Τώρα σε κατάλαβα φτωχέ και μόνε καουμπόι.
Τώρα που σαν κι εσέ καβάλλησα ένα άτι
κι αγνάντεψα την ομορφιά της γης απ' άκρη ως άκρη.
Μονάχα εσύ κι ο ουρανός, τα δέντρα και η πλάση.
Η ησυχία του θεού στην μέση όλου του κόσμου.
Και τ' άλογο τι πλάσμα να ναι τούτο. Πελώριο και υπάκουο και με τα μάτια του θωλά, λες και για σένα κλαίνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου