φορές, μεσ' την ρουτίνα της ζωής,
όταν όλα πια μοιάζουν γκρίζα και συνηθισμένα,
που ξαφνικά βλέπεις το παζλ απ' αλλού και τα κομμάτια μοιάζουν ένα.

Φεύγει ο άταχτος ρυθμός, φεύγει το χάος κι η απελπισία,
νοιώθεις χαρά μικρού παιδιού.
Χτυπά η καρδιά σου δυνατά και συ φοβάσαι μήπως σπάσει.

Όρμα μπροστά, μη φοβηθείς και κάνε το όνειρο σου πράξη.
Έστω για λίγο, μια φορά, ασ' το δικό σου να περάσει.

Τον κυνικό τον εαυτό μην τον αφήσεις να σε ψέξει,
κλεισ ' του την πόρτα κι άφησε την παιδική σου την ψύχη ψηλά πολύ να σε πετάξει.

Μη φοβηθείς ... μη φοβηθείς, θα μετανιώσεις σαν βραδιάσει
και τον καθρέφτη της ψυχής θα χρειαστεί να τον κοιτάξεις.

Πολιτικός Κύκλος

Οι πολιτικές παρατάξεις δεν είναι ευθεία με αντίθετα άκρα, αλλά κύκλος όπου η "δεξιά" και η "αριστερά " συναντιούνται και συμπίπτουν. Απλά η φορά δείχνει την κατεύθυνση των θυμάτων τους.

Αιθεροβάμων

Αιθεροβάμων πάλαι ποτέ νεανίας,
αρνούμενος πεισματικά να ακολουθήσει
νόρμες και ρυθμούς,
ζει την ζωή με την ημέρα
και σ' όλους τους άλλους λέει: ταπεινά je m'en fous.

Ήλιος

Κι είδα έναν Ήλιο σαν φεγγάρι,
χαμηλά στον ουρανό,
πάνω από ελιώνες κι ευκαλύπτους,
πάνω απ' τις στέγες των σπιτιών.

Ξέρω το πως και το γιατί,
μα ήταν ωραίος, ήταν ο Ήλιος.

Όσα βιβλία κι αν διαβάσω,
για επιστήμες, για φυσική,
πάλι ωραίος θε' να 'ναι ο Ήλιος,
μέσα στου κόσμου την πλοκή.

Ειν' η ουσία της ύπαρξης μας κι η λεπτομέρεια εμείς.

Προς Προύχοντες:

Προς Προύχοντες:

Φιλικά, όπως φιλικά εγκαλέστηκα, οφείλω να απαντήσω. Δεν θα απευθυνθώ όμως σε άτομα, άλλα σε θεσμούς.

Στην Μετά Μνημονίου Κύπρο, βρεθήκαμε προ τετελεσμένων. Σε πράγματα που αποφασίστηκαν πριν από μας, για μας. Η αέναη συμπόρευση του Κύπριου με το κατεστημένο, βρέθηκε επιτέλους αντιμέτωπη με τις Συμπληγάδες της. Τα κλασικά επιχειρήματα του “Κρύψε να περάσουμε”, “Θα φάνε κι αυτοί, θα φάμε κι εμείς”, έχουν ξεθωριάσει. Τώρα επικρατεί μια μάχη για επιβίωση, μια μάχη πολυεπίπεδη, εθνική, ταξική, ατομική. Η κρίση αυτή, όπως έχει ήδη λεχθεί αμέτρητες φορές, είναι πρώτα κρίση αξιών και μετά οικονομική.

Οι έχοντες την ευθύνη της οικονομίας και των λοιπών λειτουργιών του κράτους, είτε αιρετοί είτε διορισμένοι, αποδείχθηκαν μέτριοι έως ελάχιστοι μπροστά στο ύψος της καταστροφής. Μιας καταστροφής, που αρκετοί από μας, έβλεπαν να έρχεται αλλά, σαν επιβάτες ενός τρένου, ήμασταν ανίκανοι να αντιδράσουμε.

Το πώς και γιατί φτάσαμε ως εδώ, αποτελεί από μόνο του αντικείμενο μελέτης, αλλά η δική μου προσωπική άποψη συνοψίζεται στους εξής άξονες:

• Προσωπολατρία: Είχαμε και έχουμε το ελάττωμα να ψάχνουμε σωτήρες, να ακολουθούμε τυφλά, αυτόν που μιλά στα μύχια της ψυχής μας και βάζει βάλσαμο στις ανησυχίες μας. Χωρίς ουσιαστική λογική σκέψη, απλά με το συναίσθημα. Γι’αυτό κι όταν απωλέσουμε τον καλό Πατερούλη, νιώθουμε ορφανοί και μόνοι. Οι πατερούληδες ουσιαστικά κυβερνούσαν τον μικρόκοσμο τους δια βίου. Παραδείγματα: Μακάριος, Γρίβας, Παπαϊωάννου, Παπαδόπουλος, Κληρίδης. Πέθαναν όλοι αυτοί, μα κάθε φορά ένας ανεξάρτητος παρατηρητής θα άκουγε τον ίδιο επικήδειο: “Τι θα γίνουμε χωρίς εσένα;” “Ποιος θα μας καθοδηγεί;” Το λόγια ίδια, μόνο το όνομα άλλαζε. Μαντέψτε τι έγιναν τα “ορφανά” τους... Βρήκαν άλλο “αλάνθαστο καλό πατερούλη” κι αυτό ad infinitum.
• Κομματοκρατία: Αφού ο κάθε καλός πατερούλης φρόντισε να ιδρύσει και το κόμμα του, το προσωπικό του βασίλειο, για να διαιωνίζονται οι αρχές και τα διδάγματά του σαν τον Μωυσή, τα καλά προβατάκια όφειλαν και οφείλουν την τυφλή υποταγή στο κόμμα, όπως και στον πατερούλη. Απροθυμία ή διαφωνία με την κοινή γραμμή οδηγεί σε περιθωριοποίηση ή ακόμα και σε εξοστρακισμό (κι αυτό στη δημιουργία μικρών κομμάτων, που με την πάροδο του χρόνου, επανεντάσσονται  στο αρχικό κόμμα με συγχώρεση αμαρτιών κατά το δοκούν).
• Απειλοκρατία: Κατά το σύντομο χρονικό διάστημα της ύπαρξης μας σαν δημοκρατία, έχουμε συναντήσει άπειρες απειλές. Η μεγαλύτερη όμως ήταν ο εχθρός εκ των έσω. Κάθε πατερούλης και κάθε κόμμα που σέβεται τον εαυτό του, πρέπει να έχει μια λίστα με κόκκινες γραμμές. Μια λίστα με μπαμπούλες και θεριά που αντιπροσωπεύουν οι αντίπαλοι και που μόνο “εμείς” μπορούμε να αποτρέψουμε. Εδώ, η λίστα είναι ατελείωτη (Κομμουνιστές, Ιμπεριαλιστές, ξένοι δάκτυλοι, Εβραίοι, Τούρκοι, Καλαμαράδες, πραξικόπημα, εισβολή, S-300, Χρηματιστήριο, σχέδιο Ανάν, Μαρί). Σε οποιανδήποτε συνομιλία με διαφωνούντα, πετάμε ένα από τα πιο πάνω θέματα και τελειώσαμε. Ο συνομιλητής έχει πλέον ταμπελωθεί, χρωματιστεί και πλέον δεν αποτελεί απειλή καθώς υπερασπίζεται “εχθρούς του λαού”. Η ύπαρξη της απειλοκρατίας προϋποθέτει ότι η ύπαρξη των εν λόγω απειλών είναι και απαραίτητη για την ύπαρξη των ίδιων των κομμάτων. Είναι σχήμα οξύμωρο, αλλά τα ίδια αυτά κόμματα αποτρέπουν την κατάργηση των απειλών αυτών (βλέπε λύση του Κυπριακού, διαλεύκανση σκανδάλων) διότι μέσα απ' αυτό αυτοκαταργούνται και κείνα.
• Ευνοιοκρατία: Για να κρατάει καλά ο δεσμός ποιμνίου-Πατερούλη-κόμματος, πρέπει να υπάρχουν και απτά ωφελήματα, πέραν από τα “ιδανικά”. Είναι λογικό, ότι σε θέσεις κλειδιά του κράτους και συναφών οργανισμών, πρέπει να υπάρχουν “δικοί μας” για να ελέγχουν τους “άλλους” και έτσι να αποτρέπεται η κυριαρχία του ενός ή του άλλου κόμματος. Οι Αμερικάνοι είχαν ονομάσει το δόγμα αλληλοκαταστροφής με τους Σοβιετικούς MAD (Mutual Assured Destruction – Αμοιβαία Εγγυημένη Καταστροφή). Πολύ δόκιμος όρος για αυτό που τελικά βιώσαμε στην Κύπρο. Αντί των καλύτερων σε κάθε τομέα, βάζαμε τα καλύτερα “πρόβατα” και όταν πια φτάσαμε στην κρίσιμη μάζα, κανένα πρόβατο δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν το έγραφε, βλέπετε, στο μανιφέστο του “καλού πατερούλη”.

Η κρίση μας ξύπνησε όμως, τουλάχιστον αρκετούς από μας. Τι άλλαξε;

• Το 2013 είχαμε εκλογές μεν, αλλά ήταν οι πρώτες πραγματικές εκλογές της Κυπριακής Δημοκρατίας (όποιο και να ήταν το αποτέλεσμα). Γιατί; Γιατί ψηφίσαμε με γνώμονα μια καινούρια πραγματική απειλή και όχι για τις μανίες του κάθε πατερούλη ή για το αιώνιο κυπριακό πρόβλημα που αυτός θα μας λύσει. ΠΡΟΣΟΧΗ: Δεν μιλώ για το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά για την ίδια τη διαδικασία.
• Μάθαμε να ζητούμε ευθύνες. Θέλουμε κεφάλια επί πίνακι. Γιατί; Γιατί συνειδητοποιήσαμε και μεις οι ίδιοι, ότι τόσα χρόνια μας έπιαναν κορόιδο. Τρώγαμε κι εμείς, αλλά τα κομματάκια και οι πατερούληδες έσκαγαν στα εκατομμύρια. Τώρα, εμείς είμαστε άνεργοι ή ζούμε με τον μισό μισθό ή χωρίς σπίτι κι αυτοκίνητο πια. Αυτοί; Αυτοί έχουν ακόμα τα εκατομμύρια. Είναι λογικό να θέλουμε να πονέσουν κι αυτοί, όπως πονέσαμε κι εμείς. Μαζί στα πολλά, μαζί και στα λίγα.
• Απαξιώσαμε τα κόμματα και τους πατερούληδες στον χαμηλότερο δυνατό βαθμό που έχουν βρεθεί ποτέ, από ιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κι αυτό, οι μόνοι που δεν το έχουν αντιληφθεί είναι οι ίδιοι. Και συνεχίζουν να απευθύνονται σε κενά ακροατήρια, επαναλαμβάνοντας τα συνθήματα του παρελθόντος. Σαν δεινόσαυροι που ξέμειναν στην εποχή των παγετώνων.

Καταλήγοντας λοιπόν, θα ήθελα να δώσω μια νουθεσία στους προύχοντες της ΟΕΛΜΕΚ. Όχι στον Θέμη, στον Ταλιαδώρο και οποιονδήποτε άλλον “επώνυμο”, αλλά στον ίδιο τον θεσμό. Έχουμε όλοι ακούσει για τα νούμερα που παίζονται όταν έχει διορισμούς, προαγωγές κλπ. Ακόμα και για τις πρόσφατες μονιμοποιήσεις ακούγεται ότι δόθηκαν διαβεβαιώσεις από την ΟΕΛΜΕΚ για συμφωνία στο επόμενο προσχέδιο για τους καταλόγους με αντάλλαγμα τις θέσεις κάποιων κλάδων.

Έχουμε ακούσει για μεταθέσεις και αποσπάσεις και βολέματα. Όλοι ξέρουμε κάποιον ή και κάποιους που χρόνια τώρα καπακώνουν το σύστημα στα καλύτερα πόστα με άριστες βαθμολογίες ενώ η αλήθεια πόρρω απέχει. Ξέρουμε άτομα που έπρεπε να διωχθούν απ' τα σχολεία και όμως μένουν γιατί προφανώς κάποιον γνωρίζουν.

Κάποτε, όλα αυτά ήταν υποφερτά, αλλά τώρα τα παραμύθια τέλειωσαν. Το “Θα έρθει και η σειρά μας” δεν είναι αρκετό, τώρα είναι ο καιρός της αλλαγής, της διαφάνειας. Της χρηστής και αποτελεσματικής διοίκησης.

Εγώ ως πολίτης και ως μέλος της οργάνωσης, θέλω να γνωρίζω μόνο τον θεσμό και τις διαδικασίες. Να μην χρειάζεται να έχω τον Θέμη ή τον οποιονδήποτε Θέμη στην άμεση κλήση. Θέλω να έχω εμπιστοσύνη στον θεσμό που εκπροσωπεί ο Θέμης, είτε τον ψήφισα είτε όχι. Αν το υπουργείο δεν μπορεί να δουλέψει με διαφάνεια, τότε η ΟΕΛΜΕΚ να εκθέτει το υπουργείο μέχρι να τα καταφέρει. Αυτά προϋποθέτουν οι δικές μου αξίες.

Έρχονται μέρες δύσκολες, τα στοιχήματα μεγάλα και οι κατηγορίες που θα μας προσάψουν θα είναι ακόμη μεγαλύτερες. Τα μεγαλύτερα προβλήματα της παιδείας του τόπου είναι ακόμα κάτω απ’ το χαλί. Πρέπει ν’ αρχίσουμε να καθαρίζουμε πρώτοι, προτού μας αναγκάσουν με το ζόρι.

Και σεις, η συντεχνία των λόγιων και των επιστημόνων του τόπου, που εκπροσωπείτε έξι τόσες χιλιάδες πτυχιούχους και άλλες τόσες σε αναμονή, πρέπει να είστε οι μπροστάρηδες και όχι οι ουραγοί. Μην περιμένετε πια τα κόμματα και τους πατερούληδες. Αφήστε τους πίσω ανεπιστρεπτί.

“Πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο”: Μαχάτμα Γκάντι

10/02/2014

Απάντηση προς την ΟΕΛΜΕΚ για τον διαμοιρασμό των θέσεων:

Απάντηση προς την ΟΕΛΜΕΚ για τον διαμοιρασμό των θέσεων:

Σας απαντώ σημείο προς σημείο στον τρόπο που εσείς συμφωνήσατε με το Υπουργείο Παιδείας. Όσο για το ότι η κατανομή έγινε από το Υπουργείο Παιδείας,  δεν αντιλέγω. Μαζί το κάνατε το παιδί, ο νονός δεν μας απασχολεί. Απολογούμαι που ασχολούμαι μόνο με τους φιλολόγους, αλλά είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα:

Νομίζω οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους.

α) Συνολικοί μόνιμοι καθηγητές μέχρι 31/8/2013: 5120

Εξ αυτών Φιλόλογοι: 1512

Ποσοστό: 29,5%

Εξ αυτών Πληροφορικής: 399

Ποσοστό: 7,8%

Άρα στις 263 θέσεις, θεωρητικά αναλογούν:

77 θέσεις φιλολόγων (-7 δηλαδή από την τελική κατανομή)

20 θέσεις πληροφορικής (-19 από την τελική κατανομή)

β) 164 Φιλόλογοι με Προϋπηρεσιακή

25 Πληροφορικής με Προϋπηρεσιακή

Ποσοστό μονιμοποίησης βάσει προϋπηρεσιακής:

Φιλόλογοι: 47%

Πληροφορική: 4%

γ) Υπηρεσία συμβασιούχων:

Πληροφορικής:

11 χρόνια+	2
10 χρόνια	2
9 χρόνια	2 (Αδιόριστοι φέτος)
8 χρόνια	1 (αδιόριστος φέτος)

Φιλόλογοι:

11 χρόνια+	0
10 χρόνια	1
9 χρόνια	1
8 χρόνια	8
7 χρόνια	5
6 χρόνια	9

δ) Ο αριθμός των αφυπηρετήσεων για την πληροφορική ήταν 3. Για τους φιλολόγους δεν έχω τρόπο να ξέρω.

ε) Οι προαγωγές με ισχύ από τη σχολική χρονιά 2013-2014:

	Πληροφορική	Φιλόλογοι
Διευθυντές	3	15
Βοηθοί Διευθυντές Α'	3	20
Βοηθοί Διευθυντές	6	0

*Τα στοιχεία είναι από πρόχειρο έλεγχο της ΕΕΥ. Απολογούμαι για τυχών παραλείψεις.

Ώρες που προκύπτουν από τις προαγωγές:

		Εν δυνάμει διορισμοί
Πληροφορική	78	3 Καθηγητές
Φιλόλογοι	280	11 Καθηγητές

06/02/2014

Όταν η ελπίδα πεθαίνει ...

Όταν η ελπίδα πεθαίνει ...

Μένει μια πίκρα στο στόμα απίστευτη και ένα μούδιασμα στο κορμί αβάσταχτο.

Όταν μπορείς να δεις ξεκάθαρα το δίκιο αλλά το άδικο επικρατεί σε τόσα στρώματα από πάνω, σταματάς, παίρνεις ανάσα και αναρωτιέσαι πια “Αξίζει; Πόση ταπείνωση πια;”

Θα διερωτάσαι αναγνώστη γιατί; Τι όπλισε την πένα μου; Εγώ, ο ντροπαλός γραφιάς, τι θέλω να σου πω; Για διάβασε λοιπόν, με στοιχεία ωμά, πως γράφτηκε αυτή η ιστορία.

Το τι εποχή περνάμε, δεν χρειάζεται να το πω, το ξέρουν και οι πέτρες πια. Μέσα σ' όλο τoν παραλογισμό των ημερών για την παιδεία (κατάλογοι, ΟΑΣΑ, PISA, κλπ) ήρθε μια ελπίδα, μια χαραμάδα φωτός σ' ένα μαύρο ουρανό. Βρέθηκε ένα τρένο με ακριβώς 263 θέσεις να με πάρει απ' το μέτωπο, μακριά απ' το θόρυβο της μάχης πια, και 'γω σαν κουρασμένος στρατιώτης χαμογέλασα.   Βρήκα κάτι να ελπίζω, δεν το 'δειχνα όμως, γιατί τόσα χρόνια στο μπαρούτι ξέρω πως τα νούμερα τα παίζουν οι στρατηγοί και δω είχε πολλούς από δαύτους. Πέρασε απ' όλους όμως, κι από προέδρους και υπουργούς και βολευτάδες και έμεινε να μάθουμε το πότε φεύγει και ποιους θα πάρει.

Το τελευταίο τρένο διορισμών, σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς, έφυγε σήμερα. Έβαλε την μηχανή μπροστά, κάπνισε και ξανακάπνισε και ξεκίνησε. Κι εγώ έμεινα πάλι να το κοιτώ απ' τον σταθμό, ανήμερα των γενεθλίων μου, να χαίρομαι για γνωστούς και φίλους που τα κατάφεραν πια. Εγώ όμως; Εγώ ψάχνω έναν καθρέφτη, να δω μια καρικατούρα ανθρώπου που χαίρεται και λυπάται μαζί, που ψάχνει να βρει ποιο λάθος έχει και πάντα μένει εκτός...

Βάζω τα πράγματα στην σειρά και μετράω:

            263 θέσεις συνολικά

            Φιλόλογοι

            70 μόνιμοι, δηλαδή: ποσοστό 27%

            Σύνολο συμβασιούχων φέτος: 85

            Ποσοστό μονιμοποιήσεων βάσει των συμβασιούχων: 82%

            Πληροφορική:

            1 μόνιμος, δηλαδή 0,4%

            Σύνολο συμβασιούχων φέτος: 5

            Ποσοστό μονιμοποιήσεων βάσει των συμβασιούχων: 20%

Θα μου πείτε “μα δεν πάει έτσι, υπάρχουν κι άλλα κριτήρια, με ανθρώπους έχουμε να κάνουμε, όχι νούμερα”. Καλά λοιπόν, να δώσω και το στοιχείο ανθρωπιάς:

            Φιλόλογοι:

            Μεγαλύτερη υπηρεσία απ' αυτούς που μονιμοποιήθηκαν:

            10 χρόνια - ένας

            9 χρόνια - ένας

            8 χρόνια - εφτά

            Από κει και πέρα, η πλειονότητα είναι με 4-6 χρόνια, με άτομα που έχουν και μόνο 2.

            Πληροφορική (από αυτούς που είναι συμβασιούχοι με προϋπηρεσιακή):

            11 χρόνια – δύο

            10 χρόνια - δύο

Η ειρωνεία; να ξέρω ότι την κατανομή την έκαναν οι δικοί μου, οι συνάδελφοι μου ως συνδικαλιστές. Με το ίδιο σκεπτικό που τόσα χρόνια αδικούσαν τον κλάδο μου. 'Όταν μας αναλογούσαν 18 θέσεις βοηθών, μας έδιναν 3. Κι όταν ρωτούσα γιατί, μου εξηγούσαν: “Είστε μικροί σε ηλικία, αν πάρει ο 35άρης την θέση βοηθού, θα την κρατά για τα επόμενα 25 χρόνια ίσως, ενώ αν την δώσω στον 50άρη, θα την πάρουμε πίσω στα 10, για να φάνε κι άλλοι.” Και τώρα καλέ πατερούλη συνδικαλιστή; Τώρα που δεν έχει προαγωγές; Τώρα που βάλατε “casus belli” στις θέσεις των φιλολόγων, τι θα πούμε εμείς πάλι; Αντί 35άρης βοηθός, 35άρης άνεργος. Να χαίρεστε τα έργα σας.

Τελειώνοντας θα ήθελα να ενημερώσω την ΟΕΛΜΕΚ ότι από σήμερα θέτω τον εαυτό μου εκτός Οργάνωσης. Παρακαλώ σταματήστε να μου αποκόπτετε την μηνιαία συνδρομή. Θα χρειαστώ τα λεφτά σε λίγο καιρό, λόγω ανεργίας. Δεν είναι πολλά, αλλά και για τσίχλες να τα έχω θα πάνε σε καλύτερη μεριά απ' ότι τόσα χρόνια σ' εσάς.

Όσο για σένα μικρέ Καίσαρα, κουκλοπαίχτη των παρασκηνίων, πριν σε καλέσει το κόμμα για ανώτερα αξιώματα, άλλαξε και τ' όνομα (με δημοκρατικές διαδικασίες πάντα, όπως ξέρεις εσύ) και κάνε το ΟΕΛΜΕΦ. Δεν υπάρχει λόγος πια να κρύβεστε.

Αν κάποιος από σας, αναγνώστες, συμφωνεί τότε προσυπογράψτε στα σχόλια. Ας γίνουμε δυο και τρεις και εκατό. Για μας το τρένο έφυγε, μα κάποτε, ίσως θα 'ρθουν κι άλλα...
04/02/2014

Κατηγορώ...

Κατηγορώ...

Επιφυλασσόμουν να οικειοποιηθώ τον τίτλο αυτό του Ζολά για ένα πιο αναλυτικό άρθρο περί πολιτικής αλλά ενέδωσα στον πειρασμό και το χρησιμοποιώ εδώ, σ’ ένα άρθρο πιο προσωπικό, πιο εγωιστικό.

Βλέπετε τα τελευταία 11 συναπτά έτη επαγγέλλομαι καθηγητής δηλαδή στην δική μου γλώσσα εκπαιδευτής (όχι εκπαιδευτικός και ιδίως ΟΧΙ παιδαγωγός). Ελάχιστοι σήμερα, στο δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα μπορούν να επικαλεστούν τέτοιο λειτούργημα και αυτοί το τελούν με ίδιον πάθος και βούληση και όχι επειδή επιβάλλεται από κάποιο αναλυτικό πρόγραμμα ή ανώτερη οδηγία (που πολύ απλά δεν έρχεται ποτέ). Δυστυχώς εγώ δεν είμαι απ' αυτούς και το λέω με ζήλο και θαυμασμό.

Δεν γράφω για να ευλογήσω τα γένια μου, δεν είμαι ο ίδιος αρμόδιος να κρίνω κατά πόσο κάνω καλά την δουλειά μου ούτε μου αρέσει να περιαυτολογώ. Ας με κρίνουν οι άλλοι, αυτοί που γνώρισα τόσα χρόνια, στα σχολεία, στο πανεπιστήμιο, παντού. Εγώ έχω κάνει την δική μου αυτοκριτική και ξέρω ποιος είμαι και ότι ποτέ μα ποτέ δεν είμαι αλάνθαστος. Σφάλλω συνεχώς και επανειλημμένως. Το νόημα όμως των αρχαίων ρητών «Γηράσκω αεί διδασκόμενος» και «Εν οίδα ότι ουδέν οίδα» αυτό είναι. Να είσαι πάντα παιδί, να μαθαίνεις συνέχεια και αυτό είναι και το νόημα της ζωής σε τελική ανάλυση.

Στα 12 αυτά χρόνια έχω υπηρετήσει σε 17 ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ σχολεία. Με μια εξαίρεση δεν έχω κάνει ποτέ μάθημα στους ίδιους μαθητές δύο χρονιές. Έχω κάνει φιλίες, άλλες σκόρπισαν στον άνεμο κι άλλες ρίζωσαν στην καρδιά μου.

Κάθε Ιούνη και Σεπτέμβρη νοιώθω σαν δέντρο χωρίς ρίζα, σαν τον βασιλικό που ξεριζώνεται απ’ την γλάστρα του προτού μοσχομυρίσει. Σαν το φύλλο που το παίρνει ο άνεμος.

Κι αυτό το έχω βαρεθεί. Δεν έχω βαρεθεί την δουλειά μου, δεν έχω βαρεθεί τους μαθητές, δεν έχω βαρεθεί τίποτα που έχει να κάνει με καθαυτό το έργο μου σ’ ένα σχολείο. Βαρέθηκα το σάπιο σύστημα που συνοδεύει την δουλειά μου όμως.

Καταρχήν σαν καθηγητής διορίζεσαι από ένα κατάλογο, ένα κατάλογο αριθμών, απρόσωπων άγνωστων και άσαρκων λεπτομερειών. Δεν μετράει το ποιος είσαι, δεν μετράει το πόσα ξέρεις και ούτε το πόσα μπορείς να κάνεις. Μετράει ο ΕΚΠ (Ελάχιστος Κοινός Παρονομαστής), δηλαδή το πτυχίο. Έχω δει καθηγητές πληροφορικής να μην μπορούν να βρουν το κουμπί να ανάψουν το υπολογιστή, αλλά ΕΙΧΑΝ πτυχίο και αυτό τους έκανε αυτόματα κατάλληλους. Έχω δει σχιζοφρενείς, αλλά ΕΙΧΑΝ πτυχίο και αυτό τους έκανε και πάλι κατάλληλους. Φυσικά στην χώρα μας ο κατάλογος δεν είναι το μεγαλύτερο κακό, γιατί φαντάζεστε αν αντί γι’ αυτό είχαμε συνεντεύξεις και διαγωνισμούς; Θα βολεύονταν κάποια σόγια και οι υπόλοιποι θα μέναμε απ’ έξω, το «Μη χείρον βέλτιστον» δηλαδή. Άρα δεν πρέπει να παραπονιέμαι, το σύστημα είναι δίκαιο μέσα στην αδικία του, σωστά; ΛΑΘΟΣ. Πάντα υπάρχουν σωστοί τρόποι και διαδικασίες, φτάνει να βρεθεί κάποιος να τις εφαρμόσει. Ουδείς άμεμπτος στην χώρα τούτη όμως.

