Τ' αποχαιρετισμού

Κι ήρθε πάλι κείνη η ώρα,
ώρα τ' αποχωρισμού,
μες του θέρους την καρδιά.

Θ' αφήσεις πίσω μέρη κι ανθρώπους
Που ίσως ποτέ σου να μην ξαναδείς.

Γλυκόπικρη η γεύση στης καρδιάς τα κύτταρα,
Όπως πάντα σου, κρατάς τα λίγα και αφήνεις τα πολλά.
Συγχωρείς αχαριστία, ζήλια και κάποια βλέμματα στραβά.

Πιστός μονάχα αξίζει να 'σαι στου εαυτού σου τη φορά.
Κάποιοι λίγοι σε διαβάσαν σαν βιβλίο ανοιχτό,
μα οι πιότεροι νομίζαν πως είσαι ψώνάρα εξωτικιά.

Σ' όλους αυτούς απολογείσαι γιατί 'σουν πάντα αληθινός κι όπως φαίνεται για δαύτους είναι σπάνιο τούτο τον καιρό.

Κι όσο γι' αυτούς που ασχολούνταν με νόμους και κανονισμούς,
μα στο τέλος τους πατούσαν όπως σύμφερε σ' αυτούς,
κάποια μέρα θα πιαστούνε σαν ποντίκι απ' την ουρά.
Πες το κάρμα, πες το μοίρα, όλοι κάποτε πληρώνουν,
όλα είναι δανεικά.

Σ' όσους φίλους έχεις κάνει, θα 'θελες κι αυτοί να ξέρουν πως τους γούσταρες κι εσύ,
κομματάκι απ' τον καθένα έχεις βάλει στην ψυχή .

Τώρα νέα μονοπάτια σου ανοίγει η ζωή,
ποιός να ξέρει παρακάτω τι θα γίνει, πως θα βγει,
μα η πείρα σου 'χει μάθει πως η μεγαλύτερη εικόνα είν' αυτή που θες να δεις.

Έχε πίστη και ελπίδα, κι όλα έχουν το σκοπό.
Και για σένα και για μένα, καθετί στο κόσμο αυτό.

Στο σκουλήκι

Σιχαμερό, χαμέρπικο σκουλήκι,
Του εγωισμού το πρόσωπο,
Το είχες για στολίδι.

Τυλίγεσαι στο θύμα σου, και λίγο-λίγο σφίγγεις,
Μέχρι πνοή στο σώμα του καθόλου να μην μείνει.

Αγάπη το βαφτίζεις το βάσανο που δίνεις,
Μα εσύ μονάχα εσένα αγαπάς κι όλους τους άλλους σβήνεις.

Κρύβεσαι μεσ' σε δάκρυα και βγάζεις μιαν οδύνη,
Μα είσαι μόνο ηθοποιός και του χειρίστου είδους.

Χειραγωγείς το θύμα σου, με λόγια και τερτίπια,
Κι όταν αυτό σε βαρεθεί, τότε ξεσπάς με βία.

Το ψεύτικο το πρόσωπο που έδειχνες στον κόσμο,
Μονάχος τώρα γκρέμισες και φάνηκε το μίσος.

Δεν άντεξες, άντρα των αντρών, πια το ρεζιλεμό σου
Σαν Χάρος βγήκες παγανιά κι έσπειρες το θυμό σου.

Στην κόλαση δεν πίστευα, μα κάνω εξαιρέσεις
Κι εύχομαι μια ζεστή γωνιά ο Βελζεβούλ να στήσει,
Να φλέγεται το σώμα σου, ποτέ του να μη σβήσει.

Αιώνια να σκέφτεσαι πως όλοι πια έχουν μάθει,
Πόσο πανούργος ήσουνα κι αχάριστο ρεμάλι.

Ανθρωπάκι

Σ' έβλεπα στην αυλή του σχολείου,
Να γυρίζεις την πλάτη,
Σ' όποιον δεν ήταν του κύκλου,
Σ' όσους δεν ήταν από τζάκι.

Και τώρα ξανά, 30 χρόνια μετά,
Εισ' ο ίδιος, ακόμα, με το μίσος αγκαλιά.

Μόνο μ' ομοίους σου βόσκεις,
Κυκλοφοράς σε in μαγαζιά,
Κι όλους τους άλλους τους κρίνεις,
Στου καναπέ την γωνιά.

Όσοι δεν είναι του κύκλου,
σαν υπάνθρωποι μοιάζουν,
Σαν ντεκόρ σκηνικού,
μοναχά να κοιτούν.

Είναι κρίμα μεγάλε,
Κρίμα οι τόσες σπουδές,
Κρίμα τα ταξίδια που πήγες,
Σε χώρες εξωτικές.
Έχεις μείνει, όπως τότε,
με τα μάτια κλειστά.

Όλα όσα εχεις κάνει,
Τα μετράς στο CV,
Μα από μέσα είσαι άδειος,
Σαν σπασμένη TV.

Άδειο ανθρωπάκι, κρατάς χρυσά τα κλειδιά,
Σε κοιτώ π ' ανεβαίνεις δυο-δυο τα σκαλιά.
Στον επόμενο τόνο σε βλέπω να κυβερνάς,
Δυστυχία του τόπου, μα η ζωή προχωρά.

Εγώ πάντα θα ξέρω, πως έχεις τρύπια μυαλά,
Κι όσο καλά κι αν το κρύβεις,
Θα 'σαι πάντα ανθρωπάκι, με κούφια καρδιά.

Highly functioning sociopath

Do you know what it's like,
To be clear of emotions?
Of the numbness of pain that almost always eludes you?

You can feel what you want to or what others expect you.
There's no time in your pattern, there's only perspective.

You can choose your own angles, a director of feelings,
You can be the main hero or just a face in the background.

You get angry with people for not seeing things your way,
But you're only forgetting they have only the one way.

What possessed you I don't know, to become what you are now,
For living and giving is for you but a choice.
It's a choice to wake up, to have friends and to love them.
It's a choice to love people, to appreciate their kindness.

It's a blessing to know all bad feelings are ether,
here a moment, in another they vanish.

It's a choice to keep all the good things and forget all the others.

It's amazing to know that in any point, in any day,
you are ready to die, no regrets, no delusions,
All that it is, is all there is to.

It is almost like magic when whatever that troubles you,
Can go away with a simple enough uttering: "Ah, fuck it"
And things can then go all the way back to normal.

It's your choice, it's your world,
You can bring it to your measure,
There's no fear, no regrets in your mirrors.

Rise and shine you ingenious idiot,
Go ahead and create,
Mold the world to your image,
Let him not do it to yours though.

Του χαμού

Να μπορούσες πριν φύγεις,
Να βρεθείς σ' ένα ξέφωτο μέσα,
Να ξαπλώσεις στην χλόη,
Ν 'ανοίξεις τα χέρια,
Να κοιτάξεις τον ήλιο και να πεις:
"Έλα, έλα φίλε να πάμε, για το αιώνιο ταξίδι"
Να γινόσουν ξανά απ' των άστρων τα μέρη, τα εξ' ων συνετέθεις,
Ύλη απ' την ύλη, φως απ' το φως τους.
Κι έτσι απλά να τελειώνεις, κάτι άλλο ν' αρχίσει.

Το παλάτι του πόνου

Το παλάτι τού πόνου, το τρανό και καθάριο,
Με τους άσπρους τους τοίχους και το πράσινο δάπεδο.

Το παλάτι του πόνου, τη ζωή σου ορίζει,
Απ' της γέννας την ώρα ως του φευγιού σου τον πόνο.

Σαν μπεις εκεί μέσα, όλο κάτι θ' αφήσεις,
Κάτι από σένα, που για πάντα θα χάσεις.

Στο παλάτι του πόνου, όλοι άνθρωποι, ίσοι,
Πα στου άλγους την ώρα, δυό φυλές πως χωρίζεις;
Ποιός να ζεί, ποιός πεθαίνει;
Να 'σαι συ ή ο άλλος πιο πέρα;

Στο παλάτι του πόνου χίλιοι-δυό υπηρέτες,
Οφικιάλοι με τ' άσπρα και γαλάζιοι λακέδες,
Όσα κι αν σου προσφέρουν, συ θα θέλεις να φύγεις,
Τέτοια αγάπη να λείπει, όπως να 'λειπε ο πόνος.

Υπαρξιακό

Αδερφέ στην ευτυχία,
Αδερφέ στην δυστυχία,
Αδέρφε μου, κόσμε όλε,
Σε κοιτώ μεσ' την πλατεία,
Σε κοιτώ μέσα στο δρόμο.

Σ' ένα σύμπαν παράλληλο,
Θα 'μουν εσύ, θα ' σουν εγώ

Αν σε κάθε διχαλάκι της ζωής
Διάλεγα άλλο μονοπάτι,
Τι θα ήμουν άραγε;
Αλήτης, ναύτης, πλούσιος;
Λες να ήμουν ποιητής;

Αν μοίρα λεν τον δρόμο,
Που ο καθείς έχει διαλέξει,
Πως να λέν' όλους τους άλλους,
Που τους γύρισε την πλάτη;

Κι ο χαραχτήρας που ο καθένας μας,
Λέν πως φέρνει μαζί του τι ρόλο παίζει σ' όλα αυτά;
Ή μήπως πλάθεται κι αυτός πληθάρι με πληθάρι,
Απά στου δρόμου τις στροφές, καντούνι με καντούνι

Φίδια

Είναι στιγμές που όλα μοιάζουν μάταια,
Είναι στιγμές που σε τρομάζουν,
τα πρόστυχα τα δάκρυα τ' ανθρώπου που σε μαχαίρωσε πισώπλατα.
Κι όσα κι αν έχεις στην ζωή σου
εσύ δώσει, απλόχερα βοήθεια,
Να ξέρεις, μια φορά, θα το πληρώσεις
ω, αφελή και χαρωπέ μου ήρωα.

Λένε πως είν' τα φίδια τα πιο ύπουλα,
όμως αυτά, από το φόβο σε δαγκώνουν.
Ίσως οι άνθρωποι να είναι τελικά,
οι βρωμερότεροι της φύσης, για δεν χρειάζονται ποτέ καμιά δικαιολογία.

Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου,
για όσο μπορώ να βλέπω,
αν γίνω κάποτε κι εγώ ρεμάλι
σαν και δαύτους,
ράγισε, γίνε θρύψαλα και
χάσου απο μπροστά μου.
Δεν θα μ' αξίζει πια κανείς
να βλέπει την σκιά μου.

Ούτε κι εγώ ο ίδιος.