Αστέριος

Μονάχος τριγυρνάει,

Σκοτάδι  γύρω, πουθενά ένα φως.

Ξέρει που πάει, την κάθε γωνιά,

Σπίτι το λέει, μα πόρτα καμιά.

Προτιμάει το σκοτάδι,

απ’ το χάδι του ήλιου.

Προτιμά τη σιωπή,

απ’ τη βουή του κόσμου.

Δεν ήταν φυλακή,

Μα δεν τον ήθελε κανείς.

Δεν ήταν φυλακή,

Αλλά δεν είχε επιλογή.

Για λίγο πιότερο φως,

Λίγο μικρότερο σπίτι,

Καρφώθηκες μόνος,

Στου ξένου το σπαθί.

Δεκατέσσερις δρόμους βλέπω κι εγώ,

αδερφέ μου, Αστέριος είμαι κι εγώ.