Ελέω αυτού του καταραμένου καταλόγου είμαι ακόμα με σύμβαση δηλαδή παραμένω ακόμη ανώνυμος σε ένα κατάλογο με εξίσου ανώνυμους. Όταν πάρεις την πολυπόθητη μονιμοποίηση ξαφνικά αποκτάς όνομα και ποιότητα. Π.χ. Γίνεσαι ο “Ανδρέας”, που έχει 6 χρόνια υπηρεσία και έχει και πολλές μονάδες και πρέπει να μείνει σε σχολείο δίπλα από το σπίτι του για 8 συνεχόμενα χρόνια που λέει και ο κανονισμός. Εγώ παραμένω το 4 και άμα προκύψει καμιά τρύπα στο σύστημα θα πάω σε 2, σε 3, σε 4 σχολεία και σε 2 – 3 επαρχίες ταυτόχρονα. Επειδή είμαι το 4, δεν είμαι ο Ξένιος, δεν έχω τα διπλάσια χρόνια υπηρεσίας από τον Ανδρέα, δεν έχω τις τετραπλάσιες μονάδες από τον Ανδρέα, είμαι απλά το 4. Σαν σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, είμαι  απλά το 4.

Δεν έχω ανάγκη την μονιμότητα, δεν φοβάμαι την σύγκριση. Θα προτιμούσα η δουλειά μου να ήταν με συμβόλαιο και να ανανεώνεται ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΑ. Έτσι θα καθάριζε και λίγο το σύστημα εκ των έσω αντί να περιμένει αφυπηρετήσεις, ιατροσυμβούλια και θανάτους. Με ενοχλεί όμως αφάνταστα η αδικία. Η αδικία που εν γνώσει του το σύστημα εφαρμόζει σε μένα και σε πολλούς άλλους σαν εμένα.

Το σύστημα μπάζει από παντού φυσικά, η παιδεία είναι μεγάλη υπόθεση και αυτοί που ασχολούνται μαζί της είναι δυστυχώς μικροί.

Ξεκινώντας από το κεφάλι, από τους πολιτικούς (δεν διαχωρίζω κανέναν, το καζάνι είναι ένα και όλοι μαζί βράζουνε) που αντί να θεωρούν την παιδεία πρώτη και ύψιστη προτεραιότητα του μέλλοντος της χώρας, την υποβαθμίζουν σε παλαίστρα κομματικών ομάδων εκπαιδευτικών και μαθητών.

Κόπτονται περί παιδείας σε καμιά επίσκεψη και τότε μόνο όταν είναι μπροστά οι κάμερες. Έχω δει πολιτικούς να έρχονται καλεσμένοι σε σχολείο και μέσα σε 5 λεπτά να προλαβαίνουν να χαιρετούν, να ωρύονται για το μέλλον της χώρας, να επικροτούν τους μαθητές για το έργο τους και να φεύγουν προτού καν δουν το έργο για το οποίο τους κάλεσαν οι μαθητές. Είναι φυσικό και οι μαθητές να παίρνουν το σωστό παράδειγμα, σ’ αυτή την χώρα όλα γίνονται για την επίδειξη. “All show and no go” που λεν και τα Αμερικανάκια.

Η ώρα της κρίσεως όμως είναι όταν αναλαμβάνουν όλοι αυτοί οι περισπούδαστοι επιδειξίες να αναλωθούν σε διαλόγους επί διαλόγων, σε διορισμούς πάνσοφων ερευνητών και οίκων του εξωτερικού. Να επισκεφτούν ξένες χώρες  προχωρημένες και να επιστρέψουν παρά-μορφωμένοι να μας αναλύσουν το τι πρέπει να γίνει. Όταν πια μας τα περιγράψουν αναλυτικά και εμπεριστατωμένα τότε ανακαλύπτουν πως για όλα αυτά δεν υπάρχουν κονδύλια, άρα παραμένουν στα συρτάρια μέχρι να αλλάξει η κυβέρνηση, να έρθουν εκ νέου βολεμένοι περισπούδαστοι και να ανακαλύψουν και αυτοί ξανά την Τασιηνόπιττα (όπως λέει και ο λαός μας). Αυτό που δεν ανακάλυψαν μέχρι τώρα είναι πως «Τα μεταξωτά βρακιά, θέλουν και μεταξωτούς κώλους». Με τα λεφτά που φάγαμε (δυστυχώς αυτά μαζί τα φάγαμε) στις μελέτες, χτίζαμε και καινούρια σχολεία και εξοπλίζαμε και τα παλιά.

Μου αρέσουν και οι βουλευτές που με τόσο στόμφο απέρριψαν τις θέσεις μονιμοποίησης εκπαιδευτικών (με σχεδόν μηδενικό κόστος αφού ήδη πληρωνόμαστε από τον προϋπολογισμό, αλλάζει μόνο το καθεστώς από αριθμό σε άνθρωπο είπαμε) και είπαν όχι οι υπερπατριώτες, οι σωτήρες, οι τρισμέγιστοι οικονομολόγοι, διότι τώρα λένε αποφασίζει η Τρόικα. Την ίδια μέρα ψήφισαν να δώσουν 30 εκατομμύρια στις Κυπριακές Αερογραμμές (πάλι). Για μερικές ψωροχιλιάδες αποφασίζει η Τρόικα, για τα χοντρά λεφτά οι «βολευτές» μας, καθότι αυτά θα πάνε σε αποπληρωμή δόσεων σε φιλικές μας τράπεζες (δέστε παράδειγμα Eurocypria), θα βολέψουν κανένα δικό μας στο συμβούλιο και βάλε. Ενώ είπαμε οι εκπαιδευτικοί είναι νούμερα, ο «δικός» μας δεν μπαίνει παρά μόνο όταν έρθει η σειρά του.

Οι δε συντεχνιακοί, όσο και αν διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το καλώς νοούμενο συμφέρον των συναδέλφων είναι προφανές ότι ακολουθούν κομματικές οδηγίες. Δεν χρειάζεται να αναφέρω παραδείγματα, «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον» και φαίνεται όταν  είναι ομόρροποι ή αντίρροποι οι εκάστοτε κυβερνώντες το κράτος και τις συντεχνίες. Στο δικό μου τομέα δε, όπου η μια οργάνωση εκπροσωπεί πολλές ειδικότητες, τότε είναι προφανές ότι ο παπάς πρώτα ευλογεί τα δικά του γένια και μετά τα ξένα. Είπαμε, δεν είμαστε άνθρωποι άλλα αριθμοί. Μπαίνουμε στην φόρμουλα και αν περάσει η ποσόστωση πέρασε, αν όχι κι από χρόνου με υγεία.

Φυσικά, όλα τα πιο πάνω συνέβαιναν όταν το τιμόνι του πλοίου το κρατούσαμε εμείς. Μετά που το βουλιάξαμε, το δώσαμε στην τρόικα. Από μηχανής θεός, για τους πολιτικάντιδες, η τρόικα. Τώρα μπορούν να λεν οι μισοί ΘΑ και μετά συγνώμη, εμείς θέλουμε, αλλά η άτιμη η τρόικα λέει όχι. Οι άλλοι μισοί πάλι να λένε, δεν μας ψηφίσατε να διώξουμε την τρόικα (το πως, είναι από άλλο παραμύθι) γι’ αυτό τραβάτε τώρα. Και έτσι τα όνειρα πήραν και πάλι αναβολή, μπήκαν στο οικονομικό ψυγείο για την επόμενη πενταετία και βάλε.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ξεκίνησε η καινούρια χρονιά και είμαι ξανά στο Παραλίμνι. Σαν πιστός στο προσκύνημα του, κάθε δύο-τρία χρόνια επιστρέφω, λες και το ‘χω τάμα. Θα έχω πάλι το γνωστό διάλογο:

«Μα πάλι εσύ εδώ, μακριά;»

«Δεν έχεις μονάδες;»

«Είναι η πρώτη σου χρονιά νέε συνάδελφε;»

Κι εγώ θα χαμογελώ στωικά και θα λέω όχι, η δέκατη-τρίτη και πριν προλάβουν να κλείσουν το ορθάνοικτο τους στόμα θα απαντώ λιγάκι χαζά, «Ξέρετε είναι θέμα καταλόγου!!!» Μπας και το πιστέψω κι ο ίδιος. Έχω βαρεθεί τόσα χρόνια να εξηγώ, να δικαιολογώ κι όμως μέσα μου να βράζω. ΑΡΚΕΤΑ.

Ξένιος Κοφτερός άλλως «4»

Λευκωσία, Οκτώβριος 2013