Ο Πρίγκηπας

Πρίγκηπα μικρέ των παιδικών μου χρόνων,
σε διάβασα πολλές φορές
μα να 'ταν κι άλλες τόσες,
πάντα νομίζω πως, πρώτη φορά σε βλέπω.

Μου έμαθες τί πάει να πει φιλία,
πρωτού γνωρίσω φίλους
έμαθα ακόμα εικόνες μ' ανθρώπους
να συνδέω, πως να θυμάμαι πρόσωπα
απ ' ένα μόνο στάχυ.

Κι ότι η αγάπη θέλει χρόνο, υπομονή και δάκρυ,
δάκρυ του φευγιού, δάκρυ του ερχομού,
δάκρυ γλυκό, πικρό ή άγνωστο γιατί να τρέχει από τα μάτια.

Δάκρυ γιατί είμαι παιδί, και τότε
και για πάντα.

Μια χαμένη μέρα

Μια μέρα που ξημέρωσε και τέλειωσε,
χωρίς να καταφέρεις, όλα αυτά που ήθελες.
Νόμιζες πως μπορούσες, νόμιζες...
Έφυγε η μέρα, πριν λίγο σ' αποχαιρετούσε.

Πέρασε η μέρα χάθηκε κι απόμεινες μονάχος,
μες τον καθρέφτη να κοιτάς, τι διάολο πήγε λάθος;
Όσο εσύ κι αν το 'θελες, απέτυχες τελείως,
απομεινάρι της μέρας πια, μονάχα ο εαυτός σου.

Ποτάμι

Κι είναι η ζωή σαν το ποτάμι:
Μεσ' από του βράχου τη σχισμάδα,
σταγόνα με σταγόνα, γίνεσαι ρυάκι
δροσερό, κυλάς στ' αυλάκι το γνωστό.

Κι όσο κυλάς, τόσο φουντώνεις,
ότι κι αν βρεις στο διάβα, το κρατάς,
Κάθε στροφή και νέοι φίλοι,
βατράχια, ψάρια και πουλιά.

Κι όλο τ' αφήνεις πίσω σου και φεύγεις,
πάντα θα υπάρχει η επόμενη στροφή,
θες για καλό, θες για κακό, τον χρόνο
και το νερό τίποτα δεν τα σταματά.

Και αν τύχει κι είσαι άγριο ποτάμι
και σε φουσκώσει ο καιρός, νέα πορεία
θα χαράξεις, σε μέρη απάτητα πλατιά,
π' ακόμα κι αν εσύ πια ξεθυμάνεις,
τα χνάρια σου θα μείνουνε στη γη.

Ακόμα όμως και το πιο μακρύ ποτάμι,
όσο πλατύ και να γινεί, θα φτάσει κάποτε
στο τέρμα, θα σβήσει στο απέραντο γαλάζιο,
ένα με όλα, σταγόνα με σταγόνα, θα χαθεί.