Στο σκουλήκι

Σιχαμερό, χαμέρπικο σκουλήκι,
Του εγωισμού το πρόσωπο,
Το είχες για στολίδι.

Τυλίγεσαι στο θύμα σου, και λίγο-λίγο σφίγγεις,
Μέχρι πνοή στο σώμα του καθόλου να μην μείνει.

Αγάπη το βαφτίζεις το βάσανο που δίνεις,
Μα εσύ μονάχα εσένα αγαπάς κι όλους τους άλλους σβήνεις.

Κρύβεσαι μεσ' σε δάκρυα και βγάζεις μιαν οδύνη,
Μα είσαι μόνο ηθοποιός και του χειρίστου είδους.

Χειραγωγείς το θύμα σου, με λόγια και τερτίπια,
Κι όταν αυτό σε βαρεθεί, τότε ξεσπάς με βία.

Το ψεύτικο το πρόσωπο που έδειχνες στον κόσμο,
Μονάχος τώρα γκρέμισες και φάνηκε το μίσος.

Δεν άντεξες, άντρα των αντρών, πια το ρεζιλεμό σου
Σαν Χάρος βγήκες παγανιά κι έσπειρες το θυμό σου.

Στην κόλαση δεν πίστευα, μα κάνω εξαιρέσεις
Κι εύχομαι μια ζεστή γωνιά ο Βελζεβούλ να στήσει,
Να φλέγεται το σώμα σου, ποτέ του να μη σβήσει.

Αιώνια να σκέφτεσαι πως όλοι πια έχουν μάθει,
Πόσο πανούργος ήσουνα κι αχάριστο ρεμάλι.