Έρχεται στη ζωή ενός άνδρα μια στιγμή (μπα πολλές) που είτε λόγω εφηβείας (σύγκριση πουλιών) είτε λόγω κρίσης ηλικίας (φόβος του τέλους) γυρεύει κάπου να αναλώσει την περίσσεια ορμονών του.
Ένα από τα πολλά χόμπι που ανακαλύπτει είναι το αυτοκίνητο και δη η κουλτούρα των μετατροπών. Πολλά μπορούν να λεχθούν για την ειδεχθή (για κάποιους) αυτή ενασχόληση με πολλά επίθετα φυλαγμένα για τους «Κάγκουρες». Όπως φυσικά και πολλά κομπλιμέντα από τους ιδιοπαθείς.
Στην δική μου περίπτωση έγινε και στις δύο χρονικές φάσεις (από ορμόνες ο μπαγάσας σκίζω), την πρώτη φορά με ένα VW Golf 3 το οποίο μετά το πέρας της κτηνωδίας μου αποχαιρέτησα και έμεινα με 3 μαμά αυτοκίνητα σαν απεξάρτηση (ναι ναι, εγώ που έκανα όρκους πως δεν θα αλλάξω ποτέ).
Δεν ήταν δα και με το ζόρι, συνειδητά το έκανα, από τη μια είχα άλλες προτεραιότητες και από την άλλη έμαθα πως για να κάνεις μετατροπές θες και καλή αφετηρία, ένα όχημα και ένα μοτέρ με προοπτικές. Αλλιώς απλά πετάς τα λεφτά και το χρόνο σου τζάμπα με ελάχιστο τελικό αποτέλεσμα.
Έτσι λοιπόν, νιώθοντας τον φόβο των 40 να πλησιάζει, έκανα την ηρωική μου επανάσταση. Όχι δεν άφησα γυναίκα και παιδιά, δεν έκανα γκόμενα, δεν παράτησα τη δουλειά μου για να κάνω τον γύρο του κόσμου, απλά πήρα την απόφαση να αγοράσω ένα κουπέ (χρόνια απωθημένο μετά από πεντάπορτα και σαλούν) και να το φτιάξω όπως γουστάρω.
Λοιπόν, πάμε να δούμε τι κρύβεται πίσω από την πόρτα νούμερο 1:
Να πάρω τί;
Γερμανικό; Μπα, έχει και η κουτσή Μαρία, από σκέτα νέτα μέχρι σούπερ ντούπερ. Λύσεις μετατροπών; Άπειρες. Αλλά για να το θέσω όπως και ο καθηγητής μου τότε στο Πανεπιστήμιο όταν με έκοψε στο μάθημα, «Δεν είχαν αυτό το κάτι»
Ιαπωνικό; Ναι, κάποτε οι Ιάπωνες έβγαζαν πολλά αυτοκίνητα για τον ψαγμένο οδηγό. Όπως και τότε που πήρα το Γκολφ. Τότε όμως οι τιμές ήταν εκτός προϋπολογισμού, τώρα απλά δεν είχαν βγάλει συνεχιστές. Άρα στο παζάρι ήταν τα ίδια μοντέλα που ήθελα τότε. Ευχαριστώ δεν θα πάρω, οι παλιές αγάπες άλλωστε πάνε στον παράδεισο.
Γαλλικό; Και πάλιν όπως οι Ιάπωνες οι Γάλλοι αποστειρώθηκαν, οι-κολόγεψαν και ξέχασαν. Και κάποια ψήγματα γρήγορου ήταν κακάσχημα (ναι ναι μιλάω για την πόρτα της Κολάσεως του Renault Megane). Έχουμε και κάποιες αρχές βρε παιδί μου.
Και φτάνουμε στο ζουμί: Ιταλικό, Ναι ρε πούστη μου. Ναι είχα και έχω κι άλλα Ιταλικά, αλλά δεν είμαι κολλημένος, αγοράζω με την καρδιά, με τις καμπύλες, με το πως μου μιλάει το σχήμα, η καμπίνα τα πάντα. Μεταπωλητικά; Δεν ασχολήθηκα ποτέ. Θα μου πείτε επειδή έχεις λεφτά; Καμία σχέση. Τα λεφτά είναι μέσο, όχι σκοπός. Και είναι μέσο να αποκτάς αυτό που θέλεις, όχι αυτό που πρέπει. Αλλιώς θα ήμουν λογιστής, που δεν είμαι.
Ψοφάω για ντιζάιν λοιπόν και κουπέ. Επιλογές: Φερράρι; Ναι και μετά ξύπνησα. Είπαμε μέσο αλλά μετά από ληστεία τράπεζας, πάλι μόνο στην τηλεόραση θα τις βλέπω, άρα δεν.
Μαζεράτι; Χμμ, σχεδόν βατό, αλλά με δυο τρία μικρά θεματάκια.
Βατό ως προς τον προϋπολογισμό, μεταξύ 10 και 20 χιλιάδων ευρώ βρίσκεις.
Αλλά ένα: ζω σε μια μικρή γωνιά του κόσμου που τα κυβικά και οι ρύποι τιμωρούνται με ομαδικό βιασμό, στην πλατεία του χωριού, με ή χωρίς την χρήση λιπαντικού αναλόγως εποχής.
Αλλά δύο: Ως γνωστόν, τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους. Και το κόστος χρήσης μιας Μαζεράτι και δει κουπέ, μόνο βατό δεν είναι. Από ελαστικά, μέχρι συνηθισμένα ανταλλακτικά σέρβις. Άρα καταλήγουμε στην πλατεία του χωριού όπως πιο πάνω.
Lancia; Θεός σχωρέστην.
Fiat; Το τελευταίο κουπέ που έβγαλε ήταν πριν 17 χρόνια. Αγαπημένο μεν, αλλά παλιό για τα πλάνα μου. 500ρακια Άμπαρτ, Γράντε Πούντο κλπ καλά μεν, γρήγορα δε, αλλά όχι κουπέ.
Άρα σοφέ αναγνώστη, καταλήγουμε στο προκείμενο: Alfa Romeo. Θα μου πεις γιατί σε βασάνισα τόση ώρα; Οι προβληματισμοί όντως υπήρξαν, είπαμε αποφασίζουμε με καρδιά μεν, αλλά μια κάποια δόση λογικής υπάρχει (ενίοτε, αυτό που οι Άγλλοι ονομάζουν Momentary lapse of judgement στο ανάποδο).
Και πάμε λοιπόν στην πόρτα νούμερο δύο:
Ποια Alfa Romeo; Λοιπόν είπαμε χρήμα δεν ρέει άφθονο άρα πάμε για μεταχειρισμένο και στην προκειμένη να μείνουν και λεφτά για πείραγμα, αλλιώς τζάμπα οι ορμόνες του μελλοθάνατου σαραντάρη. Κατά προτίμηση 10ετιας και κάτω.
Άρα δύο επιλογές, Alfa GT και Alfa Romeo Brera. Τα ανοιχτά αποκλείονται κυρίως λόγω παιδιών (κάποτε θα πρέπει να τα γυροφέρνω κι αυτά). Επίσης στη γωνιά αυτή του κόσμου ο κατάλληλος καιρός για ανοιχτό είναι συνολικά δυο μήνες τον χρόνο.
Alfa GT; Απόφαση: Όχι. Ναι καλό, όμορφο κλπ, Αλλά μετά από 10 χρόνια συμβίωσης με μια 147 και μια 156 η καρδιά δεν μπορούσε να κάνει την υπέρβαση. Χειρισμός σχεδόν ο ίδιος με τα άλλα δύο, καμπίνα η ίδια με το ένα. Θα ήταν σαν να χώριζες την γυναίκα σου και να παντρευόσουν την μονοζυγωτική δίδυμη αδερφή της (άντε που κάνει άλλο χτένισμα).
Άρα δια της εις άτοπου απαγωγής μας μένει η Brera. Δεν είναι κι άσχημα. Πάντα την γούσταρα, καθόμουν με τις ώρες μέσα στη μια που είχαν στη βιτρίνα. Εντάξει έχει τα θεματάκια σε βάρος, όγκο, θέσεις κλπ, αλλά η λογική (εις άτοπο είπαμε) και η καρδιά μίλησαν.
Και καταλήγουμε στην πόρτα νούμερο τρία:
Brera FTW δηλαδή, κλείσαμε. Ψιλοδυσκολάκι όμως. Το ότι δεν πουλήθηκαν πολλές εδώ κάτω δεξιά στη γωνίτσα (Κυβισμός, ρύποι, πλατεία είπαμε). Άρα ιδιοεισαγωγή από Αγγλία (Δεξιοτίμονη η γωνίτσα γαρ).
Μοτέρ; 2.2 αποκλείεται, είπαμε για μετατροπές πάμε και αυτό απλά υπάρχει σε επιδόσεις, δεν πάει πιο πάνω, μόνο κάτω.
3.2; Κυβισμός, ρύποι, πλατεία, είπαμε.
2.0 ντίζελ; Καλό σύγχρονο αλλά ακριβούτσικο, απ' τα νεότερα γαρ.
1750 TBi; ίσως το πιο ιδανικό αλλά πάσχει όπως το πιο πάνω.
2.4 ντίζελ; Α γεια σου. Αυτό είναι. Σε καλό επίπεδο τιμών (γύρω απ' τις 7Κ ευρώ τότε). Τούρμπο άρα πειράζεται (ευκολότερα και φθηνότερα). Μεγάλος εχθρός το βάρος, αλλά τα άλλα όλα πήρανε συν. Κλείσαμε.
Ψάχνω λοιπόν κανένα δίμηνο, σχετικά λίγα κομμάτια στο παζάρι. Άλλα πολύ ακριβά, αλλά σε λάθος χρώμα, άλλα με λάθος εσωτερικό. Για μολυβί έψαχνα παρεμπιπτόντως.
Και τελικά έρως κεραυνοβόλος, σε χρώμα που δεν περίμενα, με ζάντες που δεν περίμενα στην τιμή που περίμενα. Με πότε τηλεφώνησα Αγγλία, με πότε πλήρωσα δεν κατάλαβα. Και όλα αυτά στα τυφλά. Χωρίς ελέγχους από μηχανικό, τίποτα.
Υπομονή μετά ένα μήνα να έρθει το βαπόρι, να δω τι αγόρασα. Όχι δεν μπορώ να πω ότι έτρωγα τα νύχια μου από αγωνία αν είναι καλή, μόνο ανυπομονησία να την δω.
Στο μεσοδιάστημα όμως, ο κάγκουρας μέσα μου έφτιαχνε λίστες. Τι θα γίνει και πότε. Μέχρι που μπορεί να φτάσει το μοτέρ, αναρτήσεις κλπ. Έπαιρνα τιμές και περίμενα να έρθει.
Ήρθε λοιπόν και ο έρωτας ολοκληρώθηκε και πρακτικά. Με ελάχιστα κουσούρια, παρά το τρισμέγιστο ρίσκο του υπογράφοντος.
Και κάπου ένα μήνα μετά την παραλαβή (να την μάθω και λίγο) ξεκινήσαμε.
Τίποτα το γουαου ως εδώ. Απλά ένα καλό σερβις, αλλαγή εξάτμισης με ανοξείδωτη, ρυθμιζόμενη ανάρτηση (η εργοστασιακή έχριζε αλλαγής άμεσα λόγω διάβρωσης από τον υπέροχο καιρό της Γηραιάς Αλβιόνας), αντιστρεπτικές και ελαστικοί σύνδεσμοι μπροστινών αναρτήσεων πολυουρεθάνης. Ένα μήνα πάνω κάτω μέχρι να ολοκληρωθεί το έργο.
Αποτέλεσμα; Ένα πολύ καλό αυτοκίνητο με περίσσιο κράτημα, οδική συμπεριφορά και στυλ. Χωρίς σχεδόν καθόλου θυσίες.
Με τόσο μηχανικό κράτημα που απέκτησε όμως μπήκαμε σε άλλες περιπέτειες. Μπροστοκίνητη, με τεράστια ροπή, με συμβατικό διαφορικό. Το μενού της ημέρας έγραφε μονίμως υποστροφή και χαζοσπινάρισμα. Πάμε λοιπόν σε μπλοκέ διαφορικό. Και αφού θα ανοίγαμε κιβώτιο που θα ανοίγαμε πήραμε σβάρνα συμπλέκτη και βολάν διπλής μάζας. Δεν μπήκα στον κόπο να βάλω ενισχυμένα (ο αγαπητός αναγνώστης θα έχει ήδη αναγνωρίσει μια προδιάθεση στο ρίσκο, Vivere pericolosamente και τα μυαλά στα κάγκελα ένα πράμα).
Και τώρα που βρήκαμε κράτημα είπαμε να φτιάξουμε και ένα σωστό πρόγραμμα. Μάλιστα, εκτός από διασυνδέσεις με Ολλανδία, Αγγλία, Πολωνία, Ιταλία και Γερμανία για ανεύρεση εξαρτημάτων κάναμε και διαδικτυακό προγραμματισμό. Από ένα ψαγμένο Σλοβένο. Τι σου είναι ο κόσμος σήμερα ε;
Μάλιστα, έχουμε και λέμε, κράτημα έχουμε, δύναμη έχουμε, αλλά οι Ιταλοί έφτιαξαν ένα σέξι κουπέ, που τώρα έγινε αρκούντως γρήγορο, αλλά ξέχασαν πως ο οδηγός πρέπει να μένει στην καρέκλα και όχι να πετάει σαν μαριονέτα δεξιά αριστερά. Περί καθισμάτων ο λόγος που μόνο καναπές μπορεί να λεχθούν. Προχωράμε λοιπόν σε νέα λίστα, τιμολόγια, προσφορές, διαδίκτυα (κοινώς Analysis-Paralysis). Μέχρι που μια καλή μέρα ο κολλητός μηχανικός (ε δεν γίνεται Αλφίστι χωρίς κολλητό μηχανικό, που πας ρε φίλε ξεβράκωτος στα αγγούρια) με ειδοιποιεί για κελεπούρι. Recaro Sportster από Opel Corsa OPC. Σε τιμη τζάμπα (άμα έχεις κονέ). Τέλεια λοιπόν το γλυκό έδεσε. Άψογο κράτημα και στο δρόμο και στον πωπό, τι να σας λέω τώρα;
Μέχρι που ήρθε εκείνη η καταραμένη ώρα που ραγίσαμε καπάκι. Συμβαίνουν κι αυτά, μαζεύεις όλα τα ρητά που ξέρεις με ποιο δόκιμο το "Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, φτιάξε λεμονάδα" και πάμε για τα περαιτέρω. Καπάκι απο Αγγλία, νέα τουρμπίνα από Βουλγαρία, ιντερκούλερ από Κίνα μέσω Γερμανίας, χταπόδι στο χέρι από μάστορα πρώτο εδώ κάτω με περγαμηνές μέχρι την Κίνα. Τα ρίχνουμε στο μπλεντεράκι, συν κάμποσες πατέντες του υπογράφοντος γιατί δεν είσαι κάγκουρας αν δεν πιάνουν και λίγο τα χεράκια σου.
Τελικό αποτέλεσμα ένα κτήνος κοντά 300 αλόγων, 60 κιλών ροπής, φασαριόζικο (καλά δεν είναι Ταπερ, μέχρι τις 5 στροφάρει, αλλά και πάλι), σκληρό με φρενούκλες. Συν το καλό ηχοσύστημα που χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί ως γνωστόν, άμα σκληραίνεις κάτι, όλο και κάτι άλλο χαλαρώνει και αρχίζει να τρίζει. Οπόταν χρειάζεσαι έναν τρόπο να γλυτώσεις την ψυχασθένεια.
Λοιπον και φτάνουμε στον τίτλο του πονήματος. Τελικά απέκτησα ένα Supercar και μάλιστα για καθημερινό. Ο βιαστικός αναγνώστης θα βιαστεί να κρίνει την υπεροψία του κάγκουρα αυτού, αλλά έγινε Supercar σε όλα τα λάθος σημεία. Και παραθέτω:
1) Είναι φασαριόζικο, το είπαμε. Κάποιες φορές θέλεις να είσαι ινκογνιτο. Αδύνατον.
2) Είναι σκληρό και στην γωνιά αυτή εκτός από πλατείες έχουμε σαμαράκια. Πολλά σαμαράκια, ίσως πιο πολλά σαμαράκια από δρόμους, από πλατείες σίγουρα. Και αυτό είναι πρόβλημα. Οι αναρτήσεις υποφέρουν και το ίδιο και το πορτοφόλι.
3) Είναι γρήγορο, όχι υπερβολικά, αλλά αρκετά για να πας αυτόφωρο, με την πρώτη κιόλας.
4) Τα ελαστικά μπροστά αντέχουν καμιά δεκαριά χιλιάδες χιλιόμετρα ή ένα χρόνο πάνω κάτω. Και για 19" ζάντα μιλάμε για σεβαστό ποσό.
5) Τρίζει, όπως όλα τα καλά αυθεντικά Supercar, μόνο που αυτό δεν είναι από ανθρακονήματα. Μακάρι όμως, με τόσο βάρος μια τέτοια δίαιτα θα ήταν πολύ επιθυμητή.
6) Αν και "Beauty is in the eye of the beholder", τα βλέμματα που μαζεύει είναι αρκετά για να επιβεβαιώσουν του λόγου το αληθές, ειδικά σ' αυτό το μπλε της. Αλλά συνήθως είναι άπλυτη. Ένα ελάττωμα που ποτέ δεν είχα είναι το OCD. Πλένετε μια φορά το μήνα, αν έχω χρόνο, αλλιώς τον άλλο μήνα. Κι αυτό είναι μέγα σφάλμα στα μάτια των άλλων.
7) Καίει, εντάξει δεν μιλάμε για αμερικάνικους ρυθμούς κατανάλωσης, αλλά ας πούμε απλά ότι η κατανάλωση έχει εκθετική σχέση με το στροφόμετρο. Στις 4000 στροφές μπορεί να καταπιεί την λίμνη Τιτικάκα σε κανένα τέταρτο (+/- δυο τρία λεπτά).
Αυτά. Πολλά; Λίγα; Δεν ξέρω. Ο σκοπός επετεύχθη: Πήρα ένα καλό Grand Tourer, του άλλαξα τα φώτα και το έκανα 50% Supercar, το κακό 50% όμως.
Έχει σημασία; Για μένα όχι. Επειδή όλα αυτά τα ήξερα απ' την αρχή. Η λίστα που λέγαμε; για κάθε υπέρ έχει ένα ή περισσότερα κατά, με άλλα λόγια τίποτα δεν είναι δωρεάν. Και επειδή όπως ήδη διαπιστώσαμε πιο πάνω δεν είμαι λογιστής, δεν πρόκειται ποτέ να τα ζυγίσω ένα με ένα. Με αρκεί το ταξίδι μου ως εδώ. Ο σκοπός επετεύχθη.
Τι έμεινε όμως από την λίστα; Μπα κάτι ψιλά, ελαφρωμένες ζάντες και ημιαγωνιστικά ελαστικά. Για να δώσει το 100% που μπορεί να δώσει. Αλλά για να τα πάρω αυτά έπρεπε να ήμουν λογιστής, ε ρε διλήμματα που σου 'χει η ζωή. Παραμένουμε λοιπόν στα πράγματα ως έχουν.
Αν δείτε λοιπόν ένα μπλε άπλυτο Supercar με λίγο φαγωμένα ελαστικά και ζάντες, ρίξτε μια μούντζα, ε, ένα γειά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου