Η μοναξιά του ξεχασμένου επαναστάτη

Απόμεινες μόνος στην πλατεία,
Γύρω πλακάτ και δακρυγόνα,
Η επανάσταση τέλειωσε
...Χωρίς εσένα...

Ξεχασμένε επαναστάση,
Όλοι πιά έχουν βολευτεί,
Το τελευταίο δάκρυ χύθηκε,
μα δεν ητανε για σένα.

Δοκιμάζεις τη φωνή σου,
Σαν κοράκι νηστικό,
Μα κανείς πια δεν σ' ακούει,
Είσαι μόνος πια στο πάλκο.

Η μοναξιά σου ανείπωτη,
Σαν αρχαία τραγωδία,
Σκέφτεσαι: Τι πια να κάνω;
Αυτανάφλεξη; Γιατί;

Τελευταίε επαναστάτη,
Έστω και του καναπέ,
Θα κρυφτείς μες την σπηλιά σου,
Κυνηγώντας τις σκιές.