Ο Ινδιάνος

Εγνώρισα που λες, τον Ινδιάνο τον Αντρές,
σε μια πολίχνη μέσα, στου Μεξικού τα αψηλά φαράγγια.

Είχε τα πόδια του γυμνά εξ' ων απ τα σαντάλια που με δερμάτινα λουριά τύλιγαν τα λιγνά του καλάμια.

Ανήκει λεν σε μια φυλή που τρέχουνε πολύ. Για ώρες ανεβαίνουνε φαράγγια και λαγκάδια,
για να κρυφτούν απ' του λευκού τη γλώσσα και τα χούγια.

Μονάχα την πραμάτεια τους πουλάνε μες τους δρόμους κι αποβραδίς, τρυπώνουνε στις χαμηλές σπηλιές τους.

Ητανε γέρικος, ψηλός και περπατούσε ολόρθος μέσα στης πόλης, της μικρής, την κεντρική λεωφόρο.

Κοιτούσε τα εμπορεύματα και περιεργαζόταν μέσα στα καταστήματα, όλη τους την πραμάτεια.

Του ζήτησα κλεφτά, κλεφτά μια του φωτογραφία,
να έχω στα γεράματα, σαμπώς και θα του μοιάσω.

20 πέσος ζήτησε γι' αυτή μου την αυθάδεια,
γιατί οι ινδιάνοι λένε πως την ψυχή σου κλέβουνε,
αυτά τα μαραφέτια.

Τα πέσος είναι μαγικά και σου την επιστρέφουν...