Στέκεσαι και κοιτάς τ' απέραντο
γαλάζιο τ' ουρανού και τα ψηλά
βουνά π' αναδύονται πάνω απ'
της παρυφές των δέντρων
Συλλογιέσαι μοναχός πως γίνεται,
η τόση απεραντοσύνη να μην χωράει
την ψυχή σου που τρέμει, ανασταίνεται,
φουσκώνει και θεριέυει.
Τι πράμα τούτη η ψυχή να ξεπερνά
τη φύση, κάνει τις έγνοιες σου
βουνά, σταγόνες τα ουράνια,
συνάμα ο παράδεισος κι η κόλαση σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου