Το τελευταίο αντίο του Αλέξανδρου Παύλου

Σηκώθηκε ένα πρωινό, μουντό χειμερινό και μαύρο

Ντύθηκε απλά, λιτά, κοιτάχτηκε και λίγο στον καθρέφτη.

Άνοιξε την πόρτα, έκανε ένα βήμα, ίσα για να δει το χνώτο του,

Ίσα για να δει το γκρίζο τραπεζοειδές σύννεφο που έκρυβε τον ήλιο.

Έσκυψε και ξεκίνησε.

Μύρισε στον αέρα την βρεγμένης γης,

τα μαδημένα άνθη της μυγδαλιάς.

Με την άκρη του ματιού του ρουφούσε το πράσινο,

εκείνο το υγρό πράσινο που έχει το γρασίδι μετά από την μπόρα.

Είδε το γιομάτο καφέ της λάσπης, το σκούρο γκρι της υγρής ασφάλτου.

Ήξερε που πήγαινε, ήξερε το τέλος αυτού του περιπάτου.

Αντίο είπε μόνο στον Αλέξανδρο, εκείνο το λίγο που τον είδε στον καθρέφτη.

25/01/2018