Σκοτάδι

Πίσω απ' τους πιο φωτεινούς ανθρώπους,
κρύβεται το μεγαλύτερο σκοτάδι.
Κάτι σαν τη σκοτεινή,
πλευρά του φεγγαριού.

Το λαμπερό χαμόγελο φορτίζεται,
με της καρδιάς τον πόνο,
Κι η πιο παρήγορη αγκαλιά,
στερεύει το δικό τους πόθο.

Κανείς δεν τόλμησε ποτέ,
να τους ρωτήσει,
"Εισαι καλά; Με χρειαζεσαι;"
Δεν είδανε ποτέ, το γκρίζο,
των ματιών τους.

Δεν άφησαν ποτέ,
την πανοπλία σπίτι,
Ούτε και του καρναβαλιού,
τη γελαστή τους, μάσκα.

Μόνο ο καθρέφτης ξέρει,
την άβυσσο στα μάτια τους,
το χρώμα της ψυχής τους.

Κι αν είχε μάτια και καρδιά,
Θα δάκρυζε μαζί τους.