Τα φτερά

Με του μυαλού μου τα φτερά, είδα την Γη απο ψηλά. 

Την είδα μια, τη είδα δυό, την είδα άλλες δέκα.

Πήγα ψηλά και χαμηλά και πέρα και πιο πέρα, 

μέχρι του κόσμου τα όρια και ίσως παραπέρα. 

Είδα τ' ανθρώπου τα φριχτά τα έργα μα και τα πιο ωραία. 

Είδα τις λίμνες, τα βουνά και τα ντουμάνια πέρα.

Κοίταξα μες τις ψυχές που κρύβουν όλοι μέσα και βρήκα φθόνο,

την οργή, τον πόνο και το δάκρυ μα 'γω αγάπησα βαθιά την πλάση απ' άκρη σ' άκρη. 

Ας είναι και ο άνθρωπος τελίτσα σ' όλα τούτα. 

Της απονιάς τα χάδια του σταλίτσα σ' όλα τούτα. 

Όσο πολύ κι αν προσπαθεί τελίτσα θε να μείνει. 

Σε τέτοιο κόσμο άπειρο μια τρίχα του μη μείνει.