Προς Προύχοντες:

Προς Προύχοντες:

Φιλικά, όπως φιλικά εγκαλέστηκα, οφείλω να απαντήσω. Δεν θα απευθυνθώ όμως σε άτομα, άλλα σε θεσμούς.

Στην Μετά Μνημονίου Κύπρο, βρεθήκαμε προ τετελεσμένων. Σε πράγματα που αποφασίστηκαν πριν από μας, για μας. Η αέναη συμπόρευση του Κύπριου με το κατεστημένο, βρέθηκε επιτέλους αντιμέτωπη με τις Συμπληγάδες της. Τα κλασικά επιχειρήματα του “Κρύψε να περάσουμε”, “Θα φάνε κι αυτοί, θα φάμε κι εμείς”, έχουν ξεθωριάσει. Τώρα επικρατεί μια μάχη για επιβίωση, μια μάχη πολυεπίπεδη, εθνική, ταξική, ατομική. Η κρίση αυτή, όπως έχει ήδη λεχθεί αμέτρητες φορές, είναι πρώτα κρίση αξιών και μετά οικονομική.

Οι έχοντες την ευθύνη της οικονομίας και των λοιπών λειτουργιών του κράτους, είτε αιρετοί είτε διορισμένοι, αποδείχθηκαν μέτριοι έως ελάχιστοι μπροστά στο ύψος της καταστροφής. Μιας καταστροφής, που αρκετοί από μας, έβλεπαν να έρχεται αλλά, σαν επιβάτες ενός τρένου, ήμασταν ανίκανοι να αντιδράσουμε.

Το πώς και γιατί φτάσαμε ως εδώ, αποτελεί από μόνο του αντικείμενο μελέτης, αλλά η δική μου προσωπική άποψη συνοψίζεται στους εξής άξονες:

• Προσωπολατρία: Είχαμε και έχουμε το ελάττωμα να ψάχνουμε σωτήρες, να ακολουθούμε τυφλά, αυτόν που μιλά στα μύχια της ψυχής μας και βάζει βάλσαμο στις ανησυχίες μας. Χωρίς ουσιαστική λογική σκέψη, απλά με το συναίσθημα. Γι’αυτό κι όταν απωλέσουμε τον καλό Πατερούλη, νιώθουμε ορφανοί και μόνοι. Οι πατερούληδες ουσιαστικά κυβερνούσαν τον μικρόκοσμο τους δια βίου. Παραδείγματα: Μακάριος, Γρίβας, Παπαϊωάννου, Παπαδόπουλος, Κληρίδης. Πέθαναν όλοι αυτοί, μα κάθε φορά ένας ανεξάρτητος παρατηρητής θα άκουγε τον ίδιο επικήδειο: “Τι θα γίνουμε χωρίς εσένα;” “Ποιος θα μας καθοδηγεί;” Το λόγια ίδια, μόνο το όνομα άλλαζε. Μαντέψτε τι έγιναν τα “ορφανά” τους... Βρήκαν άλλο “αλάνθαστο καλό πατερούλη” κι αυτό ad infinitum.
• Κομματοκρατία: Αφού ο κάθε καλός πατερούλης φρόντισε να ιδρύσει και το κόμμα του, το προσωπικό του βασίλειο, για να διαιωνίζονται οι αρχές και τα διδάγματά του σαν τον Μωυσή, τα καλά προβατάκια όφειλαν και οφείλουν την τυφλή υποταγή στο κόμμα, όπως και στον πατερούλη. Απροθυμία ή διαφωνία με την κοινή γραμμή οδηγεί σε περιθωριοποίηση ή ακόμα και σε εξοστρακισμό (κι αυτό στη δημιουργία μικρών κομμάτων, που με την πάροδο του χρόνου, επανεντάσσονται  στο αρχικό κόμμα με συγχώρεση αμαρτιών κατά το δοκούν).
• Απειλοκρατία: Κατά το σύντομο χρονικό διάστημα της ύπαρξης μας σαν δημοκρατία, έχουμε συναντήσει άπειρες απειλές. Η μεγαλύτερη όμως ήταν ο εχθρός εκ των έσω. Κάθε πατερούλης και κάθε κόμμα που σέβεται τον εαυτό του, πρέπει να έχει μια λίστα με κόκκινες γραμμές. Μια λίστα με μπαμπούλες και θεριά που αντιπροσωπεύουν οι αντίπαλοι και που μόνο “εμείς” μπορούμε να αποτρέψουμε. Εδώ, η λίστα είναι ατελείωτη (Κομμουνιστές, Ιμπεριαλιστές, ξένοι δάκτυλοι, Εβραίοι, Τούρκοι, Καλαμαράδες, πραξικόπημα, εισβολή, S-300, Χρηματιστήριο, σχέδιο Ανάν, Μαρί). Σε οποιανδήποτε συνομιλία με διαφωνούντα, πετάμε ένα από τα πιο πάνω θέματα και τελειώσαμε. Ο συνομιλητής έχει πλέον ταμπελωθεί, χρωματιστεί και πλέον δεν αποτελεί απειλή καθώς υπερασπίζεται “εχθρούς του λαού”. Η ύπαρξη της απειλοκρατίας προϋποθέτει ότι η ύπαρξη των εν λόγω απειλών είναι και απαραίτητη για την ύπαρξη των ίδιων των κομμάτων. Είναι σχήμα οξύμωρο, αλλά τα ίδια αυτά κόμματα αποτρέπουν την κατάργηση των απειλών αυτών (βλέπε λύση του Κυπριακού, διαλεύκανση σκανδάλων) διότι μέσα απ' αυτό αυτοκαταργούνται και κείνα.
• Ευνοιοκρατία: Για να κρατάει καλά ο δεσμός ποιμνίου-Πατερούλη-κόμματος, πρέπει να υπάρχουν και απτά ωφελήματα, πέραν από τα “ιδανικά”. Είναι λογικό, ότι σε θέσεις κλειδιά του κράτους και συναφών οργανισμών, πρέπει να υπάρχουν “δικοί μας” για να ελέγχουν τους “άλλους” και έτσι να αποτρέπεται η κυριαρχία του ενός ή του άλλου κόμματος. Οι Αμερικάνοι είχαν ονομάσει το δόγμα αλληλοκαταστροφής με τους Σοβιετικούς MAD (Mutual Assured Destruction – Αμοιβαία Εγγυημένη Καταστροφή). Πολύ δόκιμος όρος για αυτό που τελικά βιώσαμε στην Κύπρο. Αντί των καλύτερων σε κάθε τομέα, βάζαμε τα καλύτερα “πρόβατα” και όταν πια φτάσαμε στην κρίσιμη μάζα, κανένα πρόβατο δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν το έγραφε, βλέπετε, στο μανιφέστο του “καλού πατερούλη”.

Η κρίση μας ξύπνησε όμως, τουλάχιστον αρκετούς από μας. Τι άλλαξε;

• Το 2013 είχαμε εκλογές μεν, αλλά ήταν οι πρώτες πραγματικές εκλογές της Κυπριακής Δημοκρατίας (όποιο και να ήταν το αποτέλεσμα). Γιατί; Γιατί ψηφίσαμε με γνώμονα μια καινούρια πραγματική απειλή και όχι για τις μανίες του κάθε πατερούλη ή για το αιώνιο κυπριακό πρόβλημα που αυτός θα μας λύσει. ΠΡΟΣΟΧΗ: Δεν μιλώ για το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά για την ίδια τη διαδικασία.
• Μάθαμε να ζητούμε ευθύνες. Θέλουμε κεφάλια επί πίνακι. Γιατί; Γιατί συνειδητοποιήσαμε και μεις οι ίδιοι, ότι τόσα χρόνια μας έπιαναν κορόιδο. Τρώγαμε κι εμείς, αλλά τα κομματάκια και οι πατερούληδες έσκαγαν στα εκατομμύρια. Τώρα, εμείς είμαστε άνεργοι ή ζούμε με τον μισό μισθό ή χωρίς σπίτι κι αυτοκίνητο πια. Αυτοί; Αυτοί έχουν ακόμα τα εκατομμύρια. Είναι λογικό να θέλουμε να πονέσουν κι αυτοί, όπως πονέσαμε κι εμείς. Μαζί στα πολλά, μαζί και στα λίγα.
• Απαξιώσαμε τα κόμματα και τους πατερούληδες στον χαμηλότερο δυνατό βαθμό που έχουν βρεθεί ποτέ, από ιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κι αυτό, οι μόνοι που δεν το έχουν αντιληφθεί είναι οι ίδιοι. Και συνεχίζουν να απευθύνονται σε κενά ακροατήρια, επαναλαμβάνοντας τα συνθήματα του παρελθόντος. Σαν δεινόσαυροι που ξέμειναν στην εποχή των παγετώνων.

Καταλήγοντας λοιπόν, θα ήθελα να δώσω μια νουθεσία στους προύχοντες της ΟΕΛΜΕΚ. Όχι στον Θέμη, στον Ταλιαδώρο και οποιονδήποτε άλλον “επώνυμο”, αλλά στον ίδιο τον θεσμό. Έχουμε όλοι ακούσει για τα νούμερα που παίζονται όταν έχει διορισμούς, προαγωγές κλπ. Ακόμα και για τις πρόσφατες μονιμοποιήσεις ακούγεται ότι δόθηκαν διαβεβαιώσεις από την ΟΕΛΜΕΚ για συμφωνία στο επόμενο προσχέδιο για τους καταλόγους με αντάλλαγμα τις θέσεις κάποιων κλάδων.

Έχουμε ακούσει για μεταθέσεις και αποσπάσεις και βολέματα. Όλοι ξέρουμε κάποιον ή και κάποιους που χρόνια τώρα καπακώνουν το σύστημα στα καλύτερα πόστα με άριστες βαθμολογίες ενώ η αλήθεια πόρρω απέχει. Ξέρουμε άτομα που έπρεπε να διωχθούν απ' τα σχολεία και όμως μένουν γιατί προφανώς κάποιον γνωρίζουν.

Κάποτε, όλα αυτά ήταν υποφερτά, αλλά τώρα τα παραμύθια τέλειωσαν. Το “Θα έρθει και η σειρά μας” δεν είναι αρκετό, τώρα είναι ο καιρός της αλλαγής, της διαφάνειας. Της χρηστής και αποτελεσματικής διοίκησης.

Εγώ ως πολίτης και ως μέλος της οργάνωσης, θέλω να γνωρίζω μόνο τον θεσμό και τις διαδικασίες. Να μην χρειάζεται να έχω τον Θέμη ή τον οποιονδήποτε Θέμη στην άμεση κλήση. Θέλω να έχω εμπιστοσύνη στον θεσμό που εκπροσωπεί ο Θέμης, είτε τον ψήφισα είτε όχι. Αν το υπουργείο δεν μπορεί να δουλέψει με διαφάνεια, τότε η ΟΕΛΜΕΚ να εκθέτει το υπουργείο μέχρι να τα καταφέρει. Αυτά προϋποθέτουν οι δικές μου αξίες.

Έρχονται μέρες δύσκολες, τα στοιχήματα μεγάλα και οι κατηγορίες που θα μας προσάψουν θα είναι ακόμη μεγαλύτερες. Τα μεγαλύτερα προβλήματα της παιδείας του τόπου είναι ακόμα κάτω απ’ το χαλί. Πρέπει ν’ αρχίσουμε να καθαρίζουμε πρώτοι, προτού μας αναγκάσουν με το ζόρι.

Και σεις, η συντεχνία των λόγιων και των επιστημόνων του τόπου, που εκπροσωπείτε έξι τόσες χιλιάδες πτυχιούχους και άλλες τόσες σε αναμονή, πρέπει να είστε οι μπροστάρηδες και όχι οι ουραγοί. Μην περιμένετε πια τα κόμματα και τους πατερούληδες. Αφήστε τους πίσω ανεπιστρεπτί.

“Πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο”: Μαχάτμα Γκάντι

10/02/2014