Κατηγορώ...

Κατηγορώ...

Επιφυλασσόμουν να οικειοποιηθώ τον τίτλο αυτό του Ζολά για ένα πιο αναλυτικό άρθρο περί πολιτικής αλλά ενέδωσα στον πειρασμό και το χρησιμοποιώ εδώ, σ’ ένα άρθρο πιο προσωπικό, πιο εγωιστικό.

Βλέπετε τα τελευταία 11 συναπτά έτη επαγγέλλομαι καθηγητής δηλαδή στην δική μου γλώσσα εκπαιδευτής (όχι εκπαιδευτικός και ιδίως ΟΧΙ παιδαγωγός). Ελάχιστοι σήμερα, στο δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα μπορούν να επικαλεστούν τέτοιο λειτούργημα και αυτοί το τελούν με ίδιον πάθος και βούληση και όχι επειδή επιβάλλεται από κάποιο αναλυτικό πρόγραμμα ή ανώτερη οδηγία (που πολύ απλά δεν έρχεται ποτέ). Δυστυχώς εγώ δεν είμαι απ' αυτούς και το λέω με ζήλο και θαυμασμό.

Δεν γράφω για να ευλογήσω τα γένια μου, δεν είμαι ο ίδιος αρμόδιος να κρίνω κατά πόσο κάνω καλά την δουλειά μου ούτε μου αρέσει να περιαυτολογώ. Ας με κρίνουν οι άλλοι, αυτοί που γνώρισα τόσα χρόνια, στα σχολεία, στο πανεπιστήμιο, παντού. Εγώ έχω κάνει την δική μου αυτοκριτική και ξέρω ποιος είμαι και ότι ποτέ μα ποτέ δεν είμαι αλάνθαστος. Σφάλλω συνεχώς και επανειλημμένως. Το νόημα όμως των αρχαίων ρητών «Γηράσκω αεί διδασκόμενος» και «Εν οίδα ότι ουδέν οίδα» αυτό είναι. Να είσαι πάντα παιδί, να μαθαίνεις συνέχεια και αυτό είναι και το νόημα της ζωής σε τελική ανάλυση.

Στα 12 αυτά χρόνια έχω υπηρετήσει σε 17 ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ σχολεία. Με μια εξαίρεση δεν έχω κάνει ποτέ μάθημα στους ίδιους μαθητές δύο χρονιές. Έχω κάνει φιλίες, άλλες σκόρπισαν στον άνεμο κι άλλες ρίζωσαν στην καρδιά μου.

Κάθε Ιούνη και Σεπτέμβρη νοιώθω σαν δέντρο χωρίς ρίζα, σαν τον βασιλικό που ξεριζώνεται απ’ την γλάστρα του προτού μοσχομυρίσει. Σαν το φύλλο που το παίρνει ο άνεμος.

Κι αυτό το έχω βαρεθεί. Δεν έχω βαρεθεί την δουλειά μου, δεν έχω βαρεθεί τους μαθητές, δεν έχω βαρεθεί τίποτα που έχει να κάνει με καθαυτό το έργο μου σ’ ένα σχολείο. Βαρέθηκα το σάπιο σύστημα που συνοδεύει την δουλειά μου όμως.

Καταρχήν σαν καθηγητής διορίζεσαι από ένα κατάλογο, ένα κατάλογο αριθμών, απρόσωπων άγνωστων και άσαρκων λεπτομερειών. Δεν μετράει το ποιος είσαι, δεν μετράει το πόσα ξέρεις και ούτε το πόσα μπορείς να κάνεις. Μετράει ο ΕΚΠ (Ελάχιστος Κοινός Παρονομαστής), δηλαδή το πτυχίο. Έχω δει καθηγητές πληροφορικής να μην μπορούν να βρουν το κουμπί να ανάψουν το υπολογιστή, αλλά ΕΙΧΑΝ πτυχίο και αυτό τους έκανε αυτόματα κατάλληλους. Έχω δει σχιζοφρενείς, αλλά ΕΙΧΑΝ πτυχίο και αυτό τους έκανε και πάλι κατάλληλους. Φυσικά στην χώρα μας ο κατάλογος δεν είναι το μεγαλύτερο κακό, γιατί φαντάζεστε αν αντί γι’ αυτό είχαμε συνεντεύξεις και διαγωνισμούς; Θα βολεύονταν κάποια σόγια και οι υπόλοιποι θα μέναμε απ’ έξω, το «Μη χείρον βέλτιστον» δηλαδή. Άρα δεν πρέπει να παραπονιέμαι, το σύστημα είναι δίκαιο μέσα στην αδικία του, σωστά; ΛΑΘΟΣ. Πάντα υπάρχουν σωστοί τρόποι και διαδικασίες, φτάνει να βρεθεί κάποιος να τις εφαρμόσει. Ουδείς άμεμπτος στην χώρα τούτη όμως.

Ελέω αυτού του καταραμένου καταλόγου είμαι ακόμα με σύμβαση δηλαδή παραμένω ακόμη ανώνυμος σε ένα κατάλογο με εξίσου ανώνυμους. Όταν πάρεις την πολυπόθητη μονιμοποίηση ξαφνικά αποκτάς όνομα και ποιότητα. Π.χ. Γίνεσαι ο “Ανδρέας”, που έχει 6 χρόνια υπηρεσία και έχει και πολλές μονάδες και πρέπει να μείνει σε σχολείο δίπλα από το σπίτι του για 8 συνεχόμενα χρόνια που λέει και ο κανονισμός. Εγώ παραμένω το 4 και άμα προκύψει καμιά τρύπα στο σύστημα θα πάω σε 2, σε 3, σε 4 σχολεία και σε 2 – 3 επαρχίες ταυτόχρονα. Επειδή είμαι το 4, δεν είμαι ο Ξένιος, δεν έχω τα διπλάσια χρόνια υπηρεσίας από τον Ανδρέα, δεν έχω τις τετραπλάσιες μονάδες από τον Ανδρέα, είμαι απλά το 4. Σαν σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, είμαι  απλά το 4.

Δεν έχω ανάγκη την μονιμότητα, δεν φοβάμαι την σύγκριση. Θα προτιμούσα η δουλειά μου να ήταν με συμβόλαιο και να ανανεώνεται ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΑ. Έτσι θα καθάριζε και λίγο το σύστημα εκ των έσω αντί να περιμένει αφυπηρετήσεις, ιατροσυμβούλια και θανάτους. Με ενοχλεί όμως αφάνταστα η αδικία. Η αδικία που εν γνώσει του το σύστημα εφαρμόζει σε μένα και σε πολλούς άλλους σαν εμένα.

Το σύστημα μπάζει από παντού φυσικά, η παιδεία είναι μεγάλη υπόθεση και αυτοί που ασχολούνται μαζί της είναι δυστυχώς μικροί.

Ξεκινώντας από το κεφάλι, από τους πολιτικούς (δεν διαχωρίζω κανέναν, το καζάνι είναι ένα και όλοι μαζί βράζουνε) που αντί να θεωρούν την παιδεία πρώτη και ύψιστη προτεραιότητα του μέλλοντος της χώρας, την υποβαθμίζουν σε παλαίστρα κομματικών ομάδων εκπαιδευτικών και μαθητών.

Κόπτονται περί παιδείας σε καμιά επίσκεψη και τότε μόνο όταν είναι μπροστά οι κάμερες. Έχω δει πολιτικούς να έρχονται καλεσμένοι σε σχολείο και μέσα σε 5 λεπτά να προλαβαίνουν να χαιρετούν, να ωρύονται για το μέλλον της χώρας, να επικροτούν τους μαθητές για το έργο τους και να φεύγουν προτού καν δουν το έργο για το οποίο τους κάλεσαν οι μαθητές. Είναι φυσικό και οι μαθητές να παίρνουν το σωστό παράδειγμα, σ’ αυτή την χώρα όλα γίνονται για την επίδειξη. “All show and no go” που λεν και τα Αμερικανάκια.

Η ώρα της κρίσεως όμως είναι όταν αναλαμβάνουν όλοι αυτοί οι περισπούδαστοι επιδειξίες να αναλωθούν σε διαλόγους επί διαλόγων, σε διορισμούς πάνσοφων ερευνητών και οίκων του εξωτερικού. Να επισκεφτούν ξένες χώρες  προχωρημένες και να επιστρέψουν παρά-μορφωμένοι να μας αναλύσουν το τι πρέπει να γίνει. Όταν πια μας τα περιγράψουν αναλυτικά και εμπεριστατωμένα τότε ανακαλύπτουν πως για όλα αυτά δεν υπάρχουν κονδύλια, άρα παραμένουν στα συρτάρια μέχρι να αλλάξει η κυβέρνηση, να έρθουν εκ νέου βολεμένοι περισπούδαστοι και να ανακαλύψουν και αυτοί ξανά την Τασιηνόπιττα (όπως λέει και ο λαός μας). Αυτό που δεν ανακάλυψαν μέχρι τώρα είναι πως «Τα μεταξωτά βρακιά, θέλουν και μεταξωτούς κώλους». Με τα λεφτά που φάγαμε (δυστυχώς αυτά μαζί τα φάγαμε) στις μελέτες, χτίζαμε και καινούρια σχολεία και εξοπλίζαμε και τα παλιά.

Μου αρέσουν και οι βουλευτές που με τόσο στόμφο απέρριψαν τις θέσεις μονιμοποίησης εκπαιδευτικών (με σχεδόν μηδενικό κόστος αφού ήδη πληρωνόμαστε από τον προϋπολογισμό, αλλάζει μόνο το καθεστώς από αριθμό σε άνθρωπο είπαμε) και είπαν όχι οι υπερπατριώτες, οι σωτήρες, οι τρισμέγιστοι οικονομολόγοι, διότι τώρα λένε αποφασίζει η Τρόικα. Την ίδια μέρα ψήφισαν να δώσουν 30 εκατομμύρια στις Κυπριακές Αερογραμμές (πάλι). Για μερικές ψωροχιλιάδες αποφασίζει η Τρόικα, για τα χοντρά λεφτά οι «βολευτές» μας, καθότι αυτά θα πάνε σε αποπληρωμή δόσεων σε φιλικές μας τράπεζες (δέστε παράδειγμα Eurocypria), θα βολέψουν κανένα δικό μας στο συμβούλιο και βάλε. Ενώ είπαμε οι εκπαιδευτικοί είναι νούμερα, ο «δικός» μας δεν μπαίνει παρά μόνο όταν έρθει η σειρά του.

Οι δε συντεχνιακοί, όσο και αν διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το καλώς νοούμενο συμφέρον των συναδέλφων είναι προφανές ότι ακολουθούν κομματικές οδηγίες. Δεν χρειάζεται να αναφέρω παραδείγματα, «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον» και φαίνεται όταν  είναι ομόρροποι ή αντίρροποι οι εκάστοτε κυβερνώντες το κράτος και τις συντεχνίες. Στο δικό μου τομέα δε, όπου η μια οργάνωση εκπροσωπεί πολλές ειδικότητες, τότε είναι προφανές ότι ο παπάς πρώτα ευλογεί τα δικά του γένια και μετά τα ξένα. Είπαμε, δεν είμαστε άνθρωποι άλλα αριθμοί. Μπαίνουμε στην φόρμουλα και αν περάσει η ποσόστωση πέρασε, αν όχι κι από χρόνου με υγεία.

Φυσικά, όλα τα πιο πάνω συνέβαιναν όταν το τιμόνι του πλοίου το κρατούσαμε εμείς. Μετά που το βουλιάξαμε, το δώσαμε στην τρόικα. Από μηχανής θεός, για τους πολιτικάντιδες, η τρόικα. Τώρα μπορούν να λεν οι μισοί ΘΑ και μετά συγνώμη, εμείς θέλουμε, αλλά η άτιμη η τρόικα λέει όχι. Οι άλλοι μισοί πάλι να λένε, δεν μας ψηφίσατε να διώξουμε την τρόικα (το πως, είναι από άλλο παραμύθι) γι’ αυτό τραβάτε τώρα. Και έτσι τα όνειρα πήραν και πάλι αναβολή, μπήκαν στο οικονομικό ψυγείο για την επόμενη πενταετία και βάλε.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ξεκίνησε η καινούρια χρονιά και είμαι ξανά στο Παραλίμνι. Σαν πιστός στο προσκύνημα του, κάθε δύο-τρία χρόνια επιστρέφω, λες και το ‘χω τάμα. Θα έχω πάλι το γνωστό διάλογο:

«Μα πάλι εσύ εδώ, μακριά;»

«Δεν έχεις μονάδες;»

«Είναι η πρώτη σου χρονιά νέε συνάδελφε;»

Κι εγώ θα χαμογελώ στωικά και θα λέω όχι, η δέκατη-τρίτη και πριν προλάβουν να κλείσουν το ορθάνοικτο τους στόμα θα απαντώ λιγάκι χαζά, «Ξέρετε είναι θέμα καταλόγου!!!» Μπας και το πιστέψω κι ο ίδιος. Έχω βαρεθεί τόσα χρόνια να εξηγώ, να δικαιολογώ κι όμως μέσα μου να βράζω. ΑΡΚΕΤΑ.

Ξένιος Κοφτερός άλλως «4»

Λευκωσία, Οκτώβριος 2013