Ματιές

Λευκό το φως απ' το ταβάνι,
Μαρμάρινο το δάπεδο,
οδός κλειστή, αλέα χωρισμένη,
κόσμος τεχνητός, περίτεχνα φτιαγμένος,
των άδειων, ματαιόδοξων μνημείο,
εκεί γεμίζουνε το άπειρο κενό τους.

Ματιές που συναντήθηκαν,
μες τη βουή του κόσμου,
κοιτάχτηκαν με νόημα,
κατάλαβαν κι οι δύο:
Πως φάνηκε το μυστικό,
που 'χε ο ένας απ' τους δύο.
Ευθύς κοινό στον άλλον,
σα να 'τανε δικό του.

Ένα χαμόγελο έμεινε,
μονάχα να θυμίζει,
πως κάποτε μοιράστηκε,
κάτι με κάποια ξένη,
μισό ερωτικό χορό,
φλερτάρισμα στα μάτια.

Ποτές δεν θα την ξαναδεί,
ίδια με τόσες άλλες,
μονάχα ένα μυστικό,
την κάνει να διαφέρει.

Καρμικό

Ο εωρακώς το μανιτάρι του αιώνιου χειμώνα,
ο εωρακώς του γκρεμισμένου τείχους,
ο εωρακώς των μοιρασμένων γέφυρων του Σάβα,
ο εωρακώς της ισοπέδωσης του Πύργου.

Κι όταν σταματήσει ο χρόνος, τί θα μείνει;
Κι όταν μετρήσουμε νεκρούς και ζωντανούς;
Κι όταν με τα συντρίμμια μας, σκεπάσουμε το χθες;
Κι όταν θα είναι η σειρά μας στο απόσπασμα;

Ω, Παράξενε !!!

Πως φτιάχνεις απ' τα ερείπια ελπίδα;
Πως διαγράφεις μέσα σου τον πόνο;
Πως ξεπερνάς ενός παιδιού το θάνατο;
Πως αντέχεις του παιδιού σου την κηδεία;

Μοίρα κοινή για όλους μας,
Ενώνει και χωρίζει
Θύτες μαζί και θύματα,
Αιώνιο μας κάρμα.