Τα γιοφύρια της φωτιάς

Στα φλεγόμενα γιοφύρια της ζωής,
συναντάς του πόθου τα συντρίμμια,
δεν έχεις άλλη επιλογή από το φόβο,
δεν έχεις άλλη επιλογή απ' την ανδρεία.

Άλλοι σκυφτοί,  γονατιστοί, άλλοι ορθοί,
άλλοι κλαμένοι και οι χαρούμενοι τρελοί,
όλοι να τραβερσάρουν το γιοφύρι,
αλλιώς να μείνουν να χαθούν.

Είναι το μέτρο του πόσο έχεις ζήσει,
κείνο το μαύρο γύρω απο τα μάτια σου,
κείνο το κάψιμο στο βάθος του λαιμού σου,
κείνες οι φλόγες που αντιφεγγίζονται στις κόρες των ματιών σου.

Φλεγόμενο γιοφύρι η ζωή,
μικρές σταγόνες δροσερές,
εκείνες οι στιγμές,
που νιώθεις ευτυχία.

Σκόρπιο

Ο παράδεισος του ενός,
είναι η κόλαση του άλλου,
όσο είμαστε ίδιοι,
άλλο τόσο διαφέρουμε.

Κι αν συνεχώς το δρόμο χάνω,
αόρατη ψευδαίσθηση με σπρώχνει,
πως γενικά, μάλλον καλά βαδίζω.

Μονάχα οι τρελοί, τολμούν και σταματούν,
απορούν και αρνούνται πιά να τριγυρίζουν.

Των δέντρων

Ποτάμι το δάκρυ,
χείμαρρος το αίμα,
χύθηκαν στις ρίζες
αμέτρητων των δέντρων.

Πράσινα τα δέντρα του Άουσβιτς,
Πράσινοι κι οι κέδροι του Λιβάνου,
Πράσινα περιβόλια της Συρίας,
Πράσινοι κι οι αμπελώνες του Σομμ.

Το αίμα δεν έβαψε τα δέντρα,
Το δάκρυ δεν τα λύγισε,
Ο πόνος δεν ξερίζωσε κανένα,
Έμειναν εκεί, θυμούνται;

Αν θα μπορούσε ένα δέντρο να μιλήσει;
Αν έβαφε τα φύλλα του με αίμα;
Αν θρόιζε τις κραυγές του πόνου;
Αν έπεφτε στο χώμα λυπημένο;

Θα το σκεφτόμασταν ξανά;
Προτού ξανασφαχτούμε;
Προτού σιγάσουμε, του αδερφού μας, την κραυγή;
Προτού βιάσουμε, στις ρίζες τους, την ίδια μας την μάνα;

Αποκάλυψη

Η απλούστερη, τελειότερη σοφία,
είναι η τραγική, ίσως, συνειδητοποίηση,
ότι για όσο πιο πολλά μαθαίνεις,
τόσα περισσότερα αγνοείς.

Εξ' ού κι αποποιούμαι τους τίτλους,
επαγγελματίας δεν θα' μαι ποτέ,
θα μείνω πάντα έφηβος εραστής,
με δίψα για καινούριες εμπειρίες,
απ' τις πολύτροπες, γλυκές μου,
αγαπημένες.

Κ-ΣΥΡΙΖΑ

Τζιαι ώραν ώραν, σκεφτουμαι να κάμω κομμαν. Τζιαι να το φκαλω ΚΣΥΡΙΖΑ (Κυπριακός Σύνασπισμος Ριζοσπαστικων Αχαπαρων).
Εγω, ο γιος του Κόκου που τον Κάμπον της Τσακκιστρας τζιαι της Νιτσας που το Καπουτιν του Μορφου. Ο γιος του κτιστη, του αρκατη, του μεταναστη, του μαειρα, του υπαλληλλου. Τζιαι της αρκατισσας, της καθαριστριας. Εγω, ο προσφυγας, ο μετοικος.
Μητε γιατρός, μητε δικηορος, μητε εταιρειαν εχω, μητε μετοχες, μητε καταθεσεις, μονον δανεια.
Οτι εχω, εν με το δρωμαν το δικο μου τζιαι των δικων μου. Ξενα ριαλια εν ετζισα, χαλαλι τους.
Σε κομμαν εν εγραφτηκα ποττέ, με γεια τους με χαρά τους, με σε παραταξη. Μιαν συντεχνια ημουν τζιαι πουτζινην εξιγραφτηκα, ετσι για το γινατιν.
Τζιαι επειδης εβαρεθηκα να με περιπαιζει ο καθε ππεζεβεγκης, τζιαι να με θωρει νουμερον. Τζιαι να με βαλλει πας την πιλαντζα, τζιαι οτι δικαιουμε εγω να μου λαλει εν πολλυν, τζιαι οτι θελει τζινος να μου λαλει, εν λιον, βαλε τζιαλλον.
Εβαρεθηκα να με περιπαιζει μεραν μεσομερι τζιαι να με παντρευκει μ' αδρωπον. Τζιαι να μασιεται να με φκαλει τζιαι πελλον πουπανω.
Να μου τρωει ποτζινα ποχω, ποτζινα που εννα φκαλω, τζιαι ποτζινα των κοπελλουθκιων μου. Τζιαι τα δικα του να εν στην Ελβετία τζιαι να πιανει τζιαι 3 μισθους τζιαι δωδεκα συνταξεις.
Να μου κοφκει την προσαυξηση, τζιαι τζινος να μου βαλλει εξοδα παραστασεως.
Να κοφκει τον μισθον μου 40% τζιαι το δικο του 10% τζιαι τζινον με το ζοριν.
Να βαλλει φυλακην οπου τον καθε τον φτωχόν τζιαι αμα εν δικος του να παιζουν τες παρθενες, τζιαι εν εσιει αποδειξην, τζιαι εν εσιει στοιχεια. Ατε τζιαι εκατσαντων ομως, γυρισει μερα πάει νοσοκομείον τζιαι φκαλλει την τζιαμε. Τζιαι αποσα μας εκατακλεψεν εν ουλλα χασιμια, τζιαι πον να φκει εννα τα εβρει. Μουχτιν τζιαι συνεξοδα.
Τουτα τζια αλλα πολλα, οπως με την οικονομια, που παντα παιζει τα αππαρι μας αλλα εχουμεν στραβαρα. Πονταρουμεν μιαν ζωην σε λαθος αππαρο, τζιαμε που πεφτει μιζα, εν ο κουμπαρος μας ή εν τζινοι που τους ψηφιζουν. Για το κοινον καλον, στον κωλον μας ρεπανιν.
Τζιαι επειδη ποτουντον βολευτην εσιει 3 εκλογες να παω να φηφισω, ενεκατσιασα τους, ουλλους ως τον εναν.
Γι αυτον τζιαι γω, να καμω δικον μου κομμα, ετσι τουλαχιστον μονο εγιω να παω να με σταυρωσω. Να πω πως επροσπαθησα την μοιρα μου ν αλλαξω. Γιατι αν καρτερω που λλοου τους, χαΐριν εν θα φκαλω.

Αστέριος

Μονάχος τριγυρνάει,

Σκοτάδι  γύρω, πουθενά ένα φως.

Ξέρει που πάει, την κάθε γωνιά,

Σπίτι το λέει, μα πόρτα καμιά.

Προτιμάει το σκοτάδι,

απ’ το χάδι του ήλιου.

Προτιμά τη σιωπή,

απ’ τη βουή του κόσμου.

Δεν ήταν φυλακή,

Μα δεν τον ήθελε κανείς.

Δεν ήταν φυλακή,

Αλλά δεν είχε επιλογή.

Για λίγο πιότερο φως,

Λίγο μικρότερο σπίτι,

Καρφώθηκες μόνος,

Στου ξένου το σπαθί.

Δεκατέσσερις δρόμους βλέπω κι εγώ,

αδερφέ μου, Αστέριος είμαι κι εγώ.

Αστέρια

Ποτέ δεν πεθυμήσαμε τ' αστέρια,

γιατί ήταν πάντα τους εκεί.

Ποτέ δεν εμισήσαμε τον ήλιο,

γιατί ήταν πάντα συνεπής.

Μέχρι που χάθηκε ο ουρανός,

και οι κουμπότρυπες του σύμπαντος

χαθήκαν από μπρος μας.

Κι έγινε ο χρόνος πια βαρύς,

αμέτρητος κι αβάσταχτος,

πίσω απ’ τα πέπλα τ’ ουρανού,

να κρύβεται ο ήλιος. 

Μάταιος πόνος

Απόμεινε χαραγμένο στο μυαλό,
το επικριτικό βλεμμα 'κείνου του γεροντάκου.

Σε μάλωνε που πόνεσες το μπλε,
πιότερο απ' το αίμα.

Κι αντάλλαξες τον πόνο και το δάκρυ,
με δυο κουτάκια πλαστικά, εφήμερα δωράκια.

Όνειρο

Τα βράδια πάντα ονειρεύεσαι...
κάποτε στον ύπνο,
μα πιο συχνά, έχεις
τα μάτια ανοιχτά.

Ταξιδεύεις σε κόσμους πλαστικούς,
Εκεί που άρχοντας μονάχα είσαι συ.
Χτίζεις, χαλάς και πάλι απ' την αρχή.
Ληστής, θεός και πειρατής.

Πόσο θα το 'θελες, φτωχέ μου εαυτέ,
Να 'μενες στο όνειρο κλεισμένος,
Αυτή η πραγματικότητα, είναι τελικά,
πολύ υπερτιμημένη.

Σκοτάδι

Πίσω απ' τους πιο φωτεινούς ανθρώπους,
κρύβεται το μεγαλύτερο σκοτάδι.
Κάτι σαν τη σκοτεινή,
πλευρά του φεγγαριού.

Το λαμπερό χαμόγελο φορτίζεται,
με της καρδιάς τον πόνο,
Κι η πιο παρήγορη αγκαλιά,
στερεύει το δικό τους πόθο.

Κανείς δεν τόλμησε ποτέ,
να τους ρωτήσει,
"Εισαι καλά; Με χρειαζεσαι;"
Δεν είδανε ποτέ, το γκρίζο,
των ματιών τους.

Δεν άφησαν ποτέ,
την πανοπλία σπίτι,
Ούτε και του καρναβαλιού,
τη γελαστή τους, μάσκα.

Μόνο ο καθρέφτης ξέρει,
την άβυσσο στα μάτια τους,
το χρώμα της ψυχής τους.

Κι αν είχε μάτια και καρδιά,
Θα δάκρυζε μαζί τους.

Η μοναξιά του ξεχασμένου επαναστάτη

Απόμεινες μόνος στην πλατεία,
Γύρω πλακάτ και δακρυγόνα,
Η επανάσταση τέλειωσε
...Χωρίς εσένα...

Ξεχασμένε επαναστάση,
Όλοι πιά έχουν βολευτεί,
Το τελευταίο δάκρυ χύθηκε,
μα δεν ητανε για σένα.

Δοκιμάζεις τη φωνή σου,
Σαν κοράκι νηστικό,
Μα κανείς πια δεν σ' ακούει,
Είσαι μόνος πια στο πάλκο.

Η μοναξιά σου ανείπωτη,
Σαν αρχαία τραγωδία,
Σκέφτεσαι: Τι πια να κάνω;
Αυτανάφλεξη; Γιατί;

Τελευταίε επαναστάτη,
Έστω και του καναπέ,
Θα κρυφτείς μες την σπηλιά σου,
Κυνηγώντας τις σκιές.

Οι ελεεινοί

Είμαστε όλοι ελεεινοί,

με την αρχαία έννοια.

Καθείς μας κουβαλά,

στην πλάτη το σταυρό του.

Άλλους μεγάλος και βαρύς,

άλλους μικρός και ταπεινός.

Μην κρίνεις όμως το σταυρό,

δεν είναι για συγκρίσεις.

Μόνο τόσος, όσο μπορείς να σώσεις.

Συμπόνα τον πλησίον σου,

όπως αυτός εσένα.

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι,

έτσι και οι σταυροί μας.

Κι άμα δεν είσαι ελεεινός,

άνθρωπος δεν λογιέσαι.

Νάρκισσος

Αιωρούμαι εναγωνίως, πάνω
στης λίμνης το θολό είδωλο μου, αναζητώντας πιο καθαρά να δω,
μόνο ψεγάδια βρίσκω.

Μήπως να φταίει ο βυθός
που είναι τυρβωμένος;
Μην ειναι κανένα έντομο
που σπάζει το ιξώδες;

Όσο πιο πολύ σκύβω για να δω,
τόσο ασκημότερη
μου μοιάζει η μορφή μου.

Νυχτερινό

Μισό φεγγάρι,
Χλωμό αστέρι,
Βραδιά μονάχη σκοτεινή,
Κι ένα παιδί να κλαίει.

Ήσυχη νυχτιά,
Μονάχα τα τζιτζίκια,
Το θρόισμα των φύλλων,
Κι ένα παιδί να κλαίει.

Γιατί να κλαίει το παιδί;
Λες να πονεί;
Γιατί;
Ποιάν αγκάλη άραγε να ψάχνει;

Τίποτα αθωότερο εξον απ το κλάμα,
Το κλάμα πο' χει ένα παιδί,
Ένα παιδάκι που πονεί.

Ουτοπικό

Κι αν στη ζωή σου έψαξες να βρεις την ηρεμία,
κάποιο γαλήνιο κι απόμερο λιμάνι,
Μονάχα τρικυμίες γνώρισες σε τούτη τη πορεία,
και κάτι κύματα μεγάλα να παίζουν με σένα μπάλα.

Στο δρόμο το μακρύ που διάλεξες πριν φύγεις,
βρήκες μονάχα Κύκλωπες, Λωτούς και Λαιστρυγόνες.
Ψεύτες, μωροί και αχάριστοι σε κάναν ορντινάντζα.
Αυτό που συ δεν ήθελες σου το διαλέξαν άλλοι.

Περί επιλογών

Μέσα στον κυκεώνα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ειδησεογραφικών ιστοσελίδων και γενικότερα του διαδικτύου, μπορεί κάποιος να παρατηρήσει μια ανοικτή κυπριακή κοινωνία, που είναι έτοιμη να κρίνει, κατηγορήσει, δικάσει και καταδικάσει το ποιόν των δημοσίων προσώπων του τόπου. Τίποτα πια δεν είναι κρυφό. Ειδικά όταν τα δημόσια αυτά πρόσωπα επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν τα εν λόγω μέσα και λόγω απειρίας και της φύσης των ίδιων των μέσων αυτών, εκτίθενται ανεπανόρθωτα: «Ουδέν ψηφιακόν κρυπτόν». Δεν υπάρχει ούτε μεταφραστής, ούτε δημοσιογράφος για να κατηγορηθεί ότι δεν κατάλαβε σωστά ή ότι αλλοίωσε τα λεγόμενα. Με άλλα λόγια, ο βασιλιάς ήταν πάντοτε γυμνός, απλά τώρα όχι μόνο τον βλέπουν όλοι, αλλά το παραδέχονται κιόλας.

Αυτό προκαλεί στον οποιονδήποτε τυχαίο αναγνώστη την αίσθηση ότι επιτέλους τα πράγματα άλλαξαν, το μέλλον διαγράφεται λαμπρότερο και η ελπίδα αναζωπυρώνεται από τις στάχτες της.

Ή μήπως όχι;

Όπως πολλές έρευνες έχουν δείξει, η "ψηφιακή πολυφωνική δημοκρατία" είναι απλά μια ουτοπία. Όχι στην ύπαρξη της, αλλά στη χρήση που της γίνεται. Όπως και στους παραδοσιακούς κοινωνικούς κύκλους, που ο καθένας από μας δημιουργεί με άτομα που έχουν τις ίδιες πολιτικές απόψεις, ομάδα, χόμπι, κλπ, το ίδιο γίνεται και στον ψηφιακό χώρο. Ακολουθούμε, ως επί το πλείστον, άτομα και σελίδες που ενστερνίζονται τα πιστεύω μας. Τα υπόλοιπα, ενσυνείδητα και υποσυνείδητα, τα αγνοούμε. Για να το πούμε με απλά λόγια, είναι σαν να πηγαίνεις στο εστιατόριο με τη μεγαλύτερη ποικιλία στο μπουφέ και να ψάχνεις να βρεις το φαί της μαμάς σου.

Το μειονέκτημα είναι ότι ο "ψηφιακός" μας κύκλος είναι εκθετικά πολύ μεγαλύτερος του αληθινού.

Αυτό μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι πλειοψηφούμε έναντι των άλλων, την ύπαρξη των οποίων, όπως ήδη είπαμε,  θεωρούμε ανεπαρκή.

Άρα αναμένουμε, ότι στις οποιεσδήποτε περιπτώσεις καλείται ο "λαός", όπως εκλογές, συλλαλητήρια κλπ, οι δικές μας απόψεις θα έχουν το συντριπτικό πλεονέκτημα. Και κάπου εκεί ξυπνάμε μέσα στο σοκ, καταϊδρωμένοι και αναζητούμε τις συνωμοσίες και τα φαγοπότια που έταξαν οι "άλλοι" στο λαό. Μας είναι βλέπετε ασύλληπτο ότι συνειδητά κάποιοι δεν θα ενστερνίζονταν τις δικές μας απόψεις, αφού "στατιστικά" μας έβγαινε, βλέπαμε τα σημάδια.

Το ξυράφι του Όκαμ όμως θα έπρεπε να μας πείθει ότι η σωστή εξήγηση είναι η πιο απλή: δηλαδή το ότι κάναμε λάθος στις εκτιμήσεις μας. Ο "ξένος δάκτυλος" όμως είχε πάντα μια πιο δραματική επίδραση και συν τις άλλοις εξυπηρετεί την διαφύλαξη της ηθικής μας ανωτερότητας.

Κάπου εδώ μπορούμε να κάνουμε και ένα διαχωρισμό:

Υπάρχει συνήθως μια ομάδα* η οποία κάνει την παρουσία της γνωστή δια βοής. Δηλαδή, είναι αυτή που μεταφέρει τα μηνύματα και τις αξίες της πιο "φωνακτά" από τις άλλες υποομάδες. Η ομάδα αυτή χαρακτηρίζεται ως "Vocal Minority", δηλαδή ηχηρή μειοψηφία. Παραδείγματα της οποίας έχετε συναντήσει πάρα πολλές φορές. Δεν είναι όλοι οι οπαδοί μια ομάδας ποδοσφαίρου χούλιγκαν, αλλά οι ίδιοι νομίζουν ότι όλοι (οι άλλοι οπαδοί) έπρεπε να είναι σαν αυτούς. Το ίδιο και οι φανατικοί Ισλαμιστές, αποτελούν  ένα μικρό ποσοστό των δισεκατομμυρίων μουσουλμάνων, αλλά και αυτοί θεωρούν ότι τους εκπροσωπούν όλους. Παρόμοιες ομάδες θα συναντήσετε σε οποιοδήποτε τομέα ανθρώπινης συναναστροφής / ομαδοποίησης.

Στον αντίποδα, βρίσκονται τα μέλη της "Silent majority", της σιωπηλής πλειοψηφίας. Αυτοί δηλαδή που προτιμούν να κρατούν την άποψη τους για τον εαυτό τους, δεν προβαίνουν σε ακρότητες, δεν εκφράζονται δημοσίως, ούτε απαντούν ακόμα και σε ανώνυμα γκάλοπ. Έχουν όμως την αριθμητική υπεροχή για να αλλάξουν τα πράγματα ή αν θέλετε για να τα κρατήσουν ίδια. Παράδειγμα των ημερών μας, οι πρόσφατες εκλογές στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Η ύπαρξη των ομάδων αυτών όμως, αποτελεί εν τέλει τη "Σκύλα και Χάρυβδη" ενός οποιουδήποτε πολιτικού συστήματος. Από τη μία, ο οποιοσδήποτε αιρετός αξιωματούχος για να καταφέρει να εκλεγεί, πρέπει να πείσει την σιωπηλή πλειοψηφία. Για να παραμείνει  όμως στην εξουσία πρέπει να ισορροπήσει και την ηχηρή μειοψηφία, γιατί είναι αυτή με τις μεγαλύτερες "διαφημιστικές / δυσφημιστικές" μετοχές. Πόσες φορές δεν έχουμε δει την απαίτηση παραίτησης ενός προπονητή ομάδας από τους "φανατικούς" να γίνεται δεκτή; Ίσως γιατί οι ομάδες θεωρούν τους "ηχηρούς λίγους" πιο σημαντικούς από τους πολλούς. Πρώτον, διότι τα συμβούλια των ομάδων δεν ψηφίζονται από αυτούς και δεύτερον, τα έσοδα από τους λίγους είναι περισσότερα και πιο σίγουρα.

Στη δημόσια πολιτική ζωή, βλέπουμε να γίνεται το αντίθετο.  Οι "ηχηροί λίγοι" αγνοούνται επιδεικτικά, οι εκκλήσεις για παραιτήσεις διεφθαρμένων αξιωματούχων πέφτουν στο κενό, η έλλειψη ισονομίας και ισότητας, δεν είναι αρκετές για την αλλαγή του συστήματος. Ο λόγος: η σιωπηλή πλειοψηφία δίνει στο σύστημα λευκή επιταγή αγνόησης. Εδώ το πλεονέκτημα δίνεται από τους σιωπηλούς, διότι ο αριθμός τους και μόνο είναι αρκετός για να επανεκλέξει το κόμμα, τον βουλευτή, τον πρόεδρο. Παράδειγμα των ημερών μας, η συζήτηση για το σύμφωνο συμβίωσης. Η ηχηρή μειοψηφία μας ενημέρωσε για τους βουλευτές που τήρησαν αποχή, που είπαν όχι και που αποφάσισαν να πάνε τουαλέτα. Η σιωπηρή πλειοψηφία όμως είμαι σίγουρος ότι θα τους επανεκλέξει. Είναι βλέπετε πολύ πιο συντηρητική απ’ ότι νομίζουμε.

Το ίδιο βλέπω και τώρα με το δημοψήφισμα στην Ελλάδα. Οι ηχηρές μειοψηφίες (και των δύο επιλογών δηλαδή) αναλώνονται σ’ ένα πόλεμο εξύβρισης στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο, αλλά ξέρω πολύ καλά πως όλοι αυτοί, ούτε ένα χωριό δεν φτάνουν να γεμίσουν. Η καθοριστική ψήφος ανήκει στους πολλούς, σ’ αυτούς που κανείς δεν ακούει και δεν υπολογίζει, γιατί ακριβώς ποτέ δεν μιλούν και δεν εκφράζονται δημοσίως. Αυτοί, είναι η Ελλάδα, και αυτοί και μόνον ξέρουν την απάντηση.

Σταματήστε το λοιπόν τον εμφύλιο. Δεν εκφράζετε κανένα άλλο, εξόν απ’ τους πέντε δικούς σας νοματαίους. Όποια και να ‘ναι η απάντηση της Κυριακής, δεν οφείλεται σε σας.

Ματιές

Λευκό το φως απ' το ταβάνι,
Μαρμάρινο το δάπεδο,
οδός κλειστή, αλέα χωρισμένη,
κόσμος τεχνητός, περίτεχνα φτιαγμένος,
των άδειων, ματαιόδοξων μνημείο,
εκεί γεμίζουνε το άπειρο κενό τους.

Ματιές που συναντήθηκαν,
μες τη βουή του κόσμου,
κοιτάχτηκαν με νόημα,
κατάλαβαν κι οι δύο:
Πως φάνηκε το μυστικό,
που 'χε ο ένας απ' τους δύο.
Ευθύς κοινό στον άλλον,
σα να 'τανε δικό του.

Ένα χαμόγελο έμεινε,
μονάχα να θυμίζει,
πως κάποτε μοιράστηκε,
κάτι με κάποια ξένη,
μισό ερωτικό χορό,
φλερτάρισμα στα μάτια.

Ποτές δεν θα την ξαναδεί,
ίδια με τόσες άλλες,
μονάχα ένα μυστικό,
την κάνει να διαφέρει.

Καρμικό

Ο εωρακώς το μανιτάρι του αιώνιου χειμώνα,
ο εωρακώς του γκρεμισμένου τείχους,
ο εωρακώς των μοιρασμένων γέφυρων του Σάβα,
ο εωρακώς της ισοπέδωσης του Πύργου.

Κι όταν σταματήσει ο χρόνος, τί θα μείνει;
Κι όταν μετρήσουμε νεκρούς και ζωντανούς;
Κι όταν με τα συντρίμμια μας, σκεπάσουμε το χθες;
Κι όταν θα είναι η σειρά μας στο απόσπασμα;

Ω, Παράξενε !!!

Πως φτιάχνεις απ' τα ερείπια ελπίδα;
Πως διαγράφεις μέσα σου τον πόνο;
Πως ξεπερνάς ενός παιδιού το θάνατο;
Πως αντέχεις του παιδιού σου την κηδεία;

Μοίρα κοινή για όλους μας,
Ενώνει και χωρίζει
Θύτες μαζί και θύματα,
Αιώνιο μας κάρμα.

Καταραμένη Ιστορία

Μάτια θολά, κορμί λυτό παρατημένο,
κοιτώντας της κόρης του τα μέλη,
κομμένα, πεταγμένα στο πάτωμα.
Τρόπαιο του Βέλγου βασιλιά,
γιατί δεν δούλευε καλύτερα,
... 5 χρονών παιδί.

Συρματοπλέγματα, μέσα ψυχές,
φυλακισμένες, φταίνε ...
Που 'χουν άλλο χρώμα, άλλη πίστη,
λάθος ποθούν, φταίνε...
Και θα πεθάνουνε γι αυτο,
η δουλειά τους λευτερώνει.

Στοίβες κρανία, πεταγμένα,
λόφοι τα μέλη, χέρια και πόδια,
αυτιά κρεμασμένα στου κολιέ το σχήμα.
Ρουάντα, Σερβία, Αρμενία.

Στις μεγάλες πορείες των λαών,
πίσω απο ηγέτες πλάνους,
έπεφταν, πέφτουν ακόμα,
μυριάδες τόσα θύματα.

Ιστορία μας, κοινή, καταραμένη.
Ποτέ, ποτέ, ποτέ δεν θα σε μάθουμε.
Ποτέ, ποτέ, ποτέ δεν μάθαμε ως τώρα.

Πάντοτε θα κρυβόμαστε,
πίσω απο μια φτηνή,
σαχλή δικαιολογία.
Δεν ήξερα, φοβόμουνα,
έφταιγαν πάντα οι άλλοι...

Θολό Φως

Στης σκοτεινότερης νύχτας
τη μαυρίλα, την απόγνωση,
οι χλωμές ακτίνες ελπίδας
μιας θολωμένης φεγγαράδας
είναι χάδι φιλικό.
Φιλί μητρικό, μετωπικό.

Κι αν μες την καρδιά σου υπάρχει,
κάτι, τόσο δα, μονάχα αυτό το
λίγο, το χλωμό θες,
να αναθαρρήσεις, να ελπίσεις,
να καταλάβεις τις αξίες,
τις απαραίτητες της ύπαρξης.

Στιγμές

Οι στιγμές μετρούν,
Οι ζωές μετρούν,
Οι στιγμές μετρούν τις ζωές,
Κι όμως κάποιες στιγμές,
το νιώθεις βαθιά πως τίποτα,
τίποτα πιά δεν μετρά.

Όσες επιταγές κι αν θεωρείς,
πως σου χρωστά η ζωή,
είναι χωρίς αντίκρυσμα,
στις τράπεζες του κόσμου.

Δίκαιο ή άδικο, κανείς δεν θα το κρίνει,
Εξ ων από ενα νέψιμο συγκαταβατικό,
μην περιμένεις πως αυτοί για σένα θα δωθούνε.

Υπομονή, επιμονή οι μόνες σου ελπίδες,
ότι είναι να 'ρθει, να γινεί, δεν είναι απο σένα.

Παλεύεις μεν, μα μάταια,
φτωχέ μου ταξιδιώτη,
τα κύματα δεν θα εξαλειφθούν,
όσο κι αν το θέλεις.

Ματαιότητα

Η θλιβερή εκείνη η στιγμή,

που εκπληρώνεται ο πόθος.

Πως συνειδητοποιεί κανείς,

πως μάταια είναι όλα.

Μονάχα η αναμονή,

κάπως σε γεμίζει.

Όταν αυτή τερματιστεί,

φτωχός και κουρασμένος,

μονάχος σου συλλογιέσαι,

"άξιζε;" "έπρεπε;" "γιατί;"

Κι όλα αυτά μονάχα

στον καθρέφτη μπορείς

να τα παραδεχτείς.

Κανείς άλλος δεν πρόκειται,

ποτέ να καταλάβει.

Συννεφιασμένο πρωινό

Μαύρο κοράκι πάνω
στον φράχτη κράζει,
βαρύ το σύννεφο που
έκρυψε τον ήλιο.

Σκοτείνιασε το πρωινό
πάλι θολώσαν όλα.

Παρασκευή καταραμένη,
πως κρύβει ένα σύννεφο,
του κόσμου, την ελπίδα.

Σκεφτείτε τα παιδιά !!!

Σκεφτείτε τα παιδιά !!!
Μ’ αυτό το εκβιαστικό σύνθημα καλείται η κοινωνία να επικροτήσει τις νέες προτάσεις του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού. Ποιός άλλωστε μπορεί να το αντικρούσει; Αν είσαι εναντίον των προτάσεων, αυτομάτως γίνεσαι εναντίων και των παιδιών. Ένας εμπαθής κοιλιόδουλος που σκέφτεται μόνο το δικό του συμφέρον. Ας είναι, ας αναλάβω το ρόλο του εμπαθή.
Διάβασα τις προτάσεις και απόρησα. Τις ξαναδιάβασα και πάλι απόρησα. Κάτι έλειπε… Το όραμα. Βρήκα ποσοστά, τόσα στην Ευρώπη, τόσα εμείς άρα βάλε, τόσα εμείς, τόσα οι άλλοι, βγάλε. Βρήκα οικονομικούς περιορισμούς λόγω κρίσης, Βρήκα απογευματινές γλώσσες στα ΚΙΕ (μα δεν υπήρχαν ήδη;) αλλά το όραμα δεν το βρήκα.
Κατ’ εμέ, τον εμπαθή, η παιδεία υπάρχει για δύο κύριους λόγους:
Ο πρώτος είναι να σε κάνει πολίτη. Έτοιμο και ικανό πολίτη, να μπορείς να επικοινωνείς λεκτικώς και γραπτώς με ξεκάθαρο λόγο. Να έχεις γνώσεις για τον κόσμο γύρω σου, από τον μικρόκοσμο μέχρι τον μακρόκοσμο. Να μπορείς να λειτουργείς εντός μιας κοινωνίας και το σημαντικότερο να μπορείς να δημιουργείς ο ίδιος νέα γνώση, νέες ιδέες.
Ο δεύτερος λόγος είναι η ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας και της οικονομίας γενικότερα. Είναι το ίδιο ερώτημα που θέτουν και οι Γερμανοί και οι Φινλανδοί και άλλοι, πρωτού αρχίσουν την «αναδόμηση» της παιδείας τους. Τι χρειάζεται η χώρα;
Τεχνίτες; Μάλιστα, δώστε κίνητρα στους μαθητές να επιλέγουν τα αντικείμενα και μακροπρόθεσμα, δώστε κίνητρα στις εταιρείες για πρόσληψη.
Γιατρούς; Προεργασία στην Μέση Εκπαίδευση και δημιουργία ιατρικών σχολών και πανεπιστημιακών νοσοκομείων για πρακτική και πείρα.
Προγραμματιστές: και πάλι προεργασία και μετά κίνητρα σε εταιρείες, δημιουργία υποδομής (ευρυζωνικά δίκτυα, τεχνολογικά πάρκα, δεξαμενές επενδυτών).
Αν γίνονταν εξ’ αρχής αυτά, δεν θα είχαμε 47 χιλιάδες στους καταλόγους διοριστέων, να υποαπασχολούνται σε άλλους τομείς της οικονομίας μέχρις ότου ανοίξουν θέσεις στην παιδεία. Ναι μεν, ο καθένας μπορεί να σπουδάσει ότι θέλει, αλλά το κράτος δεν θα έπρεπε να είναι υπόχρεο να τον αποκαταστήσει αν αυτός έκανε «λάθος» επιλογή.
Λύσεις που ήδη εφαρμόζονται αλλού, σε χώρες με όραμα, όχι για το παρελθόν όπως ασχολείται το προτεινόμενο σύστημα, αλλά για το μέλλον. Είναι πράγματι αξιοπερίεργο στην πρόταση το ότι νοιαζόμαστε πιο πολύ να μάθουμε τα παιδιά για την κατοχή της χώρας και το πόσες κατεχόμενες εκκλησίες έχουμε, παρά για το πώς θα λύσουμε το ζυγό μέσω της ανάπτυξης και της προόδου της χώρας. Το ένα είναι ήδη βίωμα, απ’ όπου κι αν γυρίσεις σε τούτο το μικρό νησί το βλέπεις. Το δεύτερο είναι που θέλει κόπο.
Αυτά όσον αφορά το ίδιο το σύστημα, το άλλο μεγάλο θέμα που με ενοχλεί είναι το ηθικό.
Αυτό της βίας του χρόνου.  Σε λιγότερο από ένα χρόνο ετοιμάστηκε η πρόταση και πρέπει να εφαρμοστεί και άμεσα, «προσοχή, μη χάσουμε κι άλλα παιδιά». Ακριβώς αυτό το εκβιαστικό με ενοχλεί. Λες και οι μαθητές μας της τελευταίας 15ετίας απέτυχαν παταγωδώς, που εκτός από το PISA δεν ξέρω να απέτυχαν αλλού.
Αυτό της μυστικοπάθειας.  Στην διεκπεραίωση πρότασης αντί του διαλόγου, όπως θα περίμενε ο κάθε επιστήμονας και της συμμετοχής των ηγετών των συνδικαλιστικών οργανώσεων με τον τρόπο που αυτό έγινε. Μομφή ειδικά για τον πρόεδρο της ΟΕΛΜΕΚ, ο οποίος φαίνεται να κόπτεται περισσότερο για την πρόσκαιρη ευημερία του κλάδου του παρά για το κοινό καλό: “Quis custodiet ipsos custodes?”1
Σαν εμπαθής που είμαι, δεν θα παραστώ στις συνελεύσεις των κλάδων. Γιατί άλλωστε; Μας καλούν εκ των υστέρων να δικαιολογήσουμε τα πλεονεκτήματα του κλάδου μας; Σαν έκθεση μαθητών δημοτικού: «Ποιόν στην οικογένεια σου αγαπάς περισσότερο και γιατί;»
Η μόνη πρόταση που έχω να κάνω αφορά όλους μας, όλους τους κλάδους και όλους τους εκπαιδευτικούς. Είναι η μόνη λύση όσον αφορά την τρέχουσα κατάσταση. Η διγλωσσία του προέδρου της ΟΕΛΜΕΚ και η ίδια του η συμπεριφορά του στυλ “L'état, c'est moi”2 προς το ΚΔΣ και τους συνδέσμους καθηγητών πρέπει να σταματήσει άμεσα. Χρειάζεται ακριβώς ένα “Coup d'état”3, ένα τελεσίγραφο μιας εβδομάδας για παραίτηση της ηγεσίας της ΟΕΛΜΕΚ και προκήρυξη εκλογών. Διαφορετικά οι σύνδεσμοι καθηγητών να καλέσουν τα μέλη τους σε άμεση αποχώρηση από την ΟΕΛΜΕΚ και παύση πληρωμής της συνδρομής σαν πρώτο μέτρο. Σαν δεύτερο η δημιουργία νέας συντεχνίας με τέτοιο καταστατικό που να αποτρέπει τέτοιες είδους ανισοβαρή αντιπροσώπευση των μελών της. Η συζήτηση για το νέο σύστημα δεν πρέπει επ’ ουδενί λόγω να γίνει απ’ αυτό το συμβούλιο, απ’ αυτή τη συντεχνία ως έχει.
  
*Think of the children
1: «Ποιος θα φυλάξει τους φύλακες;» Γιουβενάλης, 6η σάτιρα.
2: «Το κράτος, είμαι εγώ» Λουδοβίκος ΙΔ’
3: Πραξικόπημα εκ της βάσης για αντικατάσταση των ηγετών.

Μαύρος Χειμώνας

Μαύρος ήτανε ετούτος ο χειμώνας,
ένας βαρύς κι ατέλειωτος βραχνάς.

Βαρέθηκα το κρύο,
την έλλειψη φωτός,
Πως στο καλό να νιώσεις
με χέρια παγωμένα.

Βαρέθηκα το φύσηγμα τ' ανέμου,
Να μου τρυπάει τ' αυτιά.
Και της βροχής το χάδι,
στις λάσπες να με πνίγει.

Ας φύγει κι αυτός,
όπως και τόσοι άλλοι,
κι ας μείνει μόνη παγωνιά,
αυτή, μες τις καρδιές μας.

Η απολογία του τελευταίου δημοκράτη

Εγκαλούμαι γενικώς και αορίστως, εγκαλούμαι ειδικώς γιατί δεν ήρθα στην πορεία, γιατί δεν σήκωσα λάβαρο, να φωνάξω ενάντια στην κρίση. Να γίνω μια γροθιά με τις εργατικές, προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου. Να δώσω μήνυμα στους ξένους κυβερνήτες και στους εδώ ηγετίσκους.
Και σαν να υπάρχει ακόμα ζώσα δημοκρατία εδώ, δίνω στον εαυτό μου το κουράγιο και την ευκαιρία να απολογηθώ.
Απολογούμαι, που δεν συμπορεύτηκα πίσω από τον κάθε αντιπολιτευόμενο κομματάρχη, μέγα θηρευτή απελπισμένων ψηφοφόρων.  Που κρύβεται πίσω από ιδιότητες και έδρες, δεν έχει φάει ποτέ, αλλά όλως περιέργως συμμετέχει έμμεσα ή άμεσα σε όλες τις επιτροπές που φάγανε, βρίσκεται πίσω από κάθε δήμαρχο και κοινοτάρχη κοινής αποδοχής που έφαγε, σε κάθε διοικητικό συμβούλιο που μιζώθηκε. Που εκπροσωπεί στα δικαστήρια τον κάθε απατεώνα, αλλά η δεξιά του δεν γνωρίζει τι ποιεί η αριστερά του. Απολογούμαι, ειλικρινά. Έπρεπε να του έδινα το πλεονέκτημα της αμφιβολίας, δεν ήξερε ή δεν καταλάβαινε.
Απολογούμαι που δεν συμπορεύτηκα πίσω από τον ηγέτη συνδικαλιστή, αυτόν που πάει στα συλλαλητήρια μόνο όταν ανήκει στον χώρο της αντιπολίτευσης ή έστω του μειοψηφικού συγκυβερνώντος  κόμματος. Αυτόν που αποφασίζει πίσω από κλειστές πόρτες το μέλλον μου. Αυτόν που πρώτος με ανήγαγε σε αριθμό, που χτίζει παλάτια με τις εισφορές μου, αλλά τρέμει στο κόστος μιας απεργίας και ακόμα κι όταν κάνει απεργία είναι επειδή «θίχτηκε» προσωπικά η αξιοπρέπεια του ή ο δικός του μισθός. Απολογούμαι και σ΄ αυτόν, του στέρησα το καύχημα των αριθμών του.
Απολογούμαι που δεν συμπορεύτηκα με τους συνδέσμους καταναλωτών, επειδή δεν αρκεί ένας εδώ πέρα, χρειαζόμαστε πολλούς. Που πολεμούν για μένα, για το ψωμί, το γάλα, τα καύσιμα, που μποϊκοτάρουν καταστήματα και εταιρείες για το δίκιο, για το τίμιο. Απολογούμαι που δεν μπορώ να περιμένω, δεν αντέχω άλλο να διερευνήσουν το θέμα, να διαμαρτυρηθούν έντονα σ΄ έναν ακόμα υπουργό.
Απολογούμαι στους φοιτητές, στους μαθητές, με τα χρωματιστά τους πανό και λάβαρα. Απολογούμαι που δεν ήρθα να στηρίξω τη νέα γενιά, να την μάθω να διεκδικεί και να κερδίζει. Απολογούμαι, που  δεν τάχτηκα κάτω από ένα και μόνο χρώμα. Πού ήταν τα κόκκινα πανό το καλοκαίρι του ΄11 ή τον Δεκέμβρη του ΄12; Μάλλον εκεί που ήταν τα μπλε τον Μάρτη του ΄13 και χτες. Απολογούμαι που οι κοινωνικές μου ανησυχίες δεν έχουν χρώμα και δεν έχουν ταυτότητα μέλους. Απολογούμαι που η παιδεία μου με έκανε ανθρωπιστή και όχι (υπο)ταγμένο οπαδό.
Απολογούμαι σε κάθε απλό πολίτη που ήρθε.  Ήλπιζα μαζί σου ότι αυτή η κρίση ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσουμε όλοι για την ανοχή μας. Που ήλπιζα ότι θα πέσουνε οι μάσκες και οι προδότες θα πλήρωναν επιτέλους. Θα γράφαμε μαζί ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με σεβασμό στον πολίτη και τον άνθρωπο. Απολογούμαι που έχασα την πίστη μου νωρίς, που δεν πιστεύω πια. Η πίστη μου καρφώθηκε σ΄ ένα σταυρό μαζί με του εργάτη που δουλεύει 12 ώρες την ημέρα για 600 ευρώ μαύρα. Με του οδηγού μεταφορών που έχασε τον 13ο μισθό λόγω κρίσης σε μια εταιρεία με τζίρο 40 εκατομμύρια. Με του σερβιτόρου που απάντησε στην μόνιμη αγγελία του εστιάτορα, δούλεψε κι αυτός δοκιμαστικά και αμισθί για 2-3 μέρες και αντικαταστάθηκε από κάποιο φρέσκο κορόιδο. Μαζί με μια ολόκληρη γενιά που δεν θα δει σύνταξη ποτέ αλλά οι παλαιότεροι «συνταγματικά» δικαιούνται και δύο και τρεις και έξη. Μαζί με του κρατούμενου στις φυλακές που θα εκτίσει ολόκληρη ποινή μα κάποιοι άλλοι θα πάρουν χάρη ή θα την κάνουν μες την κλινική.
Τέλος απολογούμαι στη δημοκρατία που εξέλειψε ερήμην μου και στην δικαιοσύνη που αρνείται να κλείσει και τα δύο της μάτια. Εν τη απουσία τους, τέτοιες πορείες μου θυμίζουν μόνο καρναβάλια κι ίσως εκείνα να ΄ναι πιο ειλικρινή.