Κραυγή

Ανοίγω το στόμα να φωνάξω,
Άχνα δεν βγαίνει...
Σηκώνω τα χέρια να παλέψω,
Πέφτουν βαριά...

Η αγωνία η δικιά μου,
Μοναχική, δεν είναι κανενός.

Αυτά που με χαλάνε,
Με τρομάζουν,
Με σωριάζουνε στη Γη,
Άλλους δεν βαραίνουνε,
Μονάχα εμέ.

Πώς να νικήσεις το βουνό;
Πώς να αδειάσεις το νερό;
Θέλουν δουλειά,
Θέλουν αγώνα,
Θέλουν ομάδα και χωριό.

Κι εσύ είσαι μόνος,
μόνος σ’ αυτό το λογισμό...