Μια ζωή να σε βλέπω παράλληλα,
εσύ στη σκηνή κι εγώ στην πλατεία,
Παρηγοριά στον άρρωστο,
ν' ακούει την φωνή σου.
Παράλληλοι βίοι η αγάπη μας,
εγώ να ζω μ' εσένα κι εσύ,
χωρίς καν να με ξέρεις,
γεμίζεις την ψυχή μου.
Άδικη μοίρα όρισες ποτέ
να μην αγκαλιαστούμε,
παράλληλα να ζούμε,
σ' ένα ζευγάρωμα μισό.
Κάποτε όμως το ποθώ,
μαζί να γίνουμε ένα,
να ταξιδέψουμε κρυφά,
μες την καρδία του κόσμου.
Ίσως τούτη ελπίδα μου,
φρούδα κι αυτή να είναι,
μα έχω πίστη και σκοπό,
ίσως... Μεγάλη λέξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου