Ποτάμι

Κι είναι η ζωή σαν το ποτάμι:
Μεσ' από του βράχου τη σχισμάδα,
σταγόνα με σταγόνα, γίνεσαι ρυάκι
δροσερό, κυλάς στ' αυλάκι το γνωστό.

Κι όσο κυλάς, τόσο φουντώνεις,
ότι κι αν βρεις στο διάβα, το κρατάς,
Κάθε στροφή και νέοι φίλοι,
βατράχια, ψάρια και πουλιά.

Κι όλο τ' αφήνεις πίσω σου και φεύγεις,
πάντα θα υπάρχει η επόμενη στροφή,
θες για καλό, θες για κακό, τον χρόνο
και το νερό τίποτα δεν τα σταματά.

Και αν τύχει κι είσαι άγριο ποτάμι
και σε φουσκώσει ο καιρός, νέα πορεία
θα χαράξεις, σε μέρη απάτητα πλατιά,
π' ακόμα κι αν εσύ πια ξεθυμάνεις,
τα χνάρια σου θα μείνουνε στη γη.

Ακόμα όμως και το πιο μακρύ ποτάμι,
όσο πλατύ και να γινεί, θα φτάσει κάποτε
στο τέρμα, θα σβήσει στο απέραντο γαλάζιο,
ένα με όλα, σταγόνα με σταγόνα, θα χαθεί.