Των δέντρων

Ποτάμι το δάκρυ,
χείμαρρος το αίμα,
χύθηκαν στις ρίζες
αμέτρητων των δέντρων.

Πράσινα τα δέντρα του Άουσβιτς,
Πράσινοι κι οι κέδροι του Λιβάνου,
Πράσινα περιβόλια της Συρίας,
Πράσινοι κι οι αμπελώνες του Σομμ.

Το αίμα δεν έβαψε τα δέντρα,
Το δάκρυ δεν τα λύγισε,
Ο πόνος δεν ξερίζωσε κανένα,
Έμειναν εκεί, θυμούνται;

Αν θα μπορούσε ένα δέντρο να μιλήσει;
Αν έβαφε τα φύλλα του με αίμα;
Αν θρόιζε τις κραυγές του πόνου;
Αν έπεφτε στο χώμα λυπημένο;

Θα το σκεφτόμασταν ξανά;
Προτού ξανασφαχτούμε;
Προτού σιγάσουμε, του αδερφού μας, την κραυγή;
Προτού βιάσουμε, στις ρίζες τους, την ίδια μας την μάνα;