Θα πρέπει να βαριέσαι πολύ κύριε Οδυσσέα. Να στέλνεις του
λειτουργούς σου απ’ εδώ και απ’ εκεί
ολημερίς να ψάχνουνε, να κάνουν φύλλο και φτερό λογιστικά βιβλία.
Να ετοιμάζουν φακέλους, να ψάχνουν υποθέσεις και κάθε τέλος της
χρονιάς να κάνεις εισηγήσεις. Χρωστάμε εδώ, χρωστάμε εκεί, δώσαμε πολλά και
ενίοτε να αναφωνείς ΣΚΑΝΔΑΛΟ, ΣΚΑΝΔΑΛΟ!!! Σκάνδαλο στα κτήρια του ΤΕΠΑΚ, στις προσφορές
του ΡΙΚ, στις χορηγίες του ΚΟΑΠ, στα κυλικεία των νοσοκομείων. Σκάνδαλα που θα
δικαστούν κάποτε, στις καλένδες κάποιου Ιούλη.
Σε έχρισαν ειδικό και ανεξάρτητο, αλλά ξέχασαν να σου δώσουν
και εξουσία. Πέραν δηλαδή αυτήν του εισηγητή. Μέχρις εκεί, όπως βολεύει το
σύστημα που ΚΑΙ εσύ υπηρετείς.
Εξαφνής όμως εφάνηκε μια αμυδρή ελπίδα. Κάποιος επιτέλους σε
άκουσε και είπε να εφαρμόσει αυτές τις εισηγήσεις. Φαντάζομαι πως ένιωσες, πως
γέλασε το χείλι σου. Πρέπει να σου έφτιαξε τον μήνα.
Τι και αν βρεθήκαμε δις στο μάτι του κυκλώνα, χρωστάμε 8 δισεκατομμύρια
στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων (αλήθεια, καμιά γνωμάτευση γι’ αυτό;), μας φόρτωσαν
άλλα 8 δισεκατομμύρια από τον Συνεργατισμό (εκεί; Α, ξέχασα τα αφεντικά, σου
τράβηξαν τα λουριά, σαν του λαγωνικού που μόλις πήρε μυρωδιά). Βρήκες επιτέλους
σ’ εμάς, κάπου να βγάλεις τον θυμό σου.
Χτυπάς αλύπητα κ. Οδυσσέα, αλλά σε καταλαβαίνω. Και μεις
βλέπεις προσπαθούμε να μάθουμε σε κάποιους το σωστό και το λάθος. Το καλό απ’
το κακό. Το επιζήμιο από το επωφελές. Δεν τα καταφέρνουμε πάντα, όπως εσύ δεν
έχουμε μέσο επιβολής. Εξόν από ένα, την αγάπη! Αγάπη για αυτό που κάνουμε,
αγάπη για τα παιδιά μας.
Δεν έχω άλλη συμβουλή για να σου δώσω, μόνο αγάπη και κουράγιο
και υπομονή. Κάποτε εμείς, στο τέλος, παίρνουμε ανταμοιβή. Όχι δεν έιναι οι
διακοπές, οι αργίες ούτε οι μειώσεις ωρών. Είναι ένα ταπεινό ευχαριστώ.
Αυτό το ευχαριστώ, αυτό το τόσο ειδικό ευχαριστώ, σημαίνει
όσο δέκα τόμοι μελετών. Σημαίνει ευχαριστώ που πίστεψες σ’ εμένα, ευχαριστώ για
την αγάπη, ευχαριστώ που με άκουσες, ευχαριστώ για τις εμπειρίες. Όποιος το
έχει ακούσει, αυτό το ευχαριστώ, πεθαίνει πλήρης ημερών και εμπειριών. Δεν ξέρω
εσείς οι λογιστές αν έχετε κάτι αντίστοιχο, φαντάζομαι πως όχι.
Όποτε θες κ. Οδυσσέα, κόπιασε να τα πούμε. Έχουμε πολλά να
σου δείξουμε, σχετικά με τη δουλειά σου. Τα τρύπια σχολεία που χτίστηκαν στα
έλη (γιατί κάποιος έπρεπε να πουλήσει), τις αίθουσες που πέφτουν τα ταβάνια
(γιατί κάποιος κουμπάρος πήρε την προσφορά), κάτι ξερχαρβαλωμένους υπολογιστές (γιατί
έλιωσαν από την πολυχρησία και τις κλοπές), θερμάνσεις που δουλεύουν μια ώρα
την ημέρα (δεν αρκούν τα λεφτά της εφορείας), κλιματισμούς που δεν υπάρχουν και
άλλα πολλά. Αυτά που το κράτος ξεχνά, ξεχνα τα 55 εκατομμύρια ετησίως που δίνει
στις Σχολικές Εφορείες για να έχουμε σχολεία. Και στο τέλος δεν έχουμε… Αυτό
δεν είναι σκάνδαλο; Ανακαλύψατε αν θυμάμαι καλά πριν 2-3 χρόνια, πως πολλές από
αυτές, ίσως και οι περισσότερες είχαν να ελεχθούν πάνω από 20 χρόνια. Αλήθεια
τι έγινε μ’ αυτό;
Θέλω να πιστεύω κ. Οδυσσέα πως και συ και εμείς παλεύουμε
για μια αξιοπρέπεια. Για έναν καλύτερο κόσμο. Δεν θέλω να σου πληγώνω την δική
σου. Καλό θα ήταν τα αισθήματα να ήταν αμοιβαία.
