Κι είναι φορές, μεσ' την ρουτίνα της ζωής,
όταν όλα πια μοιάζουν γκρίζα και συνηθισμένα,
που ξαφνικά βλέπεις το παζλ απ' αλλού και τα κομμάτια μοιάζουν ένα.
Φεύγει ο άταχτος ρυθμός, φεύγει το χάος κι η απελπισία,
νοιώθεις χαρά μικρού παιδιού.
Χτυπά η καρδιά σου δυνατά και συ φοβάσαι μήπως σπάσει.
Όρμα μπροστά, μη φοβηθείς και κάνε το όνειρο σου πράξη.
Έστω για λίγο, μια φορά, ασ' το δικό σου να περάσει.
Τον κυνικό τον εαυτό μην τον αφήσεις να σε ψέξει,
κλεισ ' του την πόρτα κι άφησε την παιδική σου την ψύχη ψηλά πολύ να σε πετάξει.
Μη φοβηθείς ... μη φοβηθείς, θα μετανιώσεις σαν βραδιάσει
και τον καθρέφτη της ψυχής θα χρειαστεί να τον κοιτάξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου