Τρύπα

Μέρα τη μέρα,
λεπτό με λεπτό,
ανοίγω μια τρύπα,
μια τρύπα να κρυφτώ.

Δεν την παλεύω,
την αφήνω,
όλο και πιο βαθειά,
όλο και πιο κρύα,
όλο και πιο μαύρα,
....με καλεί...

Σκάβω, σκάβω,
νύχτα και μέρα,
μέρα και νύχτα,
ξεχνάω τον ήλιο,
ξεχνάω τ' αστέρια,
αφου ψηλά πια δεν κοιτώ.

Σαν ένα μνήμα ζωντανού,
που όπως αυτά των πεθαμένων,
δεν τους αξίζουνε ποσώς.

Φοβάμαι την ζωή μου ν' αντικρύσω,
Να γκρεμίσω ότι δεν είναι αλήθινο,
Να ξεπεράσω κάθε τι προσωρινό.
Και μένω κοιτώντας ένα λάκο,
Είναι κι αυτός ένας σκοπός.