Σκοτάδι

Πίσω απ' τους πιο φωτεινούς ανθρώπους,
κρύβεται το μεγαλύτερο σκοτάδι.
Κάτι σαν τη σκοτεινή,
πλευρά του φεγγαριού.

Το λαμπερό χαμόγελο φορτίζεται,
με της καρδιάς τον πόνο,
Κι η πιο παρήγορη αγκαλιά,
στερεύει το δικό τους πόθο.

Κανείς δεν τόλμησε ποτέ,
να τους ρωτήσει,
"Εισαι καλά; Με χρειαζεσαι;"
Δεν είδανε ποτέ, το γκρίζο,
των ματιών τους.

Δεν άφησαν ποτέ,
την πανοπλία σπίτι,
Ούτε και του καρναβαλιού,
τη γελαστή τους, μάσκα.

Μόνο ο καθρέφτης ξέρει,
την άβυσσο στα μάτια τους,
το χρώμα της ψυχής τους.

Κι αν είχε μάτια και καρδιά,
Θα δάκρυζε μαζί τους.

Η μοναξιά του ξεχασμένου επαναστάτη

Απόμεινες μόνος στην πλατεία,
Γύρω πλακάτ και δακρυγόνα,
Η επανάσταση τέλειωσε
...Χωρίς εσένα...

Ξεχασμένε επαναστάση,
Όλοι πιά έχουν βολευτεί,
Το τελευταίο δάκρυ χύθηκε,
μα δεν ητανε για σένα.

Δοκιμάζεις τη φωνή σου,
Σαν κοράκι νηστικό,
Μα κανείς πια δεν σ' ακούει,
Είσαι μόνος πια στο πάλκο.

Η μοναξιά σου ανείπωτη,
Σαν αρχαία τραγωδία,
Σκέφτεσαι: Τι πια να κάνω;
Αυτανάφλεξη; Γιατί;

Τελευταίε επαναστάτη,
Έστω και του καναπέ,
Θα κρυφτείς μες την σπηλιά σου,
Κυνηγώντας τις σκιές.

Οι ελεεινοί

Είμαστε όλοι ελεεινοί,

με την αρχαία έννοια.

Καθείς μας κουβαλά,

στην πλάτη το σταυρό του.

Άλλους μεγάλος και βαρύς,

άλλους μικρός και ταπεινός.

Μην κρίνεις όμως το σταυρό,

δεν είναι για συγκρίσεις.

Μόνο τόσος, όσο μπορείς να σώσεις.

Συμπόνα τον πλησίον σου,

όπως αυτός εσένα.

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι,

έτσι και οι σταυροί μας.

Κι άμα δεν είσαι ελεεινός,

άνθρωπος δεν λογιέσαι.