Τ' αποχαιρετισμού

Κι ήρθε πάλι κείνη η ώρα,
ώρα τ' αποχωρισμού,
μες του θέρους την καρδιά.

Θ' αφήσεις πίσω μέρη κι ανθρώπους
Που ίσως ποτέ σου να μην ξαναδείς.

Γλυκόπικρη η γεύση στης καρδιάς τα κύτταρα,
Όπως πάντα σου, κρατάς τα λίγα και αφήνεις τα πολλά.
Συγχωρείς αχαριστία, ζήλια και κάποια βλέμματα στραβά.

Πιστός μονάχα αξίζει να 'σαι στου εαυτού σου τη φορά.
Κάποιοι λίγοι σε διαβάσαν σαν βιβλίο ανοιχτό,
μα οι πιότεροι νομίζαν πως είσαι ψώνάρα εξωτικιά.

Σ' όλους αυτούς απολογείσαι γιατί 'σουν πάντα αληθινός κι όπως φαίνεται για δαύτους είναι σπάνιο τούτο τον καιρό.

Κι όσο γι' αυτούς που ασχολούνταν με νόμους και κανονισμούς,
μα στο τέλος τους πατούσαν όπως σύμφερε σ' αυτούς,
κάποια μέρα θα πιαστούνε σαν ποντίκι απ' την ουρά.
Πες το κάρμα, πες το μοίρα, όλοι κάποτε πληρώνουν,
όλα είναι δανεικά.

Σ' όσους φίλους έχεις κάνει, θα 'θελες κι αυτοί να ξέρουν πως τους γούσταρες κι εσύ,
κομματάκι απ' τον καθένα έχεις βάλει στην ψυχή .

Τώρα νέα μονοπάτια σου ανοίγει η ζωή,
ποιός να ξέρει παρακάτω τι θα γίνει, πως θα βγει,
μα η πείρα σου 'χει μάθει πως η μεγαλύτερη εικόνα είν' αυτή που θες να δεις.

Έχε πίστη και ελπίδα, κι όλα έχουν το σκοπό.
Και για σένα και για μένα, καθετί στο κόσμο αυτό.