Της Θαλάσσης

Μεσ' την ηχώ των παφλασμών των άγριων κυμάτων,
Κοιτώ το μεγαλείο σου, την άπειρη ομορφιά σου.

Κάθε σου κύμα π' έρχεται, μ' αγέλη μοιάζει αλόγων,
Μανιακά να τρέχουνε, πας την στεριά να σβήσουν,
Κι η χαίτη τους η κάτασπρη, να σβήσει μες το βούρκο,
αδιάκοπα όμως έρχονται καβάλα στον αφρό σου.

Βλέπω τον βράχο τον ψηλό, που λείος έχει γίνει,
στα μύρια τώρα χρόνια του, που τον χαϊδεύει κύμα.
Τέτοια αγάπη τέλεια στον κοσμο άλλη δεν έχει.
Να σβήνει απ' το χάδι της, λίγο το λίγο χάνει,
μέχρις στου χρόνου το χαμό, γίνει μαζί της ένα.