Ανθρωπάκι

Σ' έβλεπα στην αυλή του σχολείου,
Να γυρίζεις την πλάτη,
Σ' όποιον δεν ήταν του κύκλου,
Σ' όσους δεν ήταν από τζάκι.

Και τώρα ξανά, 30 χρόνια μετά,
Εισ' ο ίδιος, ακόμα, με το μίσος αγκαλιά.

Μόνο μ' ομοίους σου βόσκεις,
Κυκλοφοράς σε in μαγαζιά,
Κι όλους τους άλλους τους κρίνεις,
Στου καναπέ την γωνιά.

Όσοι δεν είναι του κύκλου,
σαν υπάνθρωποι μοιάζουν,
Σαν ντεκόρ σκηνικού,
μοναχά να κοιτούν.

Είναι κρίμα μεγάλε,
Κρίμα οι τόσες σπουδές,
Κρίμα τα ταξίδια που πήγες,
Σε χώρες εξωτικές.
Έχεις μείνει, όπως τότε,
με τα μάτια κλειστά.

Όλα όσα εχεις κάνει,
Τα μετράς στο CV,
Μα από μέσα είσαι άδειος,
Σαν σπασμένη TV.

Άδειο ανθρωπάκι, κρατάς χρυσά τα κλειδιά,
Σε κοιτώ π ' ανεβαίνεις δυο-δυο τα σκαλιά.
Στον επόμενο τόνο σε βλέπω να κυβερνάς,
Δυστυχία του τόπου, μα η ζωή προχωρά.

Εγώ πάντα θα ξέρω, πως έχεις τρύπια μυαλά,
Κι όσο καλά κι αν το κρύβεις,
Θα 'σαι πάντα ανθρωπάκι, με κούφια καρδιά.