Καρμικό

Ο εωρακώς το μανιτάρι του αιώνιου χειμώνα,
ο εωρακώς του γκρεμισμένου τείχους,
ο εωρακώς των μοιρασμένων γέφυρων του Σάβα,
ο εωρακώς της ισοπέδωσης του Πύργου.

Κι όταν σταματήσει ο χρόνος, τί θα μείνει;
Κι όταν μετρήσουμε νεκρούς και ζωντανούς;
Κι όταν με τα συντρίμμια μας, σκεπάσουμε το χθες;
Κι όταν θα είναι η σειρά μας στο απόσπασμα;

Ω, Παράξενε !!!

Πως φτιάχνεις απ' τα ερείπια ελπίδα;
Πως διαγράφεις μέσα σου τον πόνο;
Πως ξεπερνάς ενός παιδιού το θάνατο;
Πως αντέχεις του παιδιού σου την κηδεία;

Μοίρα κοινή για όλους μας,
Ενώνει και χωρίζει
Θύτες μαζί και θύματα,
Αιώνιο μας κάρμα.