Στάχυα

Μοιάζουν οι άνθρωποι με στάχυα,
Κάποια τα πήρε ο βοριάς,
Κάποια τα φάγαν τα πουλιά,
Κι όσα απέμειναν τα έκοψαν στο θέρος.

Κι απομείναμε εδώ, στου κάμπου τη γωνιά
Κάτι ξερά και μαδημένα χόρτα,
Να βλέπουμε το άδειο τους,
Κρίμα, κι ήτανε τόσο ωραία.

Μόνοι ανάμεσα στο χώμα και στη λήθη,
Μόνοι ανάμεσα στο χρόνο και την τύχη.
Μόνοι μάρτυρες εμείς του κύκλου της ζωής.