Ματιές

Λευκό το φως απ' το ταβάνι,
Μαρμάρινο το δάπεδο,
οδός κλειστή, αλέα χωρισμένη,
κόσμος τεχνητός, περίτεχνα φτιαγμένος,
των άδειων, ματαιόδοξων μνημείο,
εκεί γεμίζουνε το άπειρο κενό τους.

Ματιές που συναντήθηκαν,
μες τη βουή του κόσμου,
κοιτάχτηκαν με νόημα,
κατάλαβαν κι οι δύο:
Πως φάνηκε το μυστικό,
που 'χε ο ένας απ' τους δύο.
Ευθύς κοινό στον άλλον,
σα να 'τανε δικό του.

Ένα χαμόγελο έμεινε,
μονάχα να θυμίζει,
πως κάποτε μοιράστηκε,
κάτι με κάποια ξένη,
μισό ερωτικό χορό,
φλερτάρισμα στα μάτια.

Ποτές δεν θα την ξαναδεί,
ίδια με τόσες άλλες,
μονάχα ένα μυστικό,
την κάνει να διαφέρει.