Κούραση

Κουράστηκε ο επαναστάτης,
Εχασε τον δρόμο του,
Απέμειναν τα ποδαρια του κορακιου,
στις άκρες των ματιών του,
Το κόκκινο στην θεση του άσπρου,
οι χαρακιές που ανοιξε το δάκρυ στα πάλαι πότε ροδαλα του μάγουλα.
Κουράστηκε να κυνηγάει ανεμόμυλους, κι εγινε ενα μ' αυτούς.
Γυρνάει αργά, αργά κι οδεύει προς τον μάταιο θάνατο όλων των ανεμόμυλων.

Την ώρα που θα κοπάσει ο άνεμος για πάντα.

Βίκτωρ

Βίκτωρ, κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη
Του μιλάς...
Θέλω να αλλάξω τον κόσμο...
Πως;
Σε κοιτάει πισω...
Βλέπει τα κόκκινα σου ματια,
Φουσκωμένα, υγρά...
Άλλαξε πρώτα εσύ, σου λέει
Κλαίς Βίκτωρα;
Πάρε μια ανάσα,
Εδώ μπροστά μου
Σήμερα ειναι μια νέα μέρα Βίκτωρα
Πες σήμερα δεν θα κλάψω,
Δεν θα φοβηθώ.
Άμα το καταφέρεις αυτό,
Μπορεί να αλλάξεις και τον κόσμο.

Μα ο κόσμος δεν αλλάζει,
Με τρομάζει...

Ο κόσμος Βίκτωρα είσαι εσύ,
Και ο καθε Βίκτωρας.
Βρες δέκα χιλιάδες Βίκτωρες,
Και ο κόσμος θα γινει εσύ,
Σταμάτα να φοβάσαι Βίκτωρα,
Αλλιώς σταμάτα να υπάρχεις.

Μην αναπνέεις πια, το ιδιο θα είναι.
Αγαπημένε Βίκτωρα σε λυπάμαι,
Σε λατρεύω, αλλα σε λυπάμαι.

Βίκτωρ δειλέ, σε λυπάμαι...

Η πιο βαρετή δουλειά στον κόσμο

Θα πρέπει να βαριέσαι πολύ κύριε Οδυσσέα. Να στέλνεις του λειτουργούς σου απ’ εδώ  και απ’ εκεί ολημερίς να ψάχνουνε, να κάνουν φύλλο και φτερό λογιστικά βιβλία.

Να ετοιμάζουν φακέλους, να ψάχνουν υποθέσεις και κάθε τέλος της χρονιάς να κάνεις εισηγήσεις. Χρωστάμε εδώ, χρωστάμε εκεί, δώσαμε πολλά και ενίοτε να αναφωνείς ΣΚΑΝΔΑΛΟ, ΣΚΑΝΔΑΛΟ!!! Σκάνδαλο στα κτήρια του ΤΕΠΑΚ, στις προσφορές του ΡΙΚ, στις χορηγίες του ΚΟΑΠ, στα κυλικεία των νοσοκομείων. Σκάνδαλα που θα δικαστούν κάποτε, στις καλένδες κάποιου Ιούλη.

Σε έχρισαν ειδικό και ανεξάρτητο, αλλά ξέχασαν να σου δώσουν και εξουσία. Πέραν δηλαδή αυτήν του εισηγητή. Μέχρις εκεί, όπως βολεύει το σύστημα που ΚΑΙ εσύ υπηρετείς.

Εξαφνής όμως εφάνηκε μια αμυδρή ελπίδα. Κάποιος επιτέλους σε άκουσε και είπε να εφαρμόσει αυτές τις εισηγήσεις. Φαντάζομαι πως ένιωσες, πως γέλασε το χείλι σου. Πρέπει να σου έφτιαξε τον μήνα.

Τι και αν βρεθήκαμε δις στο μάτι του κυκλώνα, χρωστάμε 8 δισεκατομμύρια στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων (αλήθεια, καμιά γνωμάτευση γι’ αυτό;), μας φόρτωσαν άλλα 8 δισεκατομμύρια από τον Συνεργατισμό (εκεί; Α, ξέχασα τα αφεντικά, σου τράβηξαν τα λουριά, σαν του λαγωνικού που μόλις πήρε μυρωδιά). Βρήκες επιτέλους σ’ εμάς, κάπου να βγάλεις τον θυμό σου.

Χτυπάς αλύπητα κ. Οδυσσέα, αλλά σε καταλαβαίνω. Και μεις βλέπεις προσπαθούμε να μάθουμε σε κάποιους το σωστό και το λάθος. Το καλό απ’ το κακό. Το επιζήμιο από το επωφελές. Δεν τα καταφέρνουμε πάντα, όπως εσύ δεν έχουμε μέσο επιβολής. Εξόν από ένα, την αγάπη! Αγάπη για αυτό που κάνουμε, αγάπη για τα παιδιά μας.

Δεν έχω άλλη συμβουλή για να σου δώσω, μόνο αγάπη και κουράγιο και υπομονή. Κάποτε εμείς, στο τέλος, παίρνουμε ανταμοιβή. Όχι δεν έιναι οι διακοπές, οι αργίες ούτε οι μειώσεις ωρών. Είναι ένα ταπεινό ευχαριστώ.

Αυτό το ευχαριστώ, αυτό το τόσο ειδικό ευχαριστώ, σημαίνει όσο δέκα τόμοι μελετών. Σημαίνει ευχαριστώ που πίστεψες σ’ εμένα, ευχαριστώ για την αγάπη, ευχαριστώ που με άκουσες, ευχαριστώ για τις εμπειρίες. Όποιος το έχει ακούσει, αυτό το ευχαριστώ, πεθαίνει πλήρης ημερών και εμπειριών. Δεν ξέρω εσείς οι λογιστές αν έχετε κάτι αντίστοιχο, φαντάζομαι πως όχι.

Όποτε θες κ. Οδυσσέα, κόπιασε να τα πούμε. Έχουμε πολλά να σου δείξουμε, σχετικά με τη δουλειά σου. Τα τρύπια σχολεία που χτίστηκαν στα έλη (γιατί κάποιος έπρεπε να πουλήσει), τις αίθουσες που πέφτουν τα ταβάνια (γιατί κάποιος κουμπάρος πήρε την προσφορά), κάτι ξερχαρβαλωμένους υπολογιστές (γιατί έλιωσαν από την πολυχρησία και τις κλοπές), θερμάνσεις που δουλεύουν μια ώρα την ημέρα (δεν αρκούν τα λεφτά της εφορείας), κλιματισμούς που δεν υπάρχουν και άλλα πολλά. Αυτά που το κράτος ξεχνά, ξεχνα τα 55 εκατομμύρια ετησίως που δίνει στις Σχολικές Εφορείες για να έχουμε σχολεία. Και στο τέλος δεν έχουμε… Αυτό δεν είναι σκάνδαλο; Ανακαλύψατε αν θυμάμαι καλά πριν 2-3 χρόνια, πως πολλές από αυτές, ίσως και οι περισσότερες είχαν να ελεχθούν πάνω από 20 χρόνια. Αλήθεια τι έγινε μ’ αυτό;

Θέλω να πιστεύω κ. Οδυσσέα πως και συ και εμείς παλεύουμε για μια αξιοπρέπεια. Για έναν καλύτερο κόσμο. Δεν θέλω να σου πληγώνω την δική σου. Καλό θα ήταν τα αισθήματα να ήταν αμοιβαία.

Καιρός για μάχη…

Δεν ξέρω τι να φταίει απόψε· το κρασί, ο Μαρκόπουλος με την «Λένγκω» και τα «Λόγια και τα Χρόνια» ή ο Χατζιδάκις με τον «Κεμάλ; Φταίνε οι πυρκαγιές στην Ελλάδα που μου θυμίζουν το Μαρί; Φταίει πιο πολύ μάλλον που ζω σε Ουτοπία (συνεχώς και ανελλιπώς);

Σκέφτομαι να χτυπούσαμε το χέρι στο τραπέζι εμείς οι Εκπαιδευτικοί, οι Δάσκαλοι. Να πάρουμε επάξια πίσω το κεφαλαίο μπροστά από τον τίτλο μας.

Να λέγαμε ΦΤΑΝΕΙ Δεν υπάρχει πια Δημοκρατία, Δεν υπάρχει πια Αξιοκρατία, Δεν υπάρχει πια Κοινωνικό Κράτος! Ένα μπουρδέλο έγινε, που αλλάζει μαστροπό σε κάθε εκλογές.

Φτάνει να δουλεύουν οι νέοι μας (οι ίδιοι νέοι που τους γεμίζαμε ελπίδα πριν λίγα χρόνια) σε ένα βενζινάδικο μέχρι τις 10 το βράδυ για 500 ευρώ το μήνα!

Φτάνει να δουλεύουν σε αλυσίδες καταστημάτων 7 μέρες την βδομάδα με μερική απασχόληση!

Φτάνει να δουλεύουν οι συνάδελφοι σε ιδιωτικά σχολεία 30 και βάλε περιόδους για 1000 και λιγότερα ευρώ, κάνοντας πολύ περισσότερα απ’ ότι κι εμείς!

Φτάνει να δουλεύουν οι Νηπιαγωγοί των Κοινοτικών 10 μήνες, χωρίς ανεργιακό το καλοκαίρι για 600 ευρώ. Και αυτοί τα παιδιά μας μεγαλώνουν, στις πιο κρίσιμες ηλικίες μάλιστα!

Φτάνει να δίνουμε εκατομμύρια στην Helector, και στην κάθε Helector (τιμωρώντας μετά τη μίζα στα χαρτιά και μόνο) κλέβοντας από τους μισθούς όλων μας, κλέβοντας από τα νοσοκομεία, τα σχολεία και τις δουλειές μας!

ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ!

Ζούμε ακόμα την κρίση του 2008. Οι μισθοί μειώθηκαν, οι ώρες αυξήθηκαν, ακόμα και σε εταιρείες που ποτέ δεν έχασαν τζίρο, ούτε τότε, ούτε τώρα.

Φορτωθήκαμε ξένα δάνεια, με ανύπαρκτες εγγυήσεις και λεφτά που έφυγαν για αλλού προ πολλού. Και κάποιοι τραπεζικοί λειτουργοί που μιζώθηκαν αδρά για το «κόλπο», τώρα θα πάρουν και εφάπαξ.

Φωνάζαμε στις πλατείες το 2011 για το Μαρί· μας είπαν ΕΛΑΜίτες, εγκάθετους και ψεύτες.

Φωνάζουμε και τώρα· μας λένε χαραμοφάηδες.

Το μόνο που ζητήσαμε ήταν δικαιοσύνη και συγγνώμη· κανείς δεν είχε τότε, ούτε τώρα αφτιά για να ακούσει όμως.

Να φωνάζουμε μέχρι να μας ακούσουν, να καλέσουμε τον Ανδρέα απ’ το βενζινάδικο, την Μαρία απ’ το ιδιωτικό σχολείο, την Ελένη την πωλήτρια. Ας κλείσουμε την χώρα μέχρι να μας ακούσουν!

Η Αριστερά ζει στον τραγικό εικονολατρικό της μικρόκοσμο, ξεχνώντας το εικονοκλαστικό παρελθόν της. Όταν κυβερνούσε ήταν εγκληματικά ανερπαρκής.

Η Δεξιά αποτίναξε - άμα τη δεύτερη εκλογή - όλες τις μάσκες, εμφάνισε ωμά το εγκληματικά άηθες πρόσωπο της.

Οι συνδικαλιστές; Οι συνδικαλιστές ξύπνησαν από ένα βαθύ ύπνο ξαφνικά, εν μέσω της ερήμου. Αυτά παθαίνεις όταν εκλέγεις συντεχνία με βάση το κόμμα σου, όταν η συντεχνία είναι απλά σκαλοπάτι για τα ανώτερα κομματικά δώματα.

Όταν έπαιρναν από τους πρωτοδιόριστους, δεν άνοιγε ρουθούνι. Όταν απέλυαν συμβασιούχους και αντικαταστάτες, δεν άνοιγε ρουθούνι. Όταν περνούσε το ΝΣΔΕ, δεν άνοιγε ρουθούνι (κάποιοι ξεδιάντροπα, πισώπλατα έλεγαν έχουμε και παιδιά που σπουδάζουν). Τώρα; Τώρα που οι κερκόπορτες έχουν ανοίξει διάπλατα; Ποιος φυλάει τους φύλακες;

Δεν είναι αργά, άλλα τώρα για να γυρίσει ο ήλιος, μάλλον πρέπει να δώσουμε την μητέρα των μαχών. Για μας και για τους άλλους, αυτούς που δεν έχουν πια φωνή, δεν έχουν πια κουράγιο.

Σας βλέπω συναδέλφοι, να βασανίζεστε, να πάρουμε την κοινή γνώμη με το μέρος μας. Γιατί; Την είχαν οι αγρότες με τα τρακτερ όταν έκλειναν την Ριζοελιά; Την είχαν οι οδηγοί ταξί όταν έκλειναν το αεροδρόμιο; Την είχαν οι οδηγοί φορτηγών όταν έκλειναν το λιμάνι; Κανείς δεν θα βγάλει τις παρωπίδες του για μας, μόνο αυτοί που ήδη καταλαβαίνουν.

Όσο για τον κύριο Μορφάκη και τον κάθε κύριο Μορφάκη, ας κόπτεται περισσότερο και από τον ΥΠΟΙΚ για τον προυπολογισμό του Υπουργείου Παιδείας. Είναι γονιός ή λογιστής; Ξέρει αναλυτικά που πάνε οι δαπάνες; Γιατί ασχολείται μόνο με τους μισθούς μας; Με το ίδιο σκεπτικό, ας πει στο δικό του αφεντικό ότι οι μισθοί των εισαγγελέων είναι ψηλοί και δεν φτάνουν να χτίσουμε νέα δικαστήρια. Να απολύσουμε λίγους εισαγγελείς, αφού ούτως ή άλλως δικαιοσύνη σ’ αυτή τη χώρα δεν υπάρχει.

Ας μιλούν για πλεονάσματα και Moodys, ζούμε το ίδιο έργο δυο φορές. Τα ακίνητα πάνε πάνω, κανενός μας τα παιδιά δεν θα μπορούν να αγοράσουν ούτε μονάρι. Ζούμε την ανάπτυξη των άλλων: των εταιρειών, των υπεράκτιων, των κτηματομεσιτών, των αγοραίων διαβατηρίων και ξανά των τραπεζών. Ακόμα και απαλλαγή θητείας δώσαμε στους εφοπλιστές. Ισονομία; Ισοτιμία; Ισοπολιτεία; Έγιναν ανέκδοτα πια.

Ας πει κάποιος ποιος πλήρωσε την κρίση εκτός των μισθωτών;

Ο Βουλευτής; Ο Δικηγόρος; Ο Γιατρός; Ο επιχειρηματίας;

Δεν θέλω πίσω το μισθό μου, δεν είναι αυτοσκοπός.

Θέλω πίσω την χαμένη Αξιοπρέπειά μου. Θέλω πίσω την ισονομία και την ισοτιμία μου, ως πολίτης ίσος ανάμεσα σε ίσους.

Θέλω να ξαναγίνω Άνθρωπος και όχι κουκκίδα σε στατιστικά φύλλα.

Το τελευταίο αντίο του Αλέξανδρου Παύλου

Σηκώθηκε ένα πρωινό, μουντό χειμερινό και μαύρο

Ντύθηκε απλά, λιτά, κοιτάχτηκε και λίγο στον καθρέφτη.

Άνοιξε την πόρτα, έκανε ένα βήμα, ίσα για να δει το χνώτο του,

Ίσα για να δει το γκρίζο τραπεζοειδές σύννεφο που έκρυβε τον ήλιο.

Έσκυψε και ξεκίνησε.

Μύρισε στον αέρα την βρεγμένης γης,

τα μαδημένα άνθη της μυγδαλιάς.

Με την άκρη του ματιού του ρουφούσε το πράσινο,

εκείνο το υγρό πράσινο που έχει το γρασίδι μετά από την μπόρα.

Είδε το γιομάτο καφέ της λάσπης, το σκούρο γκρι της υγρής ασφάλτου.

Ήξερε που πήγαινε, ήξερε το τέλος αυτού του περιπάτου.

Αντίο είπε μόνο στον Αλέξανδρο, εκείνο το λίγο που τον είδε στον καθρέφτη.

25/01/2018

Η εκδίκηση της Γυφτιάς

Όταν 5 χρόνια πάλευες οι εκπαιδευτικοί να μην θεωρηθούν ποτέ αορίστου αλλα σε ξεγέλασε ένας προφανώς «λογικός» και αδέκαστος δικαστής.

Όταν έκανες συνεδρίες «κουκλοθέατρο» της Επιτροπής Παιδείας της βουλής για το θέμα, καλώντας τους εμπλεκόμενους και μετά σήκωνες τα χέρια ψηλά με ένα «εγώ εν τζαι…»

Όταν ο ίδιος ο Γενικός Εισαγγελέας κατά παραγγελία άλλαζε άποψη περί του νόμου, μέχρι που δεν μπορούσε αλλιώς,

Όταν έγινες ρεζίλι με τη διαρροή θεμάτων των εξετάσεων του ΝΣΔΕ.

Όταν έκανες υπουργό, αυτόν που έκανε φροντιστήρια στους υποψηφίους του ΝΣΔΕ.

Όταν δεν άνοιξε ρουθούνι για όλα αυτά,

Απέκτησες το θράσος, ώ Γυφτιά, τον ίδιο καιρό που ενέκρινες 2.4 εκατομμύρια ευρώ στα κόμματα και 760,000 ευρώ σε άλλες συντεχνίες, που φόρτωσες τις πλάτες μας με τα 7,5 δισεκατομμύρια του Συνεργατισμού, να τα βάλεις με τους εκπαιδευτικούς.

Για τα μάτια του κόσμου ώ Γυφτιά, κρύβοντας ταυτόχρονα όλα τα πιο πάνω, κάτω απ’ το χαλί.

Και έρχεσαι χθές, ώ Γυφτιά και αφήνεις άνεργους συμβασιούχους και  αορίστου εκπαιδευτικούς, μονιμοποιώντας εν μια νυχτί όσους μπορούσες από το ΝΣΔΕ, ΧΩΡΙΣ προϋπηρεσιακή (αφού γύφτικα άλλαξες ΚΑΙ αυτόν τον νόμο πριν ένα μήνα).

Κάποιες υποσχέσεις που έδωσες σε κάποιους, προφανώς, έπρεπε να τηρηθούν πάση θυσία.

Και καμαρώνεις τώρα, σαν γύφτικο σκεπάρνι, πως έγινε και πάλι το δικό σου…