Η απολογία του τελευταίου δημοκράτη

Εγκαλούμαι γενικώς και αορίστως, εγκαλούμαι ειδικώς γιατί δεν ήρθα στην πορεία, γιατί δεν σήκωσα λάβαρο, να φωνάξω ενάντια στην κρίση. Να γίνω μια γροθιά με τις εργατικές, προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου. Να δώσω μήνυμα στους ξένους κυβερνήτες και στους εδώ ηγετίσκους.
Και σαν να υπάρχει ακόμα ζώσα δημοκρατία εδώ, δίνω στον εαυτό μου το κουράγιο και την ευκαιρία να απολογηθώ.
Απολογούμαι, που δεν συμπορεύτηκα πίσω από τον κάθε αντιπολιτευόμενο κομματάρχη, μέγα θηρευτή απελπισμένων ψηφοφόρων.  Που κρύβεται πίσω από ιδιότητες και έδρες, δεν έχει φάει ποτέ, αλλά όλως περιέργως συμμετέχει έμμεσα ή άμεσα σε όλες τις επιτροπές που φάγανε, βρίσκεται πίσω από κάθε δήμαρχο και κοινοτάρχη κοινής αποδοχής που έφαγε, σε κάθε διοικητικό συμβούλιο που μιζώθηκε. Που εκπροσωπεί στα δικαστήρια τον κάθε απατεώνα, αλλά η δεξιά του δεν γνωρίζει τι ποιεί η αριστερά του. Απολογούμαι, ειλικρινά. Έπρεπε να του έδινα το πλεονέκτημα της αμφιβολίας, δεν ήξερε ή δεν καταλάβαινε.
Απολογούμαι που δεν συμπορεύτηκα πίσω από τον ηγέτη συνδικαλιστή, αυτόν που πάει στα συλλαλητήρια μόνο όταν ανήκει στον χώρο της αντιπολίτευσης ή έστω του μειοψηφικού συγκυβερνώντος  κόμματος. Αυτόν που αποφασίζει πίσω από κλειστές πόρτες το μέλλον μου. Αυτόν που πρώτος με ανήγαγε σε αριθμό, που χτίζει παλάτια με τις εισφορές μου, αλλά τρέμει στο κόστος μιας απεργίας και ακόμα κι όταν κάνει απεργία είναι επειδή «θίχτηκε» προσωπικά η αξιοπρέπεια του ή ο δικός του μισθός. Απολογούμαι και σ΄ αυτόν, του στέρησα το καύχημα των αριθμών του.
Απολογούμαι που δεν συμπορεύτηκα με τους συνδέσμους καταναλωτών, επειδή δεν αρκεί ένας εδώ πέρα, χρειαζόμαστε πολλούς. Που πολεμούν για μένα, για το ψωμί, το γάλα, τα καύσιμα, που μποϊκοτάρουν καταστήματα και εταιρείες για το δίκιο, για το τίμιο. Απολογούμαι που δεν μπορώ να περιμένω, δεν αντέχω άλλο να διερευνήσουν το θέμα, να διαμαρτυρηθούν έντονα σ΄ έναν ακόμα υπουργό.
Απολογούμαι στους φοιτητές, στους μαθητές, με τα χρωματιστά τους πανό και λάβαρα. Απολογούμαι που δεν ήρθα να στηρίξω τη νέα γενιά, να την μάθω να διεκδικεί και να κερδίζει. Απολογούμαι, που  δεν τάχτηκα κάτω από ένα και μόνο χρώμα. Πού ήταν τα κόκκινα πανό το καλοκαίρι του ΄11 ή τον Δεκέμβρη του ΄12; Μάλλον εκεί που ήταν τα μπλε τον Μάρτη του ΄13 και χτες. Απολογούμαι που οι κοινωνικές μου ανησυχίες δεν έχουν χρώμα και δεν έχουν ταυτότητα μέλους. Απολογούμαι που η παιδεία μου με έκανε ανθρωπιστή και όχι (υπο)ταγμένο οπαδό.
Απολογούμαι σε κάθε απλό πολίτη που ήρθε.  Ήλπιζα μαζί σου ότι αυτή η κρίση ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσουμε όλοι για την ανοχή μας. Που ήλπιζα ότι θα πέσουνε οι μάσκες και οι προδότες θα πλήρωναν επιτέλους. Θα γράφαμε μαζί ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με σεβασμό στον πολίτη και τον άνθρωπο. Απολογούμαι που έχασα την πίστη μου νωρίς, που δεν πιστεύω πια. Η πίστη μου καρφώθηκε σ΄ ένα σταυρό μαζί με του εργάτη που δουλεύει 12 ώρες την ημέρα για 600 ευρώ μαύρα. Με του οδηγού μεταφορών που έχασε τον 13ο μισθό λόγω κρίσης σε μια εταιρεία με τζίρο 40 εκατομμύρια. Με του σερβιτόρου που απάντησε στην μόνιμη αγγελία του εστιάτορα, δούλεψε κι αυτός δοκιμαστικά και αμισθί για 2-3 μέρες και αντικαταστάθηκε από κάποιο φρέσκο κορόιδο. Μαζί με μια ολόκληρη γενιά που δεν θα δει σύνταξη ποτέ αλλά οι παλαιότεροι «συνταγματικά» δικαιούνται και δύο και τρεις και έξη. Μαζί με του κρατούμενου στις φυλακές που θα εκτίσει ολόκληρη ποινή μα κάποιοι άλλοι θα πάρουν χάρη ή θα την κάνουν μες την κλινική.
Τέλος απολογούμαι στη δημοκρατία που εξέλειψε ερήμην μου και στην δικαιοσύνη που αρνείται να κλείσει και τα δύο της μάτια. Εν τη απουσία τους, τέτοιες πορείες μου θυμίζουν μόνο καρναβάλια κι ίσως εκείνα να ΄ναι πιο ειλικρινή